اعتراض معلمان اخراجی باید مورد حمایت قرار گیرد

ارژنگ بامشاد

روز یکشنبه هفتم شهریورماه ۱۳۸۹، به گزارش رسانه های دولتی پنجاه نفر از نمایندگان ۱۲۰ هزار معلم بازخرید شدۀ سراسر کشور، که درمیانشان معلمان استان های سمنان، رشت و آذربایجان شرقی حضور داشتند در مقابل مجلس شورای اسلامی گردهم آمدند تا به این اقدام دولت اعتراض کنند. آن ها اعلام کردند که "آموزش و پرورش در سال های اخیر پس از طی مراحل گزینش و مصاحبه اقدام به استخدام قراردادی ۱۲۰ هزار معلم کرده بود که اخیرأ به همۀ آن ها اعلام کرده که دیگر نمی توانند به کار خود ادامه دهند". این نمایندگان همچنین گفتند که: " آموزش و پرورش دلیل اخراج ما را برگزاری آزمون و استخدام مجدد معلمان اعلام کرده است".

اخراج یک بارۀ ۱۲۰ هزار معلم قردادی، از سوی دولت احمدی نژاد را باید ادامه سیاست پاکسازی محیط های آموزشی سراسر کشور دانست. حمله به معلمان، از ضعیف ترین حلقه، یعنی معلمان قراردادی، نشاندهنده راهبرد تازه دولت فاشیستی است که قصد دارد  مراکز آموزشی را به اشغال خود درآورد. می دانیم که محمد بنیادی معاون پرورشی  آموزش و پرورش تهران در ۲۱ تیرماه ۸۹ از اعزام "یک هزار روحانی" تحت عنوان " افسران جنگ نرم" به مدارس سراسر کشور خبر داده بود. در همین راستا حمید رضا حاجی بابایی در سوم مرداد ۸۹ گفته بود " امروز هیچ جا مهمتر از آموزش و پرورش برای کار فرهنگی نیست و هیچ چیز با اهمیت تر از آموزش و پرورش برای حاکمیت نیست." او سپس از حضور گسترده نیروهای بسیج در مدارس دفا ع و در جمع  اولین دورۀ آموزش  سرمربیان درس آمادگی دفاعی بسیج مدارس اعلام کرده بود که: " باید به گونه ای عمل کنید تا حضور بسیج سازندگی در مدارس افزایش یابد و هم چنین اردوهای راهیان نور بیشتر شود". در راستای همین سیاست بود که وزیر آموزش و پرورش در ۲۳ تیرماه ۸۹ طرح تأسیس ۵۰ هزار مدرسه قرآنی در سه سال آینده را نیز مطرح کرده بود. این جوهر دیدگاه دولت حاکم برای تحت کنترل درآوردن مدارس است. این سیاست تصفیه و اخراج و تجدید سازمان آموزش، بازوی دیگر همان سیاستی است که با شدت در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در جریان است. سیاستی که برکناری رؤسای نزدیک به ۲۰ دانشگاه و مرکز آموزشی و بازنشسته کردن نزدیک به ۹۰ نفر از اعضای هیئت های علمی را در برگرفته و هم زمان دستگیری فعالین دانشجویی و ستاره دار کردن و محرومیت از تحصیل را برای فعالین دانشجویی با شدت به کار می گیرد.

علیرغم سیاست تهاجمی دولت در اخراج معلمان قراردادی و تلاش برای حاکمیت بسیج و حزب اللهی ها بر مدارس، تجمع نمایندگان ۱۲۰ هزار معلم اخراجی، گام امیدبخشی برای سازماندهی مقاومت مؤثر در برابر این تعرض سازمانیافته است. این که ۱۲۰ هزار معلم سراسر کشور در شرایط سرکوب لجام گسیخته و بگیر و ببندهای روزانه توانسته اند نمایندگان خود را برگزینند و به تهران بفرستند، نشان از میزان آمادگی و قدرت مقاومت آن ها دارد. ممکن است معلمان اخراجی برای پیشبرد اهداف خود توانسته باشند از اختلافات درون حکومتیان بهره گرفته و از فرصت های ایجاد شده برای پیشبرد اهداف خود سود جسته باشند.  با اینجال، این  مقاومت، برای این که بتواند دولت مهاجم را به عقب نشینی وادارد و جلو تعرضات آن به محیط های آموزشی را بگیرد، می بایست مورد حمایت گسترده قرار گیرد. اولین نیرویی که لازم است حمایت گسترده ای را در این رابطه سازمان دهد، تشکل های صنفی معلمان سراسر کشور است. آن ها نیک می دانند که حملۀ دولت از حلقۀ ضعیف جامعه معلمان کشور، راه را برای پیشروی دولت بازتر خواهد ساخت. اگر امروز معلمان قرار دادی به راحتی اخراج شوند، فردا نوبت دیگر معلمان خواهد رسید تا با اتهام و انگ های گوناگون از قبیل "مکتبی نبودن"، "در خط ولایت نبودن"، " طرفدار جنگ نرم بودن" ، "حمایت از جریان فتنه" و غیره اخراج شوند و جای خود را به معلمان بسیجی و "افسران جنگ نرم" بدهند.

اما حمایت جامعه گستردۀ معلمان سراسر کشور نیز هنوز کافی نیست. باید راهی جست تا نیروی کار و زحمت و همۀ آن هایی که در جریان اجرای حذف یارانه ها و اخراج های گسترده و تعطیلی مراکز تولیدی، به رده های پائین خط فقر رانده  می شوند، به حمایت از معلمان اخراجی همت گمارند. اگر امروز نوبت معلمان است، فردا نوبت به پرستان می رسد و بعد به دیگر کارمندان ادارات دولتی.  وقتی دولت ورشکسته نظامی ـ امنیتی توان تامین مایحتاج توده های مردم را ندارد، و سیاست فاشیستی بسیجی سازی و خودی سازی مراکز تحصیلی و علمی را در دستور قرار داده است، و با هدف آماده سازی کشور برای جنگ، اقتصاد جنگی را سازمان می دهد، باید در مقابل آن، مقاومت سازمان یافته و مؤثری ایجاد کرد. اکنون که بیداری بزرگ سراسر جامعه را فراگرفته است، نباید اجازه داد که این تهاجم شبه فاشیستی که با حمله به حلقه های ضعیف آغاز شده است امکان موفقیت بیابد.