دعوت به وحدت طلبی رهبرنظام، نمایشی از عجز رژیم ولایت فقیه!

 از یوسف لنگرودی

درروزهای اخیر بحث بر سر ضرورت وحدت در رژیم ولایت فقیه بالا گرفته است. مطابق یک سنت دیرینه، از ابتدای روی کارآمدن جمهوری اسلامی، تنها در”هفته وحدت” بود که اهمیت وحدت میان جناح های حکومتی برجسته می شد و مورد تاکید قرار می گرفت. اما این بار مسایل مربوط به وحدت ناگهان به یکی از موضوعات اصلی حکومت تبدیل شد و امامان نماز جمعه  در شهرها از اهمیت آن سخن گفتند و بخش های مختلف حکومتی آن را از زوایای گوناگون مورد تاکید و تفسیر قرار دادند.

حقیقت آن  است که این دعوت به وحدت خامنه ای قبل از هر چیز دعوتی است از جریان های وفادار به شخص ولایت فقیه که در این اواخر بر سر هر چیزی دچار اختلاف می شوند و به جان هم می افتند. از طرح مربوط به توسعه متروی تهران تا لایحه مربوط به طرح حمایت از خانواده و طرح حذف رایانه ها ونیز کنترل و نحوه پیش برد سیاست خارجی و غیره. همه این اختلافات و بحران ها در جناح های وفادار به حکومت اسلامی در شرایطی رخ می دهد که کل رژیم با بحران و چالش های بی سابقه داخلی و خارجی روبروست : تهدید از سوی جنبش ضد استبدادی همچنان ادامه دارد؛ جنبشی که ممکن است درهر لحظه و به هر بهانه ای ارکان نظام را دوباره به لرزه در آورد و بر علیه آن خیز بردارد. کشور بر اثر ماجرای هسته ای در محاصره اقتصادی قرار دارد و شیرازه اقتصادی اش در آستانه فروپاشی است. سایه تهاجم نظامی بر علیه تاسیسات هسته ای- نظامی و زیر ساخت های اقتصادی – صنعتی سنگینی می کند. هر روزی که می گذرد، اوضاع از هر نظر بحرانی تر می شود. مجموع این شرایط فشار شدیدی را متوجه حکومت ساخته و درست به همین دلیل رهبر نظام مسئله وحدت طلبی را در دستور قرار داده است.

بی جهت نیست این وحدت طلبی بیشتر از سوی مجمع روحانیت مبارز که طرفدار رژیم ولایت فقیه است و همچنین از جانب جمعیت موتلفه که دل خونی از احمدی نژاد دارند، مورد استقبال قرار گرفت؛ در حالی که از جانب باند احمدی نژاد با بی اعتنایی روبرو شد. احمدی نژاد که این روزها حتی مجلس وفادار به حکومت اسلامی را تحمل نمی کند و می خواهد آن را در برابر خود دست و پا بسته ببیند، حتی نهاد های دولتی تحت کنترل خود را مزاحمی در راه پیش برد سیاست ها و برنامه های خود می داند و به نظر می رسد که سیاست دولت در دولت را در پیش گرفته و در صدد به راه انداختن یک شبه کودتا در دولت خودش است. به عنوان مثال، دو روز قبل نمایندگان ویژه خود را در خاورمیانه و نقاطی دیگر منتصب کرد. با گماشتن این افراد در این سمت ها او اصلا می خواهد، زمام امور دربرخی از نهاد های مهم دولتی را شخصا و بدون هیچ حلقه رابطی در دست داشته باشد. همه این ها به معنای دور زدن وزرای دولت تحت کنترل خودش است و این یعنی یک دیکتاتوری بدتراز نظام مافیایی پاکستان. در پاکستان لااقل رییس جمهور و نخست وزیر در ظاهر امر، سلسله مراتب حکومتی را تا حد ممکن رعایت می کنند و نخست وزیر سیاست های خود را نه ازفراز وزارت خانه ها و وزرا، بلکه از طریق آنان پپش می برد اما احمدی نژاد خیال خود و همه را راحت کرده ومی خواهد نهاد های تابع خود را نیز دور بزند. به نظر می رسد که او می خــواهد در حوزه خاص خودش تقریبا چیزی مشابه همان نقش خامنه ای را ایفا کند به این معنـاکه اگر خامنه ای درهمه امورنماینده ای تام الااختیار درحکومت اسلامی از خود دارد، او نیز می خواهد در نهاد ریاست جمهوری نمایندگان ویژه درهمه امور داشته باشد. طبیعی است که این رویکرد احمدی نژاد بحران و تنش در میان جناح های حکومتی وفادار به رهبر نظام را افزایش خواهد داد.

مجموع این شرایط  و اختلافات بین باندها ی حکومتی است که خامنه ای را واداشته تا بر مسئله وحدت تاکید کند. وحدت طلبی ای که از روی عجز و بن بستی که رژیم ولایت فقیه در آن قرار گرفته، ناشی می شود و در واقع متوجه خود جناح های حکومتی و نیز بخش هایی  است که هنوز به طور کامل به اصلاح طلبان نپیوسته اند. بی جهت نبود که بلافاصله “حسین شریعتمداری” نماینده رهبر نظام در روزنامه کیهان، با انتشار مقاله ای تاکید کرد که دعوت نظام  به وحدت به هیچ وجه شامل موسوی و دیگر رهبران جنبش سبز نمی شود و آنان باید به عنوان ” سران فتنه” در فرصت مناسب محاکمه شوند.