فراخوان تجمع ۸ مارس

زنان و مردان

خواستار

 رهایی، عدالت و برابری

۸ مارس نزدیک است، روزی که زنان در تمام جهان علیه نابرابری و برای دستیابی به شرایطی انسانی‌تر مبارزه می‌کنند. مبارزه‌ای که در طول سال‌ها گرچه ثمرات فراوانی داشته است، اما هنوز تا تحقق برابری راهی طولانی در پیش دارد.

سال‌های اخیر که نظام سرمایه بار بحران خود را بیش از پیش بر دوش زنان گذاشته است، شاهد سخت‌تر شدن زندگی زنان در سراسر جهان هستیم. صاحبان قدرت و ثروت با تشدید استثمار همه‌جانبهٔ زنان سعی در گذر از این بحران دارند، اما خواهران ما با قدرتی دو چندان‌ در هر گوشهٔ جهان به پا خاسته­‌اند‌ و در هر فرصتی فریاد اعتراض خود را سر داده‌اند.

زنان ایران نیز سال‌هاست در چنبرهٔ انواع تبعیض‌ها و نابرابری‌ها گرفتار آمده‌اند، قوانین نابرابر در ازدواج، طلاق، ارث و ... از زنان شهروندانی درجه دو ساخته‌ است. در برابر خشونت خانوادگی و آزار خیابانی از هیچ حمایت قانونی‌ای برخوردار نیستند. هر بار به بهانه‌ای حق مالکیت بر بدن‌هایشان نادیده گرفته می‌شود؛ گاه با حجاب اجباری، گاه با ایجاد محدودیت و ممنوعیت در دسترسی رایگان به وسایل پیشگیری از بارداری و ...

به همهٔ این تبعیض‌ها باید شرایط نابسامان اقتصادی را افزود. زنان آسیب‌های زیادی از سیاست‌های اقتصادی نئولیبرالیستی از جمله خصوصی‌سازی دیده‌اند. از جمله نتایج این سیاست‌ها حذف روزافزون زنان از بخش رسمی بازار کار و راندن آنان به سوی بخش غیررسمی بوده است. بیش از نیمی از زنان بدون قرارداد یا با قراردادهای موقت و دستمزدهای بسیار اندک مشغول به ‌کارند و از حداقل حقوق قانونی محروم‌­اند. بخش زیادی از این کارگران غیررسمی را مهاجران تشکیل می‎‌دهند که در مقابل روابط بهره‌کشانهٔ کار آسیب‌پذیرترند. زنان شاغل در بخش رسمی نیز با عدم امنیت شغلی، نظارت‌های نفس‌گیر بر پوشش و رفتار خود، محدود کردن خدمات عمومی - نظیر مهدکودک پس از بارداری- و موانع سرسخت بر سر راه پیشرفت شغلی‌شان مواجهند. از سوی دیگر نرخ بیکاری زنان به دو برابر مردان رسیده است، موج بیکاری در میان زنان تحصیل‌کرده به مراتب بیشتر است و در موارد بسیاری شرایط جنسیت‌زده‌ای چون وضعیت تأهل، سن و ‌ظاهر به شرایط گزینش شغلی اضافه می‌شود. گذشتن از این سد، پایان دشواری‌ها نیست، زنان پس از استخدام نیز با  موانع دیگری چون عدم امنیت شغلی و آزارهای جنسی در محیط کار دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

تاریخچهٔ مبارزات زنان در ایران نشان می‌دهد آنها هرگز پذیرندگان خاموشِ نابرابری و بی‌عدالتی نبوده‌اند. زنان نه تنها به شکل انفرادی برای بهبود زندگی شخصی خود کوشیده‌اند بلکه از هر فرصتی برای سازماندهی و مبارزهٔ جمعی بهره برده‌اند.

راه رهایی زنان از سلطهٔ مردسالاری، سرمایه‌داری و انواع سلطه‌های دیگر بسیار طولانی است. از همین رو، ما جمعی از فعالان جنبش زنان در ایران بار دیگر با تأکید بر حق خود بر خیابان‌های شهر گرد هم می‌آییم و اعتراض خود را به نابرابری، بی‌عدالتی و شرایط نامساعد زنان به‌ویژه در بازار کار ایران فریاد می‌زنیم.

ما زنان و مردان برابری‌خواه از همهٔ آنانی که برای دستیابی به جهانی عادلانه‌تر می‌کوشند، از تمامی کارگران، معلمان، پرستاران، مربیان پیش‌دبستانی، بازنشستگان، دانشجویان، زنان خانه‌دار و از همهٔ فعالان جنبش‌های اجتماعی می‌خواهیم تا در روز پنجشنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۶ از ساعت ۱۱ تا ۱۲ ظهر در برابر وزارت کار در کنار ما بایستند.

......................

النساء والرجال يطالبن/ون بالتحرر والعدالة والمساواة

يقترب يوم 8 مارس، وهو اليوم الذي تناضل فيه النساء في جميع أنحاء العالم ضد الظلم ومن أجل ظروف أكثر إنسانية، وعلى الرغم من النجاحات على مر السنين الماضية، فإن درب الكفاح لا يزال طويلاً حتى تحقيق المساواة.

وفي السنوات الأخيرة، أُجبرت النساء على حمل أزمات نظام رأس المال على أكتافهن أكثر من أي وقت مضى، فنجد أن حياة النساء باتت أكثر صعوبة من قبل. أولئك الذين يسيطرون على السلطة ورأس المال يحاولون تجاوز أزمات رأس المال عبر زيادة إستغلال المرأة، ولكن أخواتنا من كل أنحاء العالم تصدّين بشراسة وطالبن احتجاجاً في كل فرصة سنحت لهن.

لسنوات أيضا، قد تمّ تقييد النساء الإيرانيات عبر مختلف أوجه التمييز وعدم المساواة. فالقوانين الجائرة للزواج والطلاق والإرث وما إلى ذلك قد جعلت من المرأة مواطنة من الدرجة الثانية في الواقع. لا تتمتع المرأة بأي حماية قانونية من العنف العائلي المنزلي أو من التحرش والتعدّي في الشوارع. وقد تم تجاهل حقوق أجسادهن من خلال أعذار مختلفة؛ من خلال إجبارهن على ارتداء الحجاب الإلزامي من جهة، وعبر فرض القيود أو الحظر على حق الحصول على وسائل منع الحمل وتحديد النسل من جهة أخرى.

يبرز الوضع الاقتصادي الفوضوي كعامل آخر يساهم في كل ذلك التمييز. وقد عانت المرأة معاناة هائلة من السياسات النيوليبرالية كالخصخصة وغيرها. وتتمثل إحدى نتائج هذه السياسات في إقصاء النساء من سوق العمل الحكومي إلى المجالات غير الرسمية وغير المستقرة. ويعمل أكثر من نصف النساء دون عقود عمل أو بعقود مؤقتة، ويكسبن أجورا متدنية جدا، ويحرمن من الحد الأدنى من الحقوق القانونية الأساسية. وغالبية هؤلاء العاملات غير الرسميات هن من المهاجرات الأكثر عرضةً لعلاقات الإنتاج الاستغلالية. حتى النساء اللواتي يعملن في المجال الرسمي لسوق العمل يواجهن عقبات كبيرة، كإنعدام الأمن الوظيفي، والرقابة الشديدة على ملابسهن وسلوكهن، أو القيود المفروضة على الخدمات العامة كخدمات الرعاية الحضانية للأطفال بعد الحمل. من ناحية أخرى، وصل معدل البطالة بين النساء إلى ضعف معدل البطالة بين الرجال، وقد بلغ معدل البطالة بين النساء المتعلمات أعلى بكثير. وفي العديد من الحالات، تؤدي المتطلبات والاعتبارات الجنسية كالحالة الزوجية والعمر والمظهر الخارجي دورا رئيساً في التعاقد. بمجرد تجاوزهن كل تلك الحواجز، العاملات لا يصلن إلى نهاية الصعوبات بل يواجهن قيودا أكثر بعد، كإنعدام الأمن الوظيفي والتحرش الجنسي في مكان العمل.

ويظهر تاريخ نضال المرأة الإيرانية أنها لم تقبل قط بالظلم وعدم المساواة. فلم تحاول النساء تحسين حياتهن الشخصية فقط، بل استغللن أيضا كل فرصة للتنظيم والنضال الجماعي.

إن الطريق إلى تحرير المرأة من السلطة الأبوية والرأسمالية وغيرها من أشكال الهيمنة طويلة. وإننا لهذا السبب، نحن كمجموعة من الناشطات في مجال حقوق المرأة في إيران، نتجمع مرة أخرى في الشوارع للإصرار على حقوقنا وللاحتجاج ولنعرب عن اعتراضنا على عدم المساواة والظلم والحالة غير المواتية للمرأة، ولا سيما في سوق العمل الإيراني.

نحن، نساءً ورجالاً من أجل المساواة، نطلب من جميع الذين يسعون لعالم أكثر عدالة، وجميع العاملات والعمال والمعلمات والمعلمين والممرضات والممرضين ومعلمي حضانات الأطفال والمتقاعدات والمتقاعدين والطلاب والطالبات وربات البيوت ونشطاء وناشطات الحركات الاجتماعية أن يقفوا معنا يوم الخميس 8 من مارس 2018، من 11 صباحا إلى 12 ظهرا، أمام وزارة العمل.


قناة تظاهرة 8 مارس:

........................

Kadınlar ve erkekler özgürleşme, adalet ve eşitlik talep ediyorlar

8 Mart yaklaşıyor; kadınların dünyanın dört bir yanında daha insani koşullar için ve adaletsizliğe karşı mücadele ettiği gün. Geçmişteki başarılarına rağmen bu mücadele, eşitliğe erişebilene kadar hala uzun bir yol sarf etmesi gerekiyor.

Son yıllarda, sermaye sisteminin krizini her zamankinden daha fazla taşımak zorunda kalan kadınların omuzlarıdır. Kadınların hayatlarının her zamankinden daha zor olduğuna şahit oluyoruz. İktidarı ve sermayeyi kontrol edenler, kadınların sömürülmesini artırarak krizlerini atlatmaya çalışıyorlar, ama ablalarımız dünyanın her yerinde kızgın bir şekilde ayağa kalkıp her fırsatta protestolarını haykırdılar.

Yıllardır İranlı kadınlar farklı ayrımcılık ve eşitsizlikler ile zincirlenmektedir. Evlilik, boşanma, miras vb haksız yasalar kadınları bir tür ikinci sınıf vatandaş haline getirdiler. Kadınların aile içi şiddet ve sokak tacizlerine karşı yasal korumaları yoktur. Bedenlerlerine olan hakları her türlü bahanelerle göz ardı edilmiştir; bazen başörtüsü giymek zorunluluğuyla, bazen de kontrasepsiyon ve doğum kontrolüne serbest erişimin sınırlandırılması ve yasaklanması ile.

Kaotik ekonomik durum, tüm bu ayrımcılıkların üstünde bir faktördür. Kadınlar özelleştirme gibi neoliberal politikalardan çok acı çektiler. Bu politikaların bir sonucu, kadınların resmi iş piyasasından çıkartılıp, güvencesiz, gayrı resmi kürelere itilmesidir. Kadınların yarısından fazlası sözleşmesiz ya da geçici olarak çalışıyor, çok düşük ücret alıyor ve temel yasal haklardan mahrum kalıyor. Bu gayrı resmi işçilerin çoğu, bu sömürü üretim ilişkileri karşısında daha savunmasız olan göçmenlerdir. Daha resmi alanda çalışan kadınlar bile iş güvenliği eksikliği, giyim ve davranışları üzerinde aşırı kontrol ya da hamilelik sonrası anaokulları gibi kamu hizmetlerinin kısıtlamaları gibi işçiler gibi büyük engellerle karşı karşıyadır. Öte yandan, kadınların işsizlik oranı erkeklerden iki kat daha fazla olmuştur ve eğitimli kadınlar için işsizlik oranı çok daha yüksek. Birçok durumda, cinsiyet ayrımı gözeten gereksinimler ve evlilik statüsü, yaş ile görünüm gibi hususlar işe alınmasında önemli bir rol oynuyor. Ancak, bu engelleri aştıklarında, kadın işçiler zorluklarının sonuna gelmezler, ancak iş güvensizliği ve işyerinde cinsel taciz gibi daha fazla kısıtlamayla karşı karşıya kalırlar.

İran kadın mücadelesinin tarihi, adaletsizliği ve eşitsizliği sessizce kabul etmediklerini gösteriyor. Kadınlar sadece kişisel hayatlarını geliştirmekle kalmıyorlar, aynı zamanda organize olmak ve birlikte mücadele etmek için her fırsatı da ele geçirdiler.

Kadınların ataerkil, kapitalist ve diğer hükümdarlıklardan kurtulmalarına giden yol uzun. Bu nedenle, İran'da kadın hakları eylemcilerinin bir araya gelmesi, sokaklarda haklarımız konusunda ısrar etmek , eşitsizliğe, adaletsizliğe ve özellikle İran işçi piyasasında kadınların olumsuz durumuna olan itirazımızı protesto etmek ve dile getirmek için bir kez daha bir araya gelmekteyiz.

Biz, eşitlikten yana olan kadınlar ve erkekler, daha adil bir dünya için çaba gösteren tüm işçileri, öğretmenleri, hemşireleri, anaokulu öğretmenlerini, emeklileri, öğrencileri, ev kadınlarını ve sosyal hareketler eylemcilerini 8 Mart 2018 Perşembe günü saat 11'den 12'ye kadar Çalışma Bakanlığı önüne çağırıyoruz.


8 Mart eylem kanalı:
 

.....................

 Women and men demand emancipation, justice and equality

The 8th of march is approaching, the day in which women all over the world struggle for more human conditions and against injustice. In spite of its past success through the years, this struggle still has a long way until equality.

In the last years, it is the shoulders of women which were forced to carry the crisis of the system of capital more than ever before. We are witnessing the lives of women becoming more difficult than ever. Those in control of power and capital try to get through their crisis by increasing the exploitation of women, but our sisters have stood up fiercely all over the world and have cried out in protest any chance they had.

For years, Iranian women are chained as well by different discriminations and inequalities. The unjust laws of marriage, divorce, inheritance etc. have effectively made women into second level citizens of sorts. Women do not have legal protection against domestic violence and street harassments. Their rights on their bodies have been ignored with all sorts of excuses; at times by the compulsory wearing of hijab, at times through limitations and prohibitions of free access to contraception and birth control.



The chaotic economic situation is a further factor weighing in on top of all those discriminations. Women have suffered tremendously from neo-liberal policies such as privatizations. One result of such policies is the pushing out of women from the official labour market and into its precarious, informal spheres. More than half of women work without contracts or with temporary ones, earn very low wages and are deprived of basic minimum legal rights. The majority of those informal workers are migrants who are more vulnerable to those exploitive relations of production. Even women working in the more official sphere of the labour market are faced with great obstacles as workers, such as lack of job security, extreme control over their clothing and behavior, or restrictions of public services such as kindergartens after pregnancy. On the other hand, the unemployment rate of women has reached twice that of men, with the unemployment rate for educated women being much higher. In many cases, sexist requirements and considerations such as marital status, age and look play a major role in being hired. Once they make it through those barriers, though, women workers do not reach the end of their difficulties but are rather confronted with further limitations such as job insecurity and sexual harassment at the workplace.

The history of the Iranian women’s struggle shows that they have never silently accepted injustice and inequality. Not only have women individually tried to improve their personal lives, but they have also seized every opportunity to organize and struggle collectively.

The road to the emancipation of women from patriarchal, capitalist and other dominations is long. It is for this reason that we, a collective of women rights’ activists in Iran, gather once again to insist on our rights to the streets , to protest and voice our objection to inequality, injustice and the unfavorable situation of women, especially in the Iranian labour market.

We, women and men for equality, ask all those who strive for a more just world, all the workers, teachers, nurses, kindergarten teachers, retirees, students, women homemakers and social movements' activists to stand with us on Thursday, 8th of march 2018, 11am to 12pm, in front of the ministry of labour.

The channel for the 8th of march demonstration in Iran:

.........................