اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت کشته و زخمی شدن کارگران ایران خودرو

با تشکیل سندیکای مستقل کارگری، با بی قانونی در محیط کار مقابله کنیم

حادثه دلخراش کارخانه ایران خودرو که به مرگ بیش از ۴ نفر و زخمی شدن ۱۳ نفراز کارگران ایران خودرو منجر شد ، به قدر کافی تکان دهنده است. خشم کارگران از فشار بالای کار، بی توجهی به زندگی و سلامت کارگران و بی اعتنائی به هشدارهای آنان، خشم مقدس و کاملأ برحقی است. آن ها حق داشتند که دست به اعتراض بزنند. اعتراضی که با سرکوب نیروهای ضدشورش جمهوری اسلامی روبرو شد. نیروهای ضدشورشی که برای دفاع از حکومت اسلامی و استثمار هار سرمایه با پول دزدیده شده ی مردم مسلح شده و تربیت گشته اند.

حوادث کار در کارخانه ایران خودرو، امر ناشناخته ای نیست. این حوادث در سال های ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳ نیز با اعتراضات گسترده ی کارگران روبرو شد. اگر امروز بیش از چهار نفر از کارگران به نام های «ولي‌الله رحماني، فرزند رمضان ـ مصطفي خضري، فرزند حسين ـ سعيد شفيع خاني، فرزند عزيز ـ ميرمحسن حسيني، فرزند ميريعقوب» جان خود را از دست دادند، پیش از این «پیمان رضی لو» در اثر حادثه کاری جان خود را از دست داده بود. علت گسترده بودن حوادث کاری در ایران خودرو آن است که مدیران این کارخانه پس از آن که کارگران با اعتراضات گسترده ی خود با اضافه کاری اجباری مخالفت کردند، با انواع و اقسام طرح ها ساعات کاری را بقدری بالا برده اند که کارگران در حین کار بشدت فرسوده می شوند. مدیران کارخانه حتی علیرغم تعطیل بودن روز اربعین، کارگران را به کار مجبور کرده بودند و این امر نیز باعث شده که دقت در کار پائین بیاید. استفاده از ماشین هایی که از ایمنی لازم برخوردار نبوده و مجبور کردن کارگرانی که از تخصص لازم برای استفاده از این ماشین ها برخوردار نیستند، یکی دیگر از علت های بالا بودن حوادث کاری در این کارخانه است.

جدا از بی توجهی کامل به سلامت کارگران در حین کار و بالا بردن درجه فشار کار و در نتیجه افزایش درجه استثمار، تقسیم بندی کارگران به کارگران «استخدامی»، «قراردادی» و «پیمانی» نیز بر مشکلات افزوده است. در شرایط کنونی تنها بخش کوچکی از کارگران از مزیت استخدام رسمی و مزایای قانونی آن برخوردارند. بخش اعظم کارگران با قراردادهای کوتاه مدت و گاه سه ماهه به کار مشغول هستند واز هیچ حق قانونی برخوردار نیستند. وضعیت اما در مورد کارگران پیمانی از این نیز بدتر است. پیمان کاران برای بالا بردن بازدهی کار و با حقوق بسیار پائین به استخدام موقت کارگران دست می زنند. برای پیمانکاران سلامت کارگران و ایمنی کار اصلأ معنا و مفهومی ندارد. از این روست که بسیاری از حوادث کاری در این بخش صورت می گیرد. این سیستم استثمار بیرحمانه، تنها مختص کارگران ایران خودرو نیست. در شرایط کنونی نزدیک به ۸۰ درصد از کارگران ایران بصورت قراردادی به کار مشغول و از این رو از شمول قانون کار خارج می باشند .

برای تداوم این بی قانونی مطلق، دولت جمهوری اسلامی به عنوان دولت حامی سرمایه داری هار و بی قانون، هر نوع تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری را با خشونت سرکوب می کند. دستگیری و به زندان انداختن فعالین سندیکاهای شرکت واحد اتوبوسرانی و نیشکر هفت تپه نمونه های برجسته ی این برخورد خشن با فعالان کارگری است. با این حال کارگران برای مقابله با این بی قانونی مطلق که توسط کارفرمایان اعمال می شود و توسط دولت با اتکا به نیروهای سرکوب حمایت می شود، چاره ای جز متشکل شدن ندارند. تنها کارگرانی که در سندیکاهای مستقل خود متشکل شوند قدرت چانه زنی در برابر کارفرمایان و دولت شان را بدست می آورند. برای جلوگیری از اقدامات مدیریت در افزایش شدت استثمار، برای تامین ایمنی محیط های کار، برای جلوگیری از استخدام های قراردادی یا گسترش پیمان کاری، برای افزایش دستمزدها و برای تامین حقوق کارگران در برابر کارفرمایان و دولت، تنها راه ایجاد تشکل مستقل کارگری است. این بر فعالان کارگری ایران خودرو است که از خشم و غم کارگران در از دست دادن همکاران عزیزشان  بهره جویند و برای دفاع از حقوق خود و برای جلوگیری از حوداث مرگبار بعدی متشکل شوند.  وقتی کارگران واحدهای تولیدی، اینجا و آن جا متشکل شوند و دست در دست همدیگر بدهند، آن وقت کارفرمایان و دولت حامی شان مجبور خواهند شد آن ها را به حساب بیاورند.

سازمان ما ضمن تسلیت مرگ دلخراش کارگران ایران خودور به خانواده هایشان، به همکارانشان، و به جامعه کارگری و تمامی آزادیخواهان و برابری طلبان، بر این باور است که ضرورت دارد این حادثه دلخراش را به اهرمی برای جلب نظر افکار عمومی به بی قانونی در محیط های کارگری در ایران تبدیل کرده و جنایات خاموش در محیط های کار را به همگان نشان دهیم. باید با سازماندهی اعتراضات گوناگون، با مصاحبه ها، با سخنرانی ها و با گردهم آئی ها، توجه همگان به بی قانونی مطلق در محیط های کار در ایران جلب شود. نباید اجازه داد کارفرمایان و دستگاه سرکوب بیرحم جمهوری اسلامی، کارخانه های این کشور را به قتل گاه کارگران تبدیل کنند. نباید در برابر مرگ کارگران ایران خودرو، مرگ دلخراش کارگران معادن کرمان  و هزاران حادثه دیگر سکوت کرد. جنبش ضداستبدادی و آزادیخواهانه ی مردم کشور، اگر می خواهد در برابر هیولای جمهوری اسلامی بجنگند، باید با قدرت از حقوق کارگران دفاع کند و در کنار آن ها قرار گیرد. بدون وارد کردن بیشترین نیرو در مبارزه علیه استبداد بیرحم جمهوری اسلامی، نمی توان به عمر ننگین آن پایان داد.

سرنگون باد جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی ، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۶ بهمن ۱۳۸۹ـ ۲۶ژانویه ۲۰۱۱