شکاف عمیق در بالا، گسترش فلاکت در پائین و موقعیت جنبش کارگری

رضا سپیدرودی

در شرایط رشد و گسترش روزافزون فقر و گرسنگی و بیکاری، اخراج های گسترده، ورشکستگی پی در پی واحدهای تولیدی، سقوط ارزش پول و تورم لجام گسیخته، با افشاگری علنی احمدی نژاد در مجلس علیه فساد خاندان لاریجانی بحرانی جدید در درون رژیم هم سرباز کرده است. این بحران قبل از هر چیز ضربه ای تازه ای به دستگاه ولایت و به شخص علی خامنه ای است و نشان می دهد که حرف های او حتی در میان روسای قوای حکومتی هم دیگرخریداری ندارد و سیاست هایش پیش نمی رود. اگر چه خامنه ای تلاش کرد با فراخواندن آملی لاریجانی، واداشتن او به سکوت و جلوگیری از ادامه بازداشت متهم به قتل شکنجه گاه کهریزک، بسرعت آتشی را که در خیمه نظام برافروخته شد، خاموش کند و ابعاد بحران در راس نظام را از انظار عمومی پنهان نماید، اما آنچه در جریان افشاگری علنی احمدی نژاد در مجلس و واکنش های پس از آن رو شد نشان می دهد که بحران مناسباتی و جنگ قدرت باندهای مافیایی درون رژیم عمیق است و باید انتظار داشت قطب بندی دارودسته های مافیایی حکومتی و یارگیری آنها در آستانه انتخابات شدت یابد. با شکاف جدید در میان قوای سه گانه، بسته مبهم توافقاتی که در یک ماه اخیر با تحرک پشت پرده دستگاه ولایی در جلسات مشترک نمایندگان مجلس و دولت تحت عناوین مختلف، از جمله "کمک های جبرانی" حاصل شده بود، بیش از پیش در محاق ابهام فرو رفته است. این کمک مالی به دهک های ضعیف قرار بود به عنوان مقدمه اجرای فاز دوم برچیدن یارانه ها داده شود. اما پس از ضربه ناشی از افشای فساد خاندان لاریجانی توسط احمدی نژاد در مجلس، لاریجانی بار دیگر بر مخالفت مجلس با اجرای فاز دوم برچیدن یارانه ها تاکید کرد. درست همزمان با این رویکرد و در حالی که از روز چهارشنبه همین هفته با تشدید تحریم های اقتصادی آمریکا علیه ایران، فاز "نفت در برابر غذا" شروع شده، خامنه ای پیشنهادهای آمریکا برای مذاکره مستقیم دو کشور را با صراحت رد کرد و اعلام نمود که "مذاکره مشکلی را حل نمی کند" و حامیان مذاکره را هم "ساده لوح" یا دارای "غرض" نامید. در واقع مردم را به فلاکت کشانده اند، در ائتلاف منفی با آمریکا و متحدانش بیش از 80 درصد ارزش پول مردم را از جیب شان به غارت برده اند؛ معلوم نیست که بتوانند یا بخواهند حتی یک قرص مسکن هم برای جبران گوشه ای از این غارت بیشرمانه به کارگران و زحمتکشان پس بدهند و همزمان از زبان خامنه ای می گویند که به همین سیاست هم ادامه می دهند. رژیم جز فقر و فلاکت و گرسنگی بیشتر برای کارگران و زحمتکشان هیچ طرح دیگری ندارد و چون از عواقب همین سیاست بشدت وحشت دارد، اعدام ها را برای ایجاد رعب و وحشت شدت داده و هر روز بر شمار یگان های سرکوب خود می افزاید و سازماندهی باندهای آدمکش برای سرکوب شورش های خودانگیخته کارگران و زحمتکشان را تقویت می کند.

شاید اگر جنبش های اعتراضی و در راس آنها جنبش کارگری در کشور ما سازمان یافته بودند، به جان هم افتادن باندهای مافیایی حکومتی را فرصتی برای تعرض گسترده علیه عاملان وضع جهنمی کنونی تلقی می کردند. اما خلا دردناک چنین تحرکی فقط با درک حیاتی اهمیت فوری تمرکز همه جانبه بر سازماندهی نارضایتی کارگران و توده زحمتکشان هم سرنوشت با آنها قابل تحمل است. ما نمی دانیم که ترکیب بحران در بالایی ها با نارضایتی عمیق در پائین در شرایط حرکت شتابان به سمت فروپاشی کامل اقتصادی چگونه و از کدام روزن سر برخواهد آورد. و نمی دانیم که به کدام سو خواهد رفت. اما می دانیم که این نارضایتی اگر از هم اکنون مستقل از جریانات وابسته به رژیم، مستقل از قدرت های امپریالیستی، و مستقل از گرایش های ضد مردمی و ارتجاع مغلوب سازماندهی نشود و اگر چپ نتواند صدای خود را به توده های مردم برساند و راهی برای ارتباط موثر با پایگان طبقاتی خویش بیاید، آینده روشنی پیش رو نخواهیم داشت و وضعیت ممکن است حتی از آن چه هم اکنون هست بدتر شود.

 اصلی ترین و مهم ترین نکته ای که توجه به آن در موقعیت بحرانی کنونی در سازماندهی نارضایتی کارگران و زحمتکشان و تقویت قطب چپ، کارگری و برابری طلب  مهم است، جامع نگری است. باید تا حد امکان هیچ حوزه ای را فرو نگذاشت و همه حوزه های نارضایتی و بی حقی را متناسب با ویژگی ها و شرایط  نیروی پایه بی درنگ و بدون هر گونه توجیه تراشی در کانون توجه سازمانگرانه قرار داد.  تمرکز هسته های کارگری در محلات کارگری بر سازماندهی نارضایتی توده ای، ایجاد نهادهای همیاری برای تقویت همبستگی درونی در سطح مناطق زحمتکش نشین و مواجهه با روند واگرایی ناشی از فرایند فروپاشی اقتصادی، گسترش اتحاد عمل تشکل های مستقل کارگری در حوزه های مختلف و رویکرد آرایش جبهه ای آنان متناسب با گسترش عمق و دامنه بحران، طرح های عملی برای کارزارهای حمایتی از اعتراضات کارگران واحدهای مختلف بحران زده در شرایط افزایش زمانی دامنه اعتراضات منفرد کارگری و رسیدن آن از روزانه به هفتگی، تقویت صدای چپ؛ صدای آزادی و سوسیالیسم، از طریق گسترش عملی همکاری مبارزاتی همه نیروهای حامی حقوق کارگران و زحمتکشان، همه و همه حلقه های مختلفی هستند که تمرکز بر آنها به موازات هم، می توانند در عبور جنبش کارگری به وضعیت مبارزاتی بهتر و نیرومندتر موثر باشند.

20 بهمن 1391ـ 8 فوریه 2013