اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت دهم اکتبر

روز جهانی مبارزه با اعدام

 را به روز دفاع از حق حیات همۀ انسان ها تبدیل کنیم

بنگرید، تأمل کنید و بیاندیشید! آیا گمان دارید درس عبرت است اعدام؟ چرا؟ به خاطر آنچه می آموزد؟ مگر چه می‌آموزید با این درس عبرت؟ این را که نباید کشت؟ نباید کشت را چگونه می‌آموزید ؟ با کشتن؟ من در تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم مجازات مرگ تأمل کرده‌ام. چیست معنایش؟ هیچ، جز عملی نفرت انگیز و بیهوده، هیچ، جز خشونتی خونبار که اگر به دست فرد باشد جنایتش می گویند و دردا و دریغا اگر جامعه مرتکب شود، عدالت نام می گیرد! قانون‌گذار یا قاضی و یا هر کسی که هستید بدانید آنچه برای فرد جنایت است برای جامعه نیز جنایت خواهد بود.

«ویکتور هوگو»

 اعدام مجازاتی است ضد انسانی و نفرت انگیز. اعدام بیان خشونت دولتی است که با کشتن می خواهد جامعه را مرعوب سازد. بر ناتوانی های خود در اداره جامعه پردۀ دود بگستراند. قدرت خود را به خشن ترین شکل ممکن به رخ جامعه بکشد. مجازات اعدام آن جا که علیه قربانیان آسیب های اجتماعی نیز به کار گرفته می شود حتی نفرت انگیزتر است. زیرا این شکل از مجازات تنها معلول را از میان بر می دارد بدون آنکه به ناتوانی های دولت و جامعه در تولید قربانیان آسیب های اجتماعی توجه کافی مبذول دارد. اگر اعدام در بعضی از کشورهائی که هنوز این مجازات غیرانسانی بکار گرفته می شود، این اهداف را دنبال می کند، در جمهوری اسلامی مجازات اعدام و پیش از آن اتکا به دستگاه جهنمی شکنجه یک وظیفه شرعی قلمداد می شود. مبانی حقوقی رژیم جمهوری اسلامی نه بر اصول شهروندی مدنی بلکه از قوانین حاکم بر مناسبات قبیله ای و عشیرتی و متکی به انتقام گیری وحشیانه نشآت می گیرد. آنها با تکیه بر قانون قصاص و تحریک و دامن زدن به عقب مانده ترین غرایز ضدانسانی، تلاش می کنند تا در بسیاری از موارد مسئولیت اعدام را به خانواده مقتول انتقال دهد و خود از زیربار پذیرفتن مسئولیت هولناک عوارض اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و روانی مجازات ضدانسانی اعدام شانه خالی کنند. برخی از خانواده ها به اصطلاح "صاحب دم" با گذشت  از مجازات اعدام نشان داده اند که حاضر نیستند شریک بازی مرگ جلادان حاکم شوند.

تاریخ چهل و دو سالۀ جمهوری اسلامی با چوبه های دار گره  خورده است. کشتار و قتل عام فعالان سیاسی، دگراندیشان، مبارزان مدنی، نویسندگان و روشنفکران و بویژه قربانیان آسیب های اجتماعی، هیچ روزی از حرکت بازنایستاده است. ماشین کشتار در جمهوری اسلامی، تنها ماشینی است که با دقت خاصی کار می کند. به قول شاملوی بزرگ « قصابان بر گذرگاه ها مستقر با کُنده و ساطوری خون آلود» در تمامی سال های حکومت اسلامی به گردن زدن مشغول بوده اند و خانواده های بسیاری را داغدار عزیزانشان کرده اند. حکومت جمهوری اسلامی، بی هیچ تردیدی حکومت جلادان ساطور بدست بوده است. این را مردم ایران به روشنی تمام فهمیده اند. اگر تا دیروز حکومت می توانست با سوءاستفاده از ناآگاهی بخشی از مردم، همدلی آنها را جلب کند و اعدام را به ملاء عام بکشاند  و عده ای را به تماشا وادارد، امروز با توفان های تویتری چند میلیونی روبروست. امروز فریاد "اعدام نکنید" از چهار گوشه این مملکت بلند است. امروز مردم آگاه و با شرف برای جلوگیری از اجرای احکام اعدام، پشت دیوارهای زندان ها جمع می شوند، بسیاری از انسان های نیک اندیش و روشنفکران و شخصیت های صاحب نام ادبی و هنری برای یافتن راهی برای جلوگیری از اجرای یک حکم اعدام ، دست به کار می شوند و شب و روز نمی شناسند. جامعه ایران امروز در برابر مجازات ضد انسانی اعدام به حرکت درآمده است. این طلیعه شگرف و غرورآفرینی است. این روحیه جمعی ضد مجازات اعدام در منطقه چوبه های دار و ساطورهای خونین می تواند آینده بهتری برای منطقه به  خون کشیده شدۀ مان به ارمغان بیاورد.  

در دهم اکتبر، روز جهانی مبارزه علیه اعدام، مبارزه برای لغو این مجازات غیرانسانی را به مبارزه ای همه جانبه و کوبنده علیه حاکمیت جمهوری اسلامی تبدیل کنیم. این مبارزه، نه تنها مبارزه ای است سیاسی بلکه باید در سطوح فرهنگی، مدنی و اجتماعی نیز به پیش برده شود و تمامی احاد جمعیت کشور را با آن درگیر سازد. باید به همگان نشان داد که انتقام گیری و کشتن یک انسان راه حل هیچ مشکلی نیست. این مجازات حتی در مورد قربانیان آسیب های اجتماعی که زیر فشار مشکلات کمرشکن عنان از دست می دهند و دست به جنایت می زنند نیز نمی تواند کارگشا و آموزنده باشد. باید حتی وقتی که حاکمیت تلاش می کند با بازی با احساسات خانواده های عزیز از دست داده، آنها را به همسوئی با سیاست ضدانسانی مجازات اعدام بکشاند، با استفاده از تمامی امکانات مردمی و شخصیت های خوشنام و صاحب نام و روشنفکران و هنرمندان محبوب، از همراهی شان با سیاست حکومت در اجرای احکام اعدام  و قصاص منصرف ساخت. مبارزه برای لغو مجازات اعدام را می بایست  به تک تک خانه ها و کارخانه ها،  به مدارس و دانشگاه ها ، به ادارات و محلات  و به کوچه و بازار برد و یک نهضت توده ای علیه شکنجه و مجازات اعدام سازمان داد. باید یک جنبش مدنی و سراسری علیه مجازات اعدام به راه انداخت. می توان و باید با تمام قوا از جنبش دادخواهی خانواده های شهدا در سرتاسر تاریخ خونبار جمهوری اسلامی دفاع کرد، زیرا این خانواده های عزیز از دست داده، بیش از دیگران با نتایج فاجعه مجازات ضد انسانی اعدام و کشتار روبرو بوده اند و درد و رنج ناشی از آن را با تمام وجود و در تمام لحظات زندگی خود لمس کرده اند. از این طریق می توان به طور جدی تری با مجازات غیرانسانی اعدام  مقابله کرد و این « قصابان بر گذرگاه ها مستقر با کُنده و ساطوری خون آلود»  را بیش از پیش رسوا کرد و تیغ  خون آلود سرکوب حکومت اسلامی را از کار انداخت.

سازمان ما در راستای این سیاست، حمایت همه جانبه خود از بیانیه مشترک ۳۵ تشکل دمکراتیک در خارج از کشور تحت عنوان [ «نه به اعدام» و«آزادی بی قید شرط همه زندانیان سیاسی-عقیدتی» به مناسبت ۱۰ اکتبر، روز جهانی مبارزه برای لغو مجازات اعدام] که قرار است در ۱۰ اکتبر ٢۰٢۰ اکسیون هائی را در سراسر جهان سازمان دهند، اعلام می دارد و همراه و همگام با آنها  از همه مردم آزاده و انسان دوست می خواهد در این حرکت، در هر کجا که هستند شرکت نمایند.

سرنگون باد جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

چهارشنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۹ برابر با ۰۷ اکتبر ۲۰۲۰