گرچه از دور، اما در کنار یاران،

 سخنرانی اکبر معصوم بیگی از اعضا و نیز عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان در ایران در مراسم افتتاحیه ششمین گردهمایی سراسری درباره کشتار زندانیان سیاسی در ایران

درود بر یاران و رفیقان همدل ام،

از بودن در کنار شما، گرچه به طوری مَجازی و از راه دور، از حال و هوای رفاقت و همدلی و همگامی با شما، به راستی که احساسی جز شوق و سرمستی ندارم. حالِ خودم را در این لحظه های حضور در میان همگنانِ بند و زندان تنها می توانم به لحظه ای تشبیه کنم که پس از ساعت ها و گاه روزها بازجویی جان فرسا در اتاق های بازجویی ۲۰۹ ، تو را به اتاقت در بند عمومی بازمی گردانند: پنداری از پسِ زمستانی سرد و یخ زده در بهاری شکوفان چشم بازکرده­ای، از دوزخِ درد به بهشتِ گرما و رفاقت گام نهاده­ای .

از نخستین گام ها که در راه زنده نگاه داشتن میراث درخشان مقاومتِ ستم کُشتگان دهه ی شصت برداشته اید تا جایی که مقدورم بوده است اهتمام شما نازنینان را در استمراربخشیدن به سنت تابناک ایستادگی در برابر سیاهی و شرارت و تبه کاری دنبال کرده ام و کوشش های بی دریغ­تان را از بُن دندان ستوده ام .

خوب می دانم که در افشای رازهای نهانِ جنایتِ بزرگِ نسل کشیِ ۱۳۶۷ قدری درنگ افتاد، ودریغ: در آن هنگامه ی کشتار، از یک سو مردم ایران، خاصه مردم تهران، هنوز از منگی و گیجی زاده ازموشک باران بی وقفه ی تهران بیرون نیامده بودند، و از سوی دیگر، معدود بازماندگان این فاجعه ی هولناک، این جنایت ضد بشری، چنان دستخوش اندوه ازدست دادن عزیزترین رفیقان و یاران خود و تکانه ی هول انگیزقتل عام بودند که باید مدتی می گذشت تا به خود آیند وگوشه­ای از ابعاد این جنایت تاریخی را بر آفتاب افکنند و زمزمه ها به فریاد دادخواهی راه َبَرد. با این همه، آن چه در سال های سیاه دهه ی شصت گذشت چنان دامنه ی فراخ و گسترده ای دارد، عمق دردانگیز فاجعه چنان است که به یقین این تازه آغازِ کاراست، آغازِکاری کارستان. اگرهمه ی همت خود را به یاری طلبیم، اگر خرده کاری ها را کنار بگذاریم، اگر به خُرده اختلاف ها نپردازیم، اگر در قبال نسل جوان که تشنه­ی دانستن و آگاهی بر تاریخی خون بار است احساس مسئولیت کنیم، اگر خود را متعهد به جان های پاک و رعنایی بدانیم که بی دریغ و با گردن فرازی سر در راه آزادی و برابری و خوش بختی مردم نثار کردند، باری آن گاه بی گمان خواهیم توانست در آینده ای نه چندان دور هم تمامی ابعاد و گوشه های ناپیدای این جنایت ضد بشری را آشکار کنیم، هم خونِ جوشان یاران از دست رفته را وثیقه ی آینده ای به دور از شکنجه و زندان وآزادی کُشی، فارغ از ستم و بهره­کشی به هر شکل و گونه ای سازیم و هم، بدین گونه، سهمی در تحقق آرمان های یزرگ و انسانی ستم کُشتگان دهه ی شصت داشته باشیم– که به گمان من هیچ بزرگ داشتی بالاتر از این نیست. و چنین باد!

جمعه  ۲۰ شهريور ۱۳۹۴ برابر با ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۵