نغمه های شومی که نواخته می شود!

ارژنگ بامشاد

در جریان رونمائی از جت بمب افکن "کَرّار"، محمود احمدی نژاد سخنانی بیان کرد که بیش از آن ماجراجویانه است که بتوان از کنار آن گذشت. او ضمن تجلیل  از رونمائی بمب افکن بدون سرنشین کرار گفت: "بايد به جايي برسيم که ايران چتر دفاعي همه ملت هاي آزاده در برابر  مستکبران باشد، البته ايران هيچ وقت قصد حمله به جايي را نداشته است اما انقلاب ما نمي تواند در برابر ظلم بي تفاوت باشد" او که گویا مشکلات ام القرای مسلمین را تمامأ حل کرده است در ادامه گفت: " احمقانه ترين حرف اين است که بنشينيم و دشمن درخانه ما را غافلگير کند، چرا که دشمن ذکر خير ما را نمي گويد و بايد از ما عصباني باشد و از اين عصبانيت بميرد". این سخنان بشدت تحریک آمیز و ماجراجویانه به همین جا پایان نمی یابد. او در واکنش به بحث احتمال حمله نظامی به ایران نیز گفت: " شعاع دايره عکس العمل ايران در برابر هر تجاوز، کل کره زمين است".

سخنان ماجراجویانه و جنگ طلبانه احمدی نژاد، بیش از آن که سخنان رئیس جمهوری باشد که به فکر حفظ منافع کشور و دور کردن خطرات از آن باشد، سخنان یک جنگ افروز رسالت زده است که عوامفریبانه وظیفۀ دفاع از کل مظلومین جهان  را در دستور کار خود می گذارد و از جیب خالی و از خون جوانان کشور، به راحتی خرج می کند. چنین سخنانی  در شرایطی که جنگ افروزان اسرائیلی مدام بر طبل حمله به تاسیسات اتمی ایران می کوبند و نومحافظه کاران آمریکائی مدام به فکر  تصویب لوایحی هستند که راه حمله به ایران را هموار سازند، نشان از یک همسوئی آشکار و جنگ طلبانه میان جریان حاکم بر سیاست کشور و جنگ طلبان آمریکائی و اسرائیلی دارد. این همسوئی از آنجا ناشی می شود که گویا هر دو طرف، جنگ را برکتی می دانند که می توانند از آن برای اهداف پلید خود سوءاستفاده کنند.

کوبیدن بر طبل جنگ، و دایرۀ آن را کل جهان اعلام کردن، معنای دیگری جز این ندارد که ماجراجویان حاکم بر کشور، نه تنها به جنگ محدود نمی اندیشند بلکه قصد آن دارند که عملیات تروریستی و انتحاری در سراسر جهان را نیز بکارگیرند. روشن است که چنین هدفی، جز از طریق سازماندهی شبکه های تبهکار تروریسی و یا همکاری پنهان با جریانات بنیادگرای تروریستی سراسر جهان امکان پذیر نخواهد بود. تهدیدِ کشاندن جنگ به سراسر کره زمین با این استدلال احمدی نژاد که می گوید: " در نبرد حق و باطل و نبرد خداپرستي و شيطان پرستي از نقطه عطف گذشته ايم"، چیزی نیست جز دشمن تلقی کردن دیگر کشورها و متحد کردن آن ها در برابر ایران. این سیاست به شدت خطرناک، زمینه ساز شکل گیری یک ائتلاف گسترده برای تحریم علیه ایران شد. تحریم هایی که فشار آن بر مردم کشور، روز به روز بیشتر می شود و کمر اقتصاد کشور را نیز در هم خواهد شکست.

اما چرا جریان ماجراجو و فاشیستی حاکم نغمۀ شوم جنگ طلبی سر می دهد وتلاش می کند قدرت های درگیر را عصبانی کرده و به سمت جنگ سوق دهد؟ به نظر می رسد جریان حاکم یک جنگ محدود را ، "برکت" تلقی می کند. آن ها به این نتیجه رسیده اند که برای درهم شکستن مقاومت ضد استبدادی مردم؛ برای جلوگیری از شورش های توده ای عدالت طلبانه؛  برای در هم شکستن قدرت رقبای سیاسی و یکپارچه کردن قدرت حاکم، و در یک کلام برای نظامی کردن کل جامعه، جنگ بهترین وسیله و بزرگترین "برکت" خواهد بود.

واقعیت این است که جریان مسلط بر قدرت کشور، در تمامی زمینه ها به شکستی مفتضحانه دچار آمده است.  آن ها در یک سال گذشته، تنها با زور عریان سرنیزه توانسته اند از بروز گسترده و  علنی نارضایتی وسیع مردم جلوگیری کنند. با اینحال مقاومت دلیرانۀ زندانیان سیاسی و خانواده هایشان، و مقاومت درخشان جنبش دانشجویی، زنان، ملیت ها و کارگران، نشان از عمق مقاومت توده ای می دهد. آن ها در زمینۀ اقتصادی با شکست مفتضحانه ای روبرو شده اند. دولت نه تنها پولی در بساط ندارد، بلکه برای تامین پاره ای از هزینه های رنگارنگ، قصد دارد بنام هدفمند کردن یارانه ها، از  جیب خالی مردم نیز بدزدد. آن ها که  طرح های نمایشی رونمائی از بمب افکن های بی سرنشین را جشن می گیرند، قادر به تامین بنزین مورد نیاز خودروهای سراسر کشور نیستند و حتی با جیره بندی آن نیز نمی توانند حداقل های لازم را تامین کنند. در زمینه فرهنگی نیز به چنان افلاسی دچار آمده اند که علیرغم بستن روزنامه و قطع اینترنت و تعطیل سینماها و فیلم و تئاتر، افسران جنگ نرم و بسیجیان را به مدارس و مراکز آموزشی گسیل می کنند تا شاید افکار پوسیده شان را به خورد جوانان و نو نهالان بدهند. همین بیلان رقت بار است که آن ها را به این نتیجه رسانده که  وقوع یک جنگ می تواند، بسیاری از معادلات داخلی را بر هم بزند و زمینه تجدید سازمان سیاست، اقتصاد، فرهنگ و دیگر عرصه های اجتماعی را فراهم آورد.

این سیاست بشدت ماجراجویانه، بر بطن تحریم های گسترده بین المللی، حربه ای است علیه جنبش ضداستبدادی مردم کشور. در برابر این سیاست باید با تمام قوا ایستاد. نباید اجازه داد نغمه های شوم جنگ طلبی، زمینه ساز یک فاجعۀ جدید شود. برای سازماندهی مقاومت موٍثر در برابر این سیاست، باید به متشکل کردن توده ها در تمامی عرصه ها همت گماشت. تنها سنگربندی در اعماق می تواند مجموعه تلاش های گوناگون را متحد کرده و سد مستحکمی در برابر خطراتی که در پیش است بوجود آورد.

.