سال جدید و اولویت های مهم جنبش کارگری

رضا سپیدرودی

سالی که گذشت از همه نظر سالی بسیار دشوار و فاجعه بار برای کارگران و زحمتکشان کشور بود. کارگران با وجود اعتراضات گسترده نتوانستند در برابر تعرض دولت و سرمایه داران از سطح معیشت خود دفاع کنند. فشاری که گرانی و تورم بر مزد و حقوق بگیران وارد ساخت سخت تر و تحمل ناپذیرتر شد. اخراج از کار شدت یافت. حجم دستمزدهای معوقه کارگران همچنان افزایش پیدا کرد. ناامنی چه در حوزه اشتغال و چه در محیط های کار بیشتر شد و از کارگران قربانی گرفت. بعلاوه رژیم اسلامی در پایان سال با تعیین حداقل دستمزدی که حتی کفاف تامین غذای کافی خانوارهای کارگری را هم نمی دهد، نشان داد که قصد دارد فشار را در سال جدید بر کارگران و زحمتکشان افزایش دهد. تردیدی نیست که بدون مقاومت و مبارزه جمعی کارگران چشم اندازی برای کاهش فشارهای طاقت فرسای موجود در سال جدید در برابر آنان وجود ندارد.

در حقیقت بزرگ ترین مشکلی که کارگران با آن دست به گریبان هستند و در طول سالی که گذشت از شاخص های اصلی و تعیین کننده وضعیت عمومی کارگران و موقعیت تدافعی جنبش کارگری بود، پراکندگی و سازمان نیافتگی است. اگر چه وقوع تغییرات دامنه دار سیاسی و اجتماعی در اثر دخالت عوامل پیش بینی ناپذیر، یا انفجارهای خودانگیخته نارضایتی عمومی مردم به شرط وسیع و دامنه دار بودن، می تواند شرایط سازماندهی مبارزات کارگری را بسرعت دگرگون سازد، اما تقویت اراده و حرکت جمعی در میان کارگران نمی تواند معطل ظهور عوامل پیش بینی ناپذیر بماند و یا با طرح هایی که هدفش صرفا کسب موقعیت نمایندگی نارضایتی کارگران در زمینه مطالباتی است عملی شود. کار پایدار و پیگیر در جهت سازمان یابی مزد و حقوق بگیران کشور از اولویت های اساسی جنبش کارگری در سال جدید است. در این راستا توجه به چند نکته اهمیت اساسی دارد.

یک: کارگران و کارکنان بخش خدمات، حمل و نقل، آموزش و پرورش، و بهداشت و درمان بخش مهمی از نیروی کار کشور را تشکیل می دهند که در صورت تشکل یابی می توانند فضای جنبش کارگری و مبارزات کارگری را دگرگون نمایند. از این رو لازم است به این بخش حیاتی از نیروی کار کشور، از نظر مطالبات و همچنین مشکلات و موانع موجود بر سر سازمان یابی مستقل شان توجه جدی تری صورت بگیرد.

دو: بحران مزمن اقتصاد ایران که تحریم های امپریالیستی و برنامه برچیدن یارانه ها به آن عمق و شدت بی سابقه ای داده  قبل از هر چیز عامل خانه خرابی و بیکاری گسترده کارگران واحدهای تولیدی کوچک و متوسط شده است. بسیاری از شهرک های صنعتی عملا تعطیل شده اند یا در آستانه تعطیلی کامل قرار گرفته اند. در شرایطی که مرز کار و بیکاری و ساعات کار و فراغت، قراردادهای برده دارانه موقت است، نه تنها سازماندهی اوقات کار که اوقات فراعت نیز باید مورد اهتمام جدی همه فعالان کارگری قرار گیرد. از آنجا که بخش بزرگی از کارگران و زحمتکشان در محلات فقیرنشین زندگی می کنند، سازماندهی محلات در شرایط گسترش روزافزون بیکاری اهمیت می یابد و ناگزیر باید در کانون توجه قرار گیرد.

سه: یکی از راههای مهم تقویت مبارزات کارگری در سال جدید گسترش همگرایی همه تشکل ها، فعالان  و حامیان جنبش کارگری در داخل کشور است. تفاوت دیدگاهها، اختلاف بر سر تکیه گاههای مبارزه کارگری در موقعیت های مشخص و حتی اختلاف بر سر چشم اندازهای مبارزات کارگری نباید به بی توجهی نسبت به سرکوب فعالان این جنبش تبدیل شود. شکل هایی نظیر کمیته های اقدام، کمیته های حمایتی، همپوشانی های رسانه ای، بیانیه های جمعی و اقدامات مشترک بر سر مطالبات خاصی که در مورد آنها همنظری حاکم است، می توانند زمینه را برای گسترش همگرایی میان همه نیروهای جنبش کارگری تقویت کنند و از این طریق هزینه سرکوب و لگدمال کردن حقوق کارگران و مزدبگیران را برای رژیم اسلامی افزایش دهند.

چهار: سرکوب جزئی جدایی ناپذیر از موجودیت رژیم اسلامی است. هر چه تلاش و مبارزه فعالان کارگری بر علیه فلاکت وحشتناکی که به مزدبگیران کشور تحمیل شده گسترش یابد و هر قدر مبارزات خود کارگران عمق و دامنه بیشتری بگیرد، به همان میزان باید انتظار داشت که ابعاد سرکوب ها بیشتر شود. از این رو گسترش دائمی فعالیت های حمایتی در خارج از کشور و برپایی کارزارهای موثر، یکی از اولویت های اصلی حامیان جنبش کارگری در خارج از کشور است. همسویی و اتحاد عمل گسترده مبارزاتی میان حامیان جنبش کارگری در خارج از کشور، روحیه مقاومت در برابر دستگاه سرکوب رژیم در داخل کشور را بالاتر می برد. جلب توجه تشکل های مستقل و افکار مترقی در سطح جهان نسبت به اقدامات سرکوبگرانه رژیم نیز به شرطی که پیگیرانه دنبال شود، فشار سیاسی را بر رژیم افزایش می دهد و در کاهش دشواری های مبارزه کارگری در داخل کشور موثر است.

دوم فروردین 1392ـ 22 مارس 2013