اعلامیه های تشکل های گوناگون به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر

 

اتحادیه آزاد کارگران ایران

سندیکای کارگران خبازی های شهر سنندج و حومه

سندیکای کارگران خبازی های مریوان و سروآباد

بیانیه اتحاد بین المللی به مناسبت اول مه  ۲۰۱۳

انجمن دوستی ایرانی ها ـ آلمانی ها ، اشتوتگارت

 

 

 

بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران به مناسبت فرا رسیدن روز جهانی کارگر

 

زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر

 

با خواست تجدید نظر فوری در حداقل مزد و در اعتراض به گرانی، مراسم اول ماه مه را بر پا خواهیم داشت

اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. این روز یک روز بسیار مهم و سرنوشت ساز برای ما کارگران است. این روز، روز  به خیابان آمدن و اعتراض کارگران در سرتاسر جهان به بی عدالتی و نابرابری است. ما نیز در ایران، باید و حق داریم همچون کارگران سرتاسر جهان در این روز به خیابانها بیائیم و نسبت به وضعیت مشقت بارمان معترض شویم. نمیشود که هر روزه هم هزینه های زندگی چندین برابر شود و هم با تعیین حداقل مزدی معادل سه چهار برابر زیر خط فقر، گرسنگی بیش از پیشی را بر ما تحمیل کنند و هم سکوت و خاموشی را.  ما این سکوت را درسال گذشته با طوماری سی هزار نفری و بر پایی تجمعاتی اعتراضی در هم شکستیم و...

امسال ما کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه روز جهانی کارگر میرویم  که در آخرین روزهای سال گذشته و در حالیکه سبد هزینه یک خانوار چهار نفره یک میلیون و هشتصد هزار تومان اعلام شده بود شورایعالی کار دولت جمهوری اسلامی با تصویب حداقل مزد 487 هزار تومانی نشان داد که نه تنها انسان بودن و حق ما کارگران برای برخورداری از یک زندگی انسانی برایشان هیچ معنایی ندارد بلکه در صدد آن هستند تا بی رحمانه تر از هر زمانی کل هزینه های بن بست اقتصادی موجود را که خود مسبب آن بوده اند بر دوش ما کارگران سر ریز کنند و با چپاول بیش از پیش سفره های خالی میلیونها خانواده کارگری، اقتصاد بحران زده موجود را در راستای تامین منافع اقلیتی ناچیز سر پا نگاه دارند.

از سال گذشته به این سو، ماه و فصلی در این مملکت نبوده است که هزینه های زندگی به چندین برابر افزایش پیدا نکرده باشد، با اینحال هنوز چند صباحی از آغاز سال جدید نگذشته است که بار دیگر قیمت گوشت و برخی دیگر از اقلام غذایی سر به فلک کشید و از هم اکنون طرح مربوط به افزایش قیمت نان و حاملهای انرژی و حذف ارز مرجع برای کالاهای وارداتی سرآغاز دیگری از چندین برابر شدن هزینه های زندگی را در طول هفته ها و ماههای آینده کلید زد.

دولت همیشه و در هر حالی بهای هر کالایی را که اختیار قیمت گذاری آن بدست اش بوده است افزایش داده است و به تبع آن بخش خصوصی و صاحبان سرمایه نیز قیمت کالاها و خدمات تولیدی شان را بالا برده اند. اما زمانی که نوبت به زندگی و بقا ما کارگران در این مملکت رسیده است دولت نه تنها هیچ مسئولیتی برای تامین معاش  میلیونها خانواده کارگری برای خود قائل نشده است بلکه با هر آنچه که در ید قدرتش  بوده، تلاش نموده است تا هزینه های بحران اقتصادی موجود را از گرده ما کارگران بیرون کشد، بطوریکه دولت خود راسا با اخذ ارزش افزوده شش درصدی از هر آن چیزی که با حداقل مزد کنونی بر سر سفره های خالی کارگران قرار میگیرد هر روزه مشغول چپاول و غارت از این حداقل مزد ناچیز و خفت بار ما کارگران است.

اینان خود بیش از همه ما کارگران و مردم ایران میدانند که حداقل مزد 487 هزار تومانی معادل اجاره بهای آلونکی در فقیر نشین ترین محلات مراکز استانها در سراسر کشور نیز نیست اما با عوامفریبانه ترین اشکالی، قانونی را که خود وضع کرده اند و می باید بر اساس آن حداقل مزد کارگران را تعیین کنند زیر پا میگذارند و آنجا نیز که ما کارگران دست به اعتراض میزنیم و همچون کارگران سرتاسر جهان در صدد بر پایی تجمعات خیابانی در اعتراض به وضعیت مصیبت بارمان بر می آئیم، قانون و هزار و یک مصلحت دیگر را پیش میکشند تا ما کارگران به هر درجه از فقر و گرسنگی که منافع شان ایجاب میکند تن در دهیم.

 اما برای ما کارگران هیچ مصلحتی بالاتر از تامین معیشت مان که عین شرافت مان است وجود ندارد. ما در سال گذشته با جمع آوری طوماری اعتراضی در سطحی سراسری نشان دادیم که میتوانیم دست در دست هم نسبت به وضعیت مشقت بارمان معترض شویم. نشان دادیم که دیگر تحمل وضعیت موجود را نداریم، نشان دادیم کاسه صبرمان لبریز شده است و دیگر حاضر نیستیم بیش از آنچه که تاکنون تن به فقر و فلاکت سپرده ایم نظاره گر تباهی زندگی خود و خانواده هایمان شویم.

بدون ذره ای تردید  شرایط حاضر یکی از مصیبت بارترین شرایطی است که ما کارگران ایران بطور بی سابقه ای در طی سی سال گذشته با آن مواجه بوده ایم. شیرازه های هیچ جامعه ای در هیچ جای دنیا بر روی پایه ای که امروزه ما کارگران و مردم ایران به لحاظ معیشتی بر روی آن قرار گرفته ایم قابل دوام نیست، اینرا باید دولت و دست اندرکاران حکومتی بدانند و نیز بدانند که دیگر ذره ای تحمل برای ما کارگران جهت تداوم وضعیت مشقت بار کنونی باقی نمانده است.

  کارگران و همکاران در سراسر کشور!

 اینک اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. این روز یک روز بسیار مهم و سرنوشت ساز برای ما کارگران است. این روز، روز  به خیابان آمدن و اعتراض کارگران در سرتاسر جهان به بی عدالتی و نابرابری است. ما نیز در ایران، باید و حق داریم همچون کارگران سرتاسر جهان در این روز به خیابانها بیائیم و نسبت به وضعیت مشقت بارمان معترض شویم. نمیشود که هر روزه هم هزینه های زندگی چندین برابر شود و هم با تعیین حداقل مزدی معادل سه چهار برابر زیر خط فقر، گرسنگی بیش از پیشی را بر ما تحمیل کنند و هم سکوت و خاموشی را.  ما این سکوت را درسال گذشته با طوماری سی هزار نفری و بر پایی تجمعاتی اعتراضی در هم شکستیم و به یقین اینک نیز قادریم در دفاع از زندگی و شرافت مان دست به اعتراضات گسترده تری بزنیم. اول ماه مه امسال برای ما کارگران ایران چنین روزی خواهد بود، روز اعتراض به تورم و گرانی و روز اعتراض به حداقل مزد مصوب با خواست تجدید نظر فوری در آن.

زنده باد اول ماه مه – زنده باد همبستگی و اتحاد سراسری کارگران ایران

اتحادیه آزاد کارگران ایران – هفتم اردیبهشت ماه 1392

 

*************************************************

پیش بسوی برگزاری مراسم روز جهانی کارگر

سندیکای کارگران خبازی های شهر سنندج و حومه

 سندیکای کارگران خبازی های مریوان و سروآباد

 

یازدهم اردیبهشت مصادف است با اول ماه مه (روز جهانی کارگر)، روزی که کارگران آمریکایی در سال 1886 به پا خواستند و خواهان برسمیت شناخته شدن حقوق انسانی خود شدند که متاسفانه آماج تهاجم وحشیانه سرمایه داران و حامیان سرمایه درآمریکا قرار گرفتند. از آن زمان تاکنون کارگران بنا به خصلت طبقاتی خود هر ساله و در سراسر جهان این روز را گرامی می دارند و آن را نماد مبارزات طبقاتی خود قرار می دهند. در این روز کارگران که اکثریت جامعه بشری را تشکیل می دهند، علیه تمامی نابرابری های اجتماعی هم صدا با هم فریاد می زنند و خواهان بر افتادن استثمار انسان از انسان هستند. کارگرانی که برای زنده ماندن چیزی جز فروش نیروی کارشان را در قبال اندک مزدی ندارند، در حالی که تمامی ثروت و سامان این کره خاکی را تولید می کنند در شرایط بس اسفباری بسر می برند. امسال ما کارگران ایران نیز در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که تورم، بیکاری، اخراج سازی های گسترده، دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر و دهها و صدها معضل دیگر زندگی کارگران و خانواده هایشان را به ورطه سراشیبی انداخته است و روز به روز نیز این فشارها افزایش می آبد.

کارگران!!

همبستگی کارگری، ضرورتی است برخاسته از هستی و موجودیت طبقاتی کارگران، چرا که کارگران در سراسر جهان تحت ستم واحدی قرار دارند، توسط طبقه واحدی استثمار می شوند و اهداف و منافع آنها در سراسر جهان مشترک اند همان گونه که منافع سرمایه داری در سراسر جهان در هم تنیده شده و سرمایه داری جهانی با اینکه فرهنگ ها، زبان ها و ملیت های متفاوت دارند، هیچ گاه منافع مشترک شان را فراموش نمی کنند و خود را یک خانواده بزرگ می دانند و برای استثمار هر چه بیشتر کارگران و پایمالی حقوق آنها و برای اینکه منافع خود را در مقابل هم نبینند سازمان ها و نهادهای تجارت جهانی درست می کنند. به همین خاطر ما کارگران خباز در سنندج و مریوان در راستای همبستگی و اتحاد طبقاتی خود امسال طی بیانیه ای مشترک ضمن تبریک این روز به آحاد مردم زحمتکش؛ نسبت به معیشت اسفبار و غیر انسانی کارگران بطور عام و کارگران خباز بطور اخص معترض بوده و خواهان احقاق مطالبات خود هستیم.

1.     برسمیت شناخته شدن روز جهانی کارگر به عنوان روز تعطیل رسمی در ایران و برپایی مراسم های این روز بطور مستقل.

2. ما کارگران خباز، تعیین حداقل دستمزد 487 هزار تومان برای کارگران را توهین به شان کارگران می دانیم و خواهان لغو جلسات سه جانبه برای تعیین حداقل دستمزدها هستیم.

3. ما کارگران خباز افزایش دستمزدهای خود را بر اساس گران شدن قیمت نان غیر قانونی دانسته و خواستار احتساب دستمزدهای خود بر اساس تورم واقعی در کشور می باشیم.

4. ما خواهان اجرایی کردن کامل قانون مشاغل سخت و زیان آور، برای کلیه کارگران شاغل در این صنف می باشیم و خواستار آن هستیم تا کارگران خباز از بازنشستگی پیش از موعد بهره مند گردند.

5. ما خواهان امنیت شغلی کارگران در کارگاههای زیر پنج نفر می باشیم.

6. ما کارگران خباز لایحه اصلاحیه قانون کار را حمله ای آشکار به معیشت کارگران می دانیم و خواستار عدم اجرای این لایحه هستیم.

7. ما کارگران خباز تشکل های مستقل کارگری را حق قانونی خود می دانیم و خواستار برسمیت شناخته شدن تشکلات مستقل کارگری از طرف دولت هستیم.

8. ما کارگران خباز هر گونه اهانت به کرامت انسان علی الخصوص زنان را در جامعه محکوم می کنیم و خواستار احتساب حقوق متساوی برای زن و مرد در جامعه هستیم.

9.  ما ضمن محکوم کردن کار کودکان خواهان برچیده شدن این عمل غیر انسانی در اجتماع هستیم.

10. مدیریت درمان تامین اجتماعی استان به وعده خود وفا کند ودرمانگاهی که قرار بود برای 13 هزار بیمه شده اصلی شهرستانهای مریوان وسروآباد احداث کند را عملی کند.

زنده باد روز همبستگی طبقاتی کارگران

اردیبهشت 1392

سندیکای کارگران خبازی های شهر سنندج و حومه

سندیکای کارگران خبازی های مریوان و سروآباد

******************************

بیانیه اتحاد بین المللی به مناسبت اول مه ۲۰۱۳

 

 در سالی که گذشت همزمان با تدوام بحران جهانی سرمایه داری، شاهد تعمیق و هر چه گسترده شدن سیاست های ریاضت اقتصادی و حمله به دستاوردهای کارگران در سراسر جهان از جمله در جهان غرب بودیم.  در اتحادیه اروپا، سرمایه داری یونان برای پنجمین سال متوالی به رشد منفی خود ادامه داد. در این کشور از اغاز بحران اقتصادی تا کنون میلیون ها نفر از کار بیکار شده اند، نرخ رسمی بیکاری به بیش از 27 درصد رسیده است. یعنی از هر سه نفر واجد کار یک نفر بیکار است.  در همان حال کاهش دستمزد کسانی که هنوز بر سر کارند، همچنان ادامه  دارد. کاهش شدید خدمات اجتماعی و رفاهی، اکثریت بزرگی از مردم یونان را به آستانه فلاکت رانده است. در اسپانیای بحران زده نیز نرخ رسمی بیکاری به 27 درصد رسیده و تعداد بیکاران از مرز 6 میلیون نفر گذشته است. طبق آمارهای رسمی در صد بیکاری بین جوانان به بیش از 50 در صد رسیده است.  اقتصاد انگلستان برای چندمین سال متوالی با رکود روبرو بوده، و تعداد بیکاران این کشور به دو و نیم میلیون نفر افزایش یافته است. از آغاز بحران در اواخر سال 2007 تاکنون دستمزدهای واقعی در این کشور رسال سیر نزولی داشته است.  در حالی که نرخ رسمی  تورم  از سوی بانک مرکزی  9 /2 درصد اعلام شده ، حداقل دستمزد، توسط دولت،  تنها یک درصد افزایش یافت. اقتصاد فرانسه این دومین اقتصاد منطقه یورو زمین گیر شده و بیش از 5/3 میلیون نفر به بیکاری محکوم شده اند.  در یک کلام  اقتصاد منقطه پولی  یورو و اتحادیه اروپا در رکود دست و پا می زند.

در مواجهه با رکود و بحران اقتصادی، طبقات حاکم، تقریبا در همه کشورها، با تداوم و تشدید سیاست ریاضت اقتصادی، یعنی خصوصی سازی، کاهش دستمزدها، بیکارسازیهای گسترده، و حمله به خدمات رفاهی و اجتماعی  با همه توان در تلاش اند که بار بحران اقصادی سرمایه داری را  بر دوش طبقه کارگر و محروم ترین لایه های اجتماعی قرار دهند.  در اروپای شمالی و در اسکاندیناوی بقایای دولت رفاه و همه دستاورد رفاهی که ناشی از دهها سال مبارزه طبقه کارگر بوده،  مورد هجوم قرار گرفته و در معرض نابودی است. در مواردی حتی با تصویب قوانین ضدکارگری عملا موانع جدی بر سر راه ایجاد و گسترش تشکلات کارگری قرار داده اند.  از جمله میتوان به تصویب قانون ضدکارگری "حق کار" در ایالت میشیگان امریکا اشاره کرد که امکان تعمیم آن به ایالت های دیگر و نیز به کانادا وجود دارد. همه اینها به واقع  به معنای اعلام جنگ آشکار طبقاتی از سوی طبقات حاکم علیه طبقه کارگر است.

در سال گذشته همچنین شاهد گسترش ابعاد سرکوب علیه کارگران و فعالین کارگری  بودیم.  یک نمونه به شدت وحشیانه و جنایت کارانه آن را در اگوست سال گذشته در آفریقای جنوبی دیدیم.  پلیس تا دندان مسلح آفریقای جنوبی در برنامه ای از پیش تدارک دیده شده به دستور مقامات بالای دولتی، به کارگران اعتصابی معادن پلاتین ماریکانا هجوم برد و به روی  کارگران آتش گشود.  دهها معدن چی در این کشتار وحشیانه قتل عام شدند.  بعد از قتل عام نیز به منظور سرپوش نهادن بر ابعاد جنایت و شکست دادن کارگران اعتصابی، شاهدان این کشتار و فعالین کارگری مورد تهدید و پیگرد قانونی قرار گرفتند. این کشتار وحشیانه نشان داد، که اگر چه رژیم  آپارتاید در آفریقای جنوبی برافتاد، اما بدلیل بقاء و حفظ سرمایه داری، کارگران همچنان و به شدت استثمار و سرکوب می شوند و آنگاه نیز که برای رسیدن به حقوق اولیه خود دست به اعتصاب و اعتراض می زنند توسط  نیروهای سرکوبگر دولت سرمایه داری به قتل می رسند.  قتل عام معدنچیان افریقای جنوبی یک بار دیگر نشان داد در چهارچوب مناسبات استثمارگرانه  سرمایه داری،  کارگران و مردم محروم جهان به آزادی و برابری واقعی و به زندگی ای که در شان انسان باشد دست نخواهند یافت.

 اما جنایت سرمایه داری و دولت های حامی این نظام، فقط به سرکوب و کشتار مستقیم کارگران محدود نمی شود. سالی که گذشت باز هم  شاهد تداوم کشتار کارگران از بنگلادش و پاکستان تا دیگر نقاط جهان در کوره های آدم سوزی بودیم که نامش را محیط کار گذاشته اند. سرمایه داران به ویژه در حوزه های فوق ارزان نیروی کار با دولت هایی که جان کارگران برایشان کمترین اهمیتی ندارد، در ولع  کسب سود بیشتر، با زیر پا گذاشتن حقوق اولیه  کارگران، و عدم رعایت  حداقل استانداردهای ایمنی محیط کار، موجبات کشتار عمومی کارگران در کارخانه ها و محیط های کار را فراهم می آورند.

آمارها نشان میدهد که بطور متوسط هر سال بیش از دو میلیون زن و مرد، جان خود را به دلیل حوادث و بیماری های مرتبط با کار، از دست می دهند.  کارگران جهان، بطور متوسط  هر سال با بیش از ۲۷۰میلیون حوادث ناشی از کار   روبرو هستند. در هر ۱۵ ثانیه یک کارگر در جهان، و یا ۶۰۰۰ کارگر در هر روز، بر اثر کار و یا حوادث ناشی از کار، جان خود را از دست می دهند. تعداد کسانی که در اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست میدهند از تعداد کسانی که در جبهه های جنگ  کشته می شوند، بمراتب بیشتر است.

اما  جنایت های سرمایه داری جهانی و دولت ها ی آن به همین جا خلاصه نمی شود. سیاست های جنگ طلبانه و درگیری های نظامی در بخشهای مختلف جهان و از جمله در منطقه خاورمیانه، هر ساله صحنه های هولناک از کشتار عمومی می آفریند؛ صحنه هایی  که در آن کودکان، سالمندان و زنان و مردان غیرنظامی سلاخی و تکه تکه می شوند؛ و همه  این جنگ طلبی ها و جنگ افروزی ها از سوی قدرت های سرمایه داری و رسانه های مزدور آنان بطور بی شرمانه "نبرد برای دمکراسی" و " آزادی" و "دخالت های پیشگیرانه و انسانی" نام می گیرد و توجیه می شود.

سرمایه داری جهانی در همان حال اصلی ترین عامل تخریب محیط زیست است.  آلودگی هوا، آلودگی دریاها و رودخانه ها، تخریب جنگل ها و مراتع و گرمایش زمین، - که گفته می شود باعث خشک سالی ها در مناطقی و باران های غیر موسمی و سیلاب های بی سابقه و ویران گر در مناطق دیگر است-  آینده انسان و دیگر موجودات زنده در کره زمین را در معرض خطر جدی قرار داده است.

 در سالی که گذشت در ایران نیز شاهد تشدید مصائب فوق به اشکال گوناگون بودیم. سرکوب علیه طبقه کارگر ایران و حمله  به سطح زندگی و معیشت کارگران تشدید شد. با وجود بی حقوقی مطلق طبقه کارگر ایران، از جمله عدم حق ایجاد تشکل مستقل و اعتصاب، رژیم جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفت که همان قوانین نیم بند خودش را نیز به زیان کارگران و برای تحمیل بی حقوقی بیشتر تغییر دهد. نمونه بارز آن پیشنهاد تغییر لایحه قانون کار است که امنیت شغلی کارگران را باز هم بیشتر مورد هجوم قرار می دهد و به کارفرمایان در استثمار بیشتر کارگران و اخراج دل بخواهی آنان قدرت به مراتب بیشتری می بخشد. 

فعالین کارگری همچنان در زندان بسر می برند و در سال گذشته تعداد دیگری از فعالین کارگری به جمع  کارگران زندانی اضافه شد ند.  تجمع ها و تشکل های کارگری مورد سرکوب بیشتری قرار گرفتند.  مجمع عمومی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری در ماه ژوثن در کرج مورد هجوم وحشیانه قرار گرفت. در هفته های اخیر تعدادی دیگر از فعالین کارگری در کردستان دستگیر و زندانی شدند و بطور کلی صد ها کارگر مورد تعقیب، اذیت و آزار و نیز شکنجه واقع شده ا ند.

عدم پرداخت دستمزد ها توسط کارفرمایان همچنان ادامه و گسترش یافت.  کارفرمایان به سادگی دستمزد دزدی کردند. تعداد قابل توجهی از کارگران ماهها و در پاره ای موارد بین یک تا دو سال  است که دستمزد و مزایای شان را دریافت نکرده اند.

بحران اقتصادی در کشور و رکود در اکثر واحد های تولیدی تشدید شده و بسیاری از مراکز تولیدی پایین تر از ظرفیت  تولیدی خود فعالیت می کنند. امنیت شغلی میلیون ها کارگر در معرض خطر جدی قرار دارد. این در شرایطی  است که  80 تا 90 درصد کارگران با قرار داد موقت به کار مشغولند و از امنیت شغلی واقعی بر خوردار نیستند.  بیکاری گسترده و میلیونی نهادینه شده وبه یک بلای مزمن اجتماعی تبدیل شده است . طبق آمارهای دولتی سه میلیون نفر در ایران بیکارند و نرخ بیکاری در میان جمعیت بین  15 تا 24 سال به 25 درصد رسیده است . آمار و ارقام واقعی اما بسیار گسترده تر از آمار رسمی است.

فقر و فلاکت تحمیل شده به کارگران و بطور کلی اکثریت مردم ایران  و شکاف  بین اقلیت  ثروتمند و اکثریت مردم  به  حدی است که در تاریخ سی و چند سال اخیر سابقه  نداشته است.  میلیون ها خانواده به زیر خط فقر مطلق کشیده شده اند و از عهده تامین ابتدایی ترین نیازهای خود بر نمی آیند.  در حالی که آمار دولتی، تورم  سال گذشته را 32 در صدی اعلام  کرده ، تورم واقعی  بسیار بیش از ۵۰ درصد  است. در همین شرایط  شورای عالی کار مرکب از نمایندگان کارفرماها، دولت و نمایندگان کانون شورای ها اسلامی کار – این تشکل دولتی  ضد کارگر و وابسته به رژیم - در اسفند سال گذشته  حداقل دستمزد سال 92 را بی شرمانه 487 هزار تومان تعیین کرد در حالی که خط فقر حداقل یک و نیم میلیون تومان در ماه می باشد.

تشدید سرکوب سیاسی و جو خفقان از یک طرف و تداوم سیاست های ریاضت کشی اقتصادی و در نتیجه گسترش بیشتر فقر و فلاکت و  شیوع انواع  ناهنجاری های اجتماعی از طرف دیگر، و در همان حال  وجود انواع  باند های مافیایی اقتصادی و فساد گسترده مالی و اداری، عملا شرایط زندگی را برای اکثریت مردم  طاقت فرسا و تحمل ناپذیر کرده است .

از سوی دیگر تحریم اقتصادی ایران توسط دولت آمریکا و متحدین آن، بر وخامت اوضاع افزوده است.  افزایش سرسام آور دارو و مواد غذایی یکی از عوارض این سیاست اقتصادی ضد انسانی است.

اما همه اینها را که بر شمردیم تمام واقعیت جهان امروز نیست. در مقابل این هجوم گسترده به سطع معیشت و زندگی کارگران و مردم محروم ، همه جا مقاومت و مبارزه در اشکال گوناگون وجود داشته است. در اروپا، اعتصاب ها ی عمومی، و تظاهرات های بزرگ کارگری در یونان و اسپانیا،  نمونه های برجسته واکنش طبقه کارگر و مردم به هجوم بوژوازی بوده است. کشتار معدنچیان اعتصابی توسط  رژیم آدمکش آفریقای جنونی،  باعث اعتراضات وسیع در آفریقای جنوبی و نیز در اقصی نقاط جهان شد. دولت افریقای جنوبی و صاحبان معادن،  اعتصاب معدنچیان را با اتش و خون پاسخ دادند، اما تداوم اعتصاب و همبستگی جهانی با معدنچیان اعتصابی باعث شد که آنان به بخشی از خواسته های خود دست یابند و  کارفرما ها مجبور به افزایش  20 درصدی دستمزد ها شدند.

  کشتار کارگران در آتش سوزی کارگاه نساجی در بنگلادش اعتراضات اجتماعی و فشار گسترده برای اقدامات قانونی را   به دنبال داشت و کماکان کارزارهای بین المللی علیه وضعیت فاجعه بار کارگران در بنگلادش فعال می باشند. در تقابل  با سیاست ریاضت اقتصادی انواع  گوناگون جنبش های اجتماعی و تحرکات رادیکال در خیابانهای جهان ودرمحیط های کار صورت گرفت. کارگران و تشکلات کارگری، سازمانها و نیروهای مترقی و معترض،  توحش شرکت ها و دولت های سرمایه داری و سیاست های جنگ طلبانه آنها را به چالش کشیدند.

 در ایران با وجود تمام سرکوب ها، کارگران و فعال کارگری کماکان مقاومت کردند. اعتراضات و مبارزه کارگران به شیوه و اشکال مختلف، از اعتصاب گرفته  تا تجمع  و تظاهرات در مقابل نهادهای دولتی تا تهیه طومار برای افزایش دستمزد ها ادامه یافت.  دستگیری، پیگرد قانونی و حبس  فعالین کارگری توسط  رژیم، نه تنها  باعث مرعوب شدن انان نشده  بلکه بیان، نقد، و اعتراض انها  تیز و تند تر شده است.

  با این وجود می دانیم که طبقه ما هنوز و کماکان غول خفته ای است که سرمایه داری تمام هم و غمش آن است که این غول از جا بر نخیزد و توفان به پا نکند؛ و میدانیم که جنبش کارگری جهانی با انواع و اقسام موانع عملی و نظری از درون و بیرون روبروست که بدون پرداختن به انها  نمی تواند هجوم گسترده سرمایه داری را خنثی کند و به سوی اهداف خویش گام بر دارد.

اتحاد بین المللی به عنوان یک کارزار همبستگی بین المللی کارگری، در آستانه اول ماه مه، روز جهانی کارگر، با اعتماد و اطمینان به درستی اهداف خود در حمایت از طبقه کارگر ایران و نیز در تقویت همبستگی جهانی کارگری، در سال پیش رو کماکان با  تمام توان تلاش خواهد کرد.  جنبش کارگری علیرغم نشیب و فرازهایش همچنان بزرگترین و عظیم ترین جنبش اجتماعی در جهان است. ما خود را بخش کوچکی از این جنبش می دانیم و در پیشروی آن به سوی اهداف اش که به چالش کشیدن و سرنگونی سرمایه داری جهانی است، ادای سهم خواهیم کرد.  

زنده باد روز جهانی کارگر

زنده باد اتحاد و همبستگی جهانی طبقه کارگر

اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران

۲۷ آوریل ۲۰۱۳

هفتم اردیبهشت ماه1392

 

******************************************************

گرامی باد اول ماه مه ، روز جهانی کارگر

همبستگی با کارگران ایران. لوس آنجلس

 

 

با بزرگداشت  اول ماه مه 2013 ، یاد همه مبارزینی را که برای بهبود شرایط زندگی کارگران و زحمتکشان در سراسر جهان  ، مبارزه کرده اند گرامی می داریم .

سرمایه بیش از هر زمان دیگر ،  خصلت جهانی پیدا کرده است .سرمایه جهان را ، در می نوردد و هر جا موقعیت مناسب پیدا کند ، بساط استثمار خود را پهن می کند .موقعیت مناسب برای سرمایه  ، به مفهوم دستمزد ناچیز ، کارگران متفرق و فقدان تشکیلات سندیکایی و اتحادیه ای ، کمبود محدودیت های زیست محیطی و قوانین دست و پا گیر حفاظت در محیط کار  و فقدان آزادی های دمکراتیک می باشد.

سرمایه مرز های نژادی و مذهبی و ایدئولوژیک را نادیده می گیرد و برای کسب سود بیشتر ، بساط غارت و استثمار را در گوشه و کنار جهان پهن می کند .به بهای بیکار شدن کارگران بومی ، سرمایه همچون انگل در بنگلادش و  ویتنام و مکزیک ، به جان کارگران می افتد .کارگران در شرایط بسیار نامساعد در محیط های آلوده و محل های نا امن در قبال دریافت مبلغی ناچیز ،  نیروی کار خود را در اختیار وال مارت و پریمارک و نایکی  و جنرال موتورز و کرایسلر و فورد می گذارند .فاجعه اخیر در بنگلادش و فرو ریختن ساختمان فرسوده بر سر کارگران دوزنده لباس ،  گوشه بسیار کوچکی از جنایات روزمره سرمایه داران علیه کارگران است .

کارگران در مبارزه علیه ­اجحافات وارده از طرف سرمایه داران و دولت ها و نیروهای سرکوب طرفدار آنان ، ساکت نبوده ،  و در مسیر افشای جنایات سرمایه داران بهای گزافی پرداخته اند .بهایی که در برخی موارد به قیمت جان آنها تمام شده است .خود اول ماه مه ،  یاد آور بخون تپیده شدن کارگرانی است که در سال 1886 در شیکاگو جمع شده بودند تا از" 8 ساعت کار در روز" دفاع کنند .پلیس هوادار سرمایه ، پس از یک انفجار مشکوک به سمت کارگران آتش گشود و 12 تن از کارگران را به قتل رساند .دادگاهای فرمایشی که متعاقب این اقدام برگزار شد به این جنایت ابعاد گسترده تری داد و رهبران کارگران را به جرم ایجاد بلوا به مرگ محکوم کرد .

127 سال از جنایت کشتار کارگران در شیکاگو گذشته است .انترناسیونال دوم  ، سه سال پس از این حادثه تصمیم گرفت با بزرگداشت مبارزه کارگران شیکاگو ، اول ماه مه را بعنوان روز جهانی همبستگی کارگران جشن بگیرد . کارگران ایرانی نیز در طول سال های دیکتاتوری سیاه رژیم شاه و دیکتاتوری توامان مذهبی و سرمایه جمهوری اسلامی از جشن گرفتن این روز ، علیرغم دشواری های بسیار ،  غافل نمانده اند .

امسل کارگران ایرانی در شرایط بسیار دشوار خفقان جمهوری اسلامی به استقبال اول ماه مه می روند .در حالی که تورم رو به افزایش ،  امان کارگران و زحمتکشان را بریده است و در کالاهای اساسی مورد نیاز خانواده ها تا 70 در صد افزایش قیمت گزارش می شود ، فشار پلیسی رژیم بر کارگران آگاه بیش از پیش شده است .رهبران کارگری مثل رضا شهابی که تنها به جرم سازماندهی صنفی کارگران به زندان محکوم شده است حتی مجال مرخصی لازم برای معالجه بیماری های متعدد ناشی از اقامت در زندان را نمی یابند .ترس و واهمه جمهوری اسلامی ،  همانند همه رژیم های سرمایه داری از تشکل مستقل کارگران برای به چالش کشیدن بساط استثمار است .در جایی که مافیای برادران لاریجانی و بابک زنجانی ها و رعیت ها و خاتم الانبیا ها و عسگر اولادی ها و محصولی ها قوه های قضاییه و مجریه و مقننه را در اختیار دارند چه جای تعجب است که زبان منصور اسانلو بریده شود و رضا شهابی قبل از اتمام معالجه به اوین برگردانده شود .

در اول ماه مه 2013 یاد همه فعالین کارگری را که برای بهبود زندگی کارگران تلاش کردند و با نادیده گرفتن مشقات ناشی از ترور سرمایه داران و رژیم های حامی آنان خود را به خطر انداختند گرامی بداریم .  یاد آگوست اسپایز و یارانش که در پی  تیراندازی شیکاگو اعدام شدند ، و اقبال مسیح پاکستانی ، کودکی که برای ممنوعیت  کار کودکان در پاکستان تلاش می کرد و توسط ایادی سرمایه داران به قتل رسید  را گرامی می داریم.

در استانه اول ماه مه 2013 برای همه فعالین کارگری که برای رهایی از یوغ سرمایه تلاش می کنند آرزوی موفقیت می کنیم .آزادی زندانیان فعال کارگری را خواستاریم .

همبستگی با کارگران ایران. لوس آنجلس

اول ماه مه 2013

 

--------------------------------------------

گرامی باد اول ماه مه روز همبستگی کارگران جهان

انجمن دوستی ایرانی ها ـ آلمانی ها ، اشتوتگارت

جهت گرامیداشت این روز وهمبستگی با مبارزات قهرمانانه طبقۀ کارگر ایران وجهان

از ساعت 11 تا 14 روز اول ماه مه در محل

Marktplatz Stuttgart

گرد هم می آَییم

 

زندانی سیاسی آزاد باید گردد

لغوکامل مجازات اعدام

کارگر زندانی آزاد باید گردد

 

Deutsch- Iranische Völkerfreundschaftsinitiative – Stuttgart

 

Kontakt: ramin676@hotmail.com