اعلامیه  هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)

به مناسبت روز جهانی کارگر

اول ماه مه را به روز فریاد درد مشترک تبدیل کنیم

امسال در شرایطی به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر می رویم که یازده ماه از خروش مردم ایران با فریاد "مرگ بر دیکتاتور" می گذرد. اردوی کار و زحمت در حالی به اول ماه مه ( ۱۱اردیبهشت)  نزدیک می شود که جنبش ضداستبدادی کشور، تمامی ارکان حکومت اسلامی را لرزانده ؛ شکاف در میان بالائی ها را به اوج رسانده؛ چهره کریه،  ددمنش و وحشی دستگاه سرکوب ولایت را در جلو چشمان جهانیان رسوا کرده است. مردم ایران برای رسیدن به آزادی و برابری  شهدای بیشماری تقدیم کرده و جوانانشان در شکنجه گاه های قرون وسطائی حکومت اسلامی، درد و رنج فراوانی را متحمل شده و در اردوگاه های مرگ اسلامی به شهادت رسیده اند. پس میدان رویاروئی امسال، میدان سال های پیش نیست. امسال طبقه کارگر تنها نیست. آن ها که خود جزئی از جنبش ضداستبدادی کشورند، حالا تمامی مردم را در کنار خود دارند. زنان، جوانان، روشنفکران، مردم کوچه و بازار، مردم ملیت های تحت ستم و تمامی آن هائی که فریاد "مرگ بر دیکتاتور" سر می دهند و برای زندگی شایسته شأن انسانی مبارزه می کنند، در کنار اردوی کار و زحمت هستند.

امسال هم در شرایطی به استقبال اول مه می رویم که مسئله حقوق معوقه هنوز هم مهترین مشکل کارگران است. در اکثر حرکت های کارگری، بازپرداخت حقوق معوقه، شعار و خواست اصلی است. این دردآور است که بدانیم بسیارند کارگران کارخانه ها و کارگاه ها، معلمان و حتی بازنشسته گان که از حقوق های پائینی نیز برخوردارند، حتی همین چندرغاز حقوق را نیز به موقع دریافت نمی کنند و برای گرفتن حقوق و مزد کارشان نیز باید ماه ها به دنبال کارفرما  و سرمایه دار بدوند و یا دست از کار بکشند به گونه ای که تنها در سال ۱۳۸۸ بیش از ۱۵۰ حرکت اعتراضی برای دریافت حقوق معوقه گزارش شده است.

 اخراج ها روز به روز شدیدتر می شوند؛ جلوگیری ازاخراج ها یکی از مهمترین خواست ها و موتور اصلی بسیاری از حرکت هاست. در شرایطی که بحران اقتصادی گسترش می یابد و سیاست دولت حمایت از تجار و واردکنندگان کالاست، بسیاری از کارفرمایان یا مبادرت به  تعطلیل کارخانه می کنند یا دست به اخراج کارگران می زنند تا از این طریق هزینه های واحد اقتصادی شان را کاهش دهند. شدت این امر به گونه ای است که تنها در دو سال گذشته در شهر صنعتی قزوین حدود ۱۰۰  واحد صنعتی تعطلیل شده و حدود ۶۰ هزار کارگر بلاتکلیف گشته اند. مقاومت در برابر اخراج ها نیز در سال ۱۳۸۸ یکی از عرصه های مبارزات کارگری بوده است که  حدود ۶۰ اعتراض کارگری گزارش شده است.

 مشکل کارگران قراردادی هم چنان پابرجاست. این کارگران که به عنوان کارگران قرارداد سفید امضاء  نیز معروفند، اساسأ از امنیت شغلی برخوردار نیستند. انتظاری روزانه و کشنده و نگرانی از اخراج، آن ها را مچاله کرده است. کارگرانی که که تحت شمول قانون کار نیستد و در بی حقی مطلق بسر می برند. این وضعیت هر نوع تلاش برای برنامه ریزی آینده را از آن ها سلب می کند. طبق آمارمنتشر شده، در طول فعالیت دولت احمدی نژاد نه تنها تعداد کارگران قرادادی کاهش نیافته بلکه سهم ۷۰ درصدی این بخش از کارگران از کل جامعه کارگری به ۸۰ درصد افزایش یافته است.

خارج کردن  بخش وسیعی از کارگران از پوشش قانون کار رژیم ، قانون کاری که عمومأ  از حقوق کارگران نیز به خوبی دفاع نمی کند، خود مصیب دیگری است. طبق آمار منتشر شده که تنها تا سال ۱۳۸۶ را در بر می گیرد ۵۱ درصد جمعیت کارگری کشور در کارگاه های کوچک زیر ۱۰ نفر مشغول به کار هستند که طبق ماده ۱۹۴ قانون کار، این کارگاه ها از شمول قانون کار خارج شده اند.این بدان معناست که آن ها در بی حقی کامل بسر می برند.

 حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری همچنان یکی از خواست های کلیدی است. زیرا بدون متشکل شدن نمی توان کاری از پیش برد. واقعیت این است که در کشوری که دولت، حامی سرمایه داران است و قانون علیه کارگران است، کارگران پراکنده و غیرمتشکل، به ارتش بدون سلاح می مانند که پیشاپیش جنگ را باخته اند. از این رو تلاش برای متشکل شدن، اولین گامی است که کارگران می توانند برای دفاع از حقوق حقه خود انجام دهند. روشن است که متشکل شدن در گام اول تنها می تواند حول خواست های بیواسطه و ملموس کارگران صورت گیرد. سازماندهی تشکل های صنفی و سندیکا، این امکان را به کارگران می دهد که متحدآ از حقوق خود دفاع کنند. از این رو باید تاکید کرد که می توان و باید متشکل شد. حتی بصورت غیررسمی و نیمه علنی باید متشکل شد.در صورت متشکل شدن می توان حمایت از کارگران پراکنده و جدا از هم را که یکی دیگر از مشکلات جامعه کارگری است،  سازمان داد.و این نیروی پراکنده را به جمع اردوی کار و زحمت جذب کرد. اکنون که نمونه های درخشانی از متشکل شدن کارگران در کشور وجود دارد باید در این راه با قدرت گام برداشت. هر چند هستند عده ای که تشکل سندیکائی کارگران را به هیچ می انگارند و برای خلع سلاح کارگران از هیچ نسخه پیچی دریغ نمی ورزند.

مجموعه این مشکلات بر متن شرایط بحرانی اقتصادی جریان دارد. بحرانی که با طرح هدفمندکردن  یارانه ها یعنی طرح دستبرد سازمان یافته به قدرت خرید مردم وتلاش برای ارزان کردن نیروی کار، شکل انفجاری بخود خواهد گرفت.  وقتی دولت اسلامی حمله همه جانبه ای در سطح بزرگ و گسترده ای به سفره ی مردم سازمان داده است،  عدم سازماندهی مقاومت در برابر آن می تواند عواقب خطرناکی در پی داشته باشد.

در چنین فضائی جنبش کارگری خود را برای برگزاری اول ماه مه  و جشن سراسری کارگران آماده می کند. فراخوان برگزاری اول ماه مه و ارائه قطع نامه مشترک حاوی اصلی ترین خواست های جامعه کارگری که با هم آهنگی تشکل های گوناگون مستقل کارگری انجام گرفته، اقدامی امیدبخش است. تلاش برای گردآوری بیشترین نیروی کارگران و گرامیداشت هر چه باشکوه تر این روز، در گام اول، تلاشی است برای متحد کردن و گردهم آوردن بیشترین نیروی درونی خود طبقه کارگر. روشن است که همکاری و حمایت از حرکت هایی که از سوی گرایشات مختلف درون طبقه کارگر صورت می گیرد می تواند به وحدت طبقاتی طبقه کمک شایانی بنماید. بدون پذیرش پلورالیسم سیاسی درون طبقه کارگر نمی توان همه ی توان کارگران را به میدان آورد. هر نوع تلاشی برای تک روی و کنار زدن دیگران و انحصارطلبی تنگ نظرانه، امکانات بالقوه کارگران را به هدر خواهد داد. از سوی دیگر، در شرایط سیاسی ای که جامعه امروز ایران در آن قرار دارد، نمی توان بدون تلاش برای جلب همکاری، همدلی و همبستگی دیگر اقشار زحمت کش و زیر ستم جامعه ، خواست ها و مطالبات کارگری را به گسترده ترین وجهی بیان داشت. اکنون که شورای هم آهنگی تشکل های صنفی معلمان سراسر کشور برای تحقق خواست های خود، و گرامیداشت روز معلم یک هفته اعتصاب غذا اعلام کرده است، بر تشکل های کارگری است که از این حرکت حمایت کنند و از مردم آزادیخواه بخواهند که از  خواست های معلمان و کارگران پشتیبانی کنند. در کنار هم قرار گرفتن کارگران و معلمان بعنوان اردوی زحمتکشان، بی شک حمایت و پشتیانی زنان،  جوانان و ملیت های تحت ستم را نیز جلب خواهد کرد. فراموش نباید کرد که جنبش کارگری در کشوری که نیمی از جمعیت فعال آن را زنان تشکیل می دهند، که خود آتشفانی فعال زیر پای جهموری اسلامی هستند و هفتاد درصد جمعیت آن را جوانان تشکیل می دهند، که فریاد "مرگ بر دیکتاتور" شان گوش فلک را کر کرده است، و کشور کثیرالمله ای  که ملیت های تحت ستم ، مبارزه سازمانیافته و درخشانی را به پیش می برند و هر روز جوانانشان توسط ستمگران اسلامی به چوبه های دار آویخته می شوند، بدون همسوئی و هم پیوندی با این سه نیروی قدرتمند اجتماعی، نمی توان تحولی جدی در سرنوشت کشور ایجاد کرد. نباید فراموش کرد که این هم سرنوشتی اردوی کار و زحمت، با جنبش زنان، جوانان و ملیت های تحت ستم، از آن رو اهمیت دارد که توجه کنیم که اکثریت جمعیت این سه نیروی اجتماعی، خود به اردوی کار و زحمت تعلق دارند و غالبأ جزو مظلوم ترین بخش های طبقه کارگر به حساب می آیند. هم گامی و هم راهی این نیروهاست که می تواند به پیوند جنبش مطالباتی برای برابری و جنبش عمومی سیاسی برای آزادی کمک شایانی بنماید.

از این روست که اول ماه مه امسال را باید به روز فریاد درد مشترک تبدیل کرد. باید آن چنان اقدامی سازمان داد که این روز نیز به یکی از روزهای ماندگار جنبش ضداستبدادی و آزادی خواهانه و برابری طلبانه مردم کشور تبدیل شود. باید تعطیلی این روز را به رژیم شکنجه و اعدام، به رژیم استثمار و چپاول تحمیل کرد. می توان با دست از کار کشیدن، واحدهای صنعتی، تولیدی و خدماتی را به تعطیلی کشاند و به برگزاری اول ماه مبادرت کرد. می توان در گردهم آئی های اعلام شده اعتراضی به مناسبت این روز شرکت کرد و دیگران را به حضور گسترده در مبارزات و جشن جهانی اول مه دعوت کرد. باید ارتش متحدی بسیج کرد و در روز اول ماه مه ، زمین زیر پای استبداد حاکم را لرزاند و به  آن ها نشان داد که جنبش ضداستبدادی مردم کشور نه تنها به پایان نرسیده، بلکه با پیوند با جنبش مطالباتی برابری طلب به نیروی قدرتمند تغییرات بنیادی تبدیل خواهد شد.

سازمان ما، با تبریک فرارسیدن اول ماه مه ،  روز جهانی کارگر، پشتیبانی خود را از مبارزات کارگران و معلمان اعلام داشته و در راه همبستگی مبارزاتی این ارودی کار و پیوند مبارزاتی این اردو با مبارزات ضداستبدادی سراسر کشور، از هیچ تلاشی دریغ نخواهد ورزید. بدون ایجاد پیوندی استوار میان مبارزات عمومی سیاسی ضداستبدادی با مبارزات مطالباتی اردوی کار و زحمت، نمی توان سد مقاومت ددمنشانه دستگاه ولایت را در هم شکست. در این راه با تمام قوا تلاش کنیم.

زنده باد اول ماه روز همبستگی جهانی ارتش کار

سرنگون باد جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۸ اردیبهشت ۱۳۸۹برابر با ۲۸ آوریل ۲۰۱۰