دراندوه دوعزیزهمیشه به یاد ماندنی پریا و گالیا

این باراما تصادف درجاده های اروپا، دوجان جوان ونورس را ازما گرفت !

پریا و گالیا با هم به دنیا آمدند و با هم رفتند. تلخی این نیستی با شادی همیشگی آنان، اندوه بس بی پایانی را برای همه ما راه کارگری ها که این دوعزیز نازو پرجوش وخروش را که  از قبل ِ رفقا بهرنگ و فرزانه را می شناختیم ، برتن ما راه یافت و بدل به زخمی شد .

این اندوه آنگاه فزونی گرفت که مطلع شدیم؛ که این عزیزان درفصل تابستان و به بهانه پشت سرگذاشتن یک سال کاری ، بهرنگ و فرزانه به همراه دو عزیز خود ( پریا – گالیا ) عزم  سفر می کنند . آنچه درطول مسیر پیش می آید به تصادفی منجرمی گردد ، که بهرنگ و فرزانه مجروح را با تن دو نازنین به جان آمده خود روبرو می گرداند.

خنده، شادی وشعف پریا وگالیا دوخواهرتوامان ،همیشه وهمیشه با ماست، همچنان که غم واندوه و نبودن و نداشتن آنان با ما است ، با مایی که نزدیک به یک دهه با این دوعزیز زیسته ایم واینک آن دو نازنین با خنده و مست و ملنگی خود ما را گذاشتند و رفتند .

ما هم همچون رفقا فرزانه و بهرنگ ، اندوه چنین نبود وحادثه دلخراش را با پوست وگوشت خود لمس می کنیم و درد مشترکی رابا خود به دوش می کشیم .

درادامه مسیرپرفراز و فرود زندگی، به سهم خویش برای فرزانه وبهرنگ وهمه اعضاء فامیل، یاران ورفقای این دوعزیز، صبروصبر آرزو می کنیم .

 یاد پریا و گالیا همیشه با ما است.

شهریور۸۹

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

آن دو عروسک مخمل پوش

جمعه ۲۲ مرداد ۱۳۸۹ـ ۱۳ اوت ۲۰۱۰

محمود کویر

(برای پریا و گالیا و ...)

آن دو عروسک مخمل پوش

روزنامه ها نوشته بودند:

برای رسيدن به دریای روياها دير شده بود

روزنامه ها

در باد سخن می گفتند.

*

کنار جاده ی بی انتهای رو به هیچ.

چمدانی کوچک

خيالی آبی

راهی روشن

بعد هم هوای رفتن به نارنجزاران بی غروب

يکی دو کتاب پرپر شده

خرده نانی برای کبوتران اسپانیا

درختانی ماتمزده

و آن دو عروسک مخمل پوش

بر بال جاده

يکيشان سر بر شانه‌ی ديگری انگار

منتظرِ قصه‌ های نا نوشته ی مادر.

*

داستان خواهری آهو و باران را کی نوشته است؟

مراثی مادران آه را کی سروده است؟

من هر شنبه

خواب های بی باور پریا و گالیا را نوشته ام

و دوباره به یاد آورده ام

آن دو نگاه سبز روشن را

آرام، آهوانه، خواب آلود

و خیره به راهی دور..!

*

در کشتی کوچکی که

در خوابِ دور دریا شکسته است.

و من باید بنویسم

تا بهار نارنج های اسپانیان هم بدانند

امروز، غروب کدام روز از این تابستان نحس بود

که از سمت باد آمدند

 و دستان مهربانشان را گرفتنند

 و آن دو را که یکی بودند آن دو عروسک مخمل پوش را

که سر بر شانه ی یکدیگر داشتند

 با زورق پروانه های باد

به باغ بی انتهای بهار نارنج ها بردند.

(اندوه سرودی برای پریا و گالیا ، دو آهوی همزاد که تازه نُه ساله بودند که در کنار دریای رویاهایشان در تصادفی هولبار از میان ما رمیدند. از سوی دانش آموزان و آموزگاران آموزشگاه فرودسی لندن)