صدورفرمان خاکسپاری انقلاب لیبی :

»تفنگ ها را از خیابان هاجمع کنیم،

نظم را دوباره به جامعه بازگردانیم!»

یوسف لنگرودی

فرمان بالا بخشی از برنامه " شورای ملی انتقالی" لیبی است که روز پنجشنبه توسط رییس آن یعنی "محمود جبرییل" اعلام گردید. با این که هنوزآخرین مقاومت های پراکنده نیروهای وفادارسرهنگ قذافی به پایان نرسیده و بسیاری ازهدف های اصلی انقلاب لیبی تحقق نیافته، می خواهند انقلاب را متوقف کنند و به شکست بکشانند. همان هایی که عمری در خدمت نظام حاکم بوده اند، در همکاری شانه به شانه با قدرت های امپریالیستی می خواهند با خلع سلاح مردم، ساختاراصلی نظام را حفظ کنند و دست مردم را در تعیین سرنوشت خود کوتاه کنند. آن ها می خواهند ماشین دولتی ضد مردمی را بر پا نگه دارند و ارگان های سرکوب و ارتش غیر دمکراتیک را که بر اثر جنبش مردمی آسیب دیده بودبازسازی کنند تا در صورت لزوم علیه مردم و انقلاب به کار بگیرند. همه این ها به این خاطر است که می خواهند نظام طبقاتی ظالمانه  و غارتگرانه موجود راحفظ کنند.

در میان هیاهویی که در باره حوادث لیبی به راه افتاده از تنها چیزی که یاد نمی شود منافع و حقوق  کارگران و زحمتکشان آن کشور و برقراری نظامی دمکراتیک مبتنی بر اراده آگاهانه و مستقل مردم است. کسانی که خود را سخنگویان انقلاب می خوانند، حرفی ازآزادی های سیاسی و حق بر پایی تشکل های مردمی به میان نمی آورند. صدا و منافع اصلی انقلاب کنندگان انعکاس داده نمی شود. یکی از اعضای شورای ملی انتقالی لیبی که خود از عوامفریبان است، اعلام داشته " ثروت لیبی را به صورت مساوی بین مردم تقسیم می کنیم". تنها رهبران جمهوری اسلامی نیستند که در حرف وعده می دهند پول نفت را بر سر سفره مردم می آورند و آب و برق و گاز را مجانی می کنند اما درعمل  مردم را بشدت چپاول کرده و به روز سیاه می نشانند، کسانی نیز که تا دیروز عضو ثابث ضیافت گرگ ها در غارت و سرکوب مردم لیبی بوده اند حالا از تقسیم منابع ثروت آن کشوربین مردم صحبت می کنند. این ادعای شان البته به یک معنا درست است : تقسیم مساوی ثروت میان غارتگران مردم.

قدرت های بزرگ سرمایه داری جهانی نیز که  به بهانه دفاع از مردم لیبی دست به دخالت نظامی آشکار درلیبی زدند، دو هدف را آشکارا دنبال می کردند و می کنند :  به چنگ آوردن منابع نفت لیبی و ربودن انقلاب به قصد منحرف ساختن از مسیر و هدف هایش. با این که هنوز پایه های دولت جدید تحکیم نیافته، کمپانی های بزرگ نفتی که خود را صاحب کشور و مرجع تصمیم گیری بر سرنوشت آن می دانند، از هم اکنون برای به دست آوردن سهم بیشتردر منابع نفتی لیبی برای هم شاخ و شانه می کشند و اولین گروه های بین المللی که رهسپار آن کشور شدند نه نیروهای امدادی برای کمک و نجات  دهها هزار زخمی و آسیب دیده، بلکه کارکنان و کارشناسان نفتی اند که برای بازسازی تاسیسات نفتی گروه گروه وارد لیبی می شوند.

با این همه و علیرغم تلاش های موذیانه نیروهای ارتجاع و ضد انقلاب در لیبی ( شامل بازماندگان خاندان قذافی، بنیادگرایان اسلام گرا، رهبران صاحب امتیازقبایل، شورای ملی انتقالی و حامیان امپریالیستی شان )، انقلاب هنوز زنده است و اگر انقلابیون آن کشور هوشیاری به خرج دهند و به واسطه اتکا به کارگران و زحمتکشان آن کشوربتوانند تداوم آن را عملی سازند، این انقلاب هنوز حرف های زیادی برای گفتن خواهد داشت. یک موضوع کاملا روشن است :  مردم لیبی را دیگر به سادگی نمی توان به خانه های شان بازگرداند. بر خلاف انقلابات تونس و مصر که ارتش ضد مردمی و سرکوبگر از تهاجم انقلاب در امان ماندند، در لیبی مردم مسلح در جریان نبردی چندین ماهه بر ارتش حامی رژیم حاکم فائق آمدند. دراین کشور غول، یعنی مردم ستم دیده، از شیشه اسارت رها شده و دیکتاتور و خانواده اش از ترس به دالان های زیرزمینی پناه بردند. همه می دانند مردمی که مسلح شدن را تجربه کردند، براحتی نمی توان خلع سلاح کرد و دست آورد های شان را پس گرفت. همچنین  فراموش نباید کرد که سقوط رژیم بشدت سرکوبگر قذافی، امید های جدیدی را در تداوم انقلاب عرب و مردم خاور میانه و ازجمله جنبش انقلابی مردم ایران به وجود آورده و همه این ها به نوبه خود تاثیرات متقابل و مستقیمی در تقویت نیروهای انقلابی  درلیبی خواهد داشت.

اما انقلاب لیبی مانند انقلابات اخیر در خاورمیانه یک حقیقت بزرگ را بیش از پیش آشکار ساخته و آن ضرورت به وجود آمدن یک آلترناتیوواقعا دمکراتیک و انقلابی برای به پیروزی رسیدن انقلابات در هدف های خود است. یعنی در هم شکستن ماشین سرکوب دولتی و برقراری دمکراسی واقعی توسط اکثریت عظیم برای همه شهروندان. و این بدون پیوند عمیق میان مبارزه برای آزادی های دمکراتیک و مبارزه برای برابری اجتماعی، تحقق نخواهد یافت.

 پنج شنبه ۳ شهريور ۱۳۹۰  برابر با ۲۵ اگوست ۲۰۱۱