میلیون ها مصیبت دیده سیل پاکستان  به حال خود رها شدند

( بشر در برابر موج اخیر فجایع طبیعی چه راهی درپیش دارد؟)

یوسف لنگرودی

سیل هولناکی که بر اثرباران های موسمی ازدوهفته قبل درپاکستان آغاز شده، همچنان ادامه دارد. این سیل که ازآن به عنوان بدترین فاجعه طبیعی صد سال اخیر این کشوریاد می شود، درهمان روزهای اول حداقل هزاروپانصد قربانی برجای نهاده وبرزندگی ومعیشت حدود بیست میلیون انسان اثرمستقیم گذاشته و به آنان آسیب رسانده وبه آوارگی هشت میلیون نفرانجامیده است. براساس گزارش یونسکو، حدود سه و نیم میلیون کودک درمعرض عواقب فوری ومرگباراین سیل قراردارند. صدهاهزارخانه ویران وهزاران کیلومترمربع زمین های کشاوزی دهقانان نابود شده است. زمین های زراعتی ایالت پنجاب بکلی ویران شد. دوردوم این سیل، با طغیان رود سند، باعث افزایش خسارت شده ومیلیون ها نفردیگردرمعرض خطرقرارگرفته اند که تا به حال تنها ششصد هزارنفرشان درمناطق امن اسکان داده شده اند. ابعاد خرابی این مصیبت چنان گسترده است که کارشناسان آن را با مجموعه فجایع طبیعی جهان درچند سال اخیر یعنی سونامی تایلند و اندونزی، زلزله هاییتی وزلزله چین یکی می دانند. تصاویرماهواره ای ناسا حاکی از آن است که یک پنجم این کشورزیر آب رفته است.

دولت سراپا فاسد ومافیایی– نظامی پاکستان، که درسرکوب مردم این کشورتخصص وتوانایی دارد، در عملیات نجات قربانیان سیل ازخود ناتوانی عمیقی نشان دا ده ورییس جمهورسرمایه دار- فئودال آن، آقای آصف زرداری، حتی درچند روزاول این فاجعه، باخیالی آسوده ونه انگارکه میلیون ها نفرازمردم پاکستان گرفتاریک فاجعه با چنین ابعاد گسترده ای شده اند، حتی دست ازمسافرت خارج ازکشورخود دراروپا بر نداشت .

"بان کی مون" که هفته گذشته شخصا ازمناطق سیل زده دیدن کرده است، ابعاد این مصیبت را بسیار هولناک خواند و بلافاصله اعلام کرد که قربانیان این سیل درلیست کمک های بشردوستانه سازمان ملل در اولویت قرارخواهند گرفت. پس ازآن بود که وی تقاضای فوری کمک های جهانی را به سیل زدگان اعلام کرد. تقاضایی که عملاچندان جدی گرفته نشد وحتی درکنفرانس اخیرسازمان ملل که با فراخوان بان کی مون که به طورویژه برای کمک ونجات قربانیان پاکستان برگزارشد، نشانی ازکمک های موثر و کارساز دیده نمی شود. بنا برگزارش سازمان امدادی، سطح کمک های مجامع بین المللی و دولت های بزرگ به هیچ وجه با ابعاد گسترده این فاجعه همخوانی ندارد و بسیار ناامید کننده است.

واکنش قدرت های بزرگ وصنعتی و دولت های ثروتمند حاشیه خلیج فارس به این فاجعه، کاملا سطحی و منفعلانه است. این دولت ها که برای مقاصد ارتجاعی، غارت گرانه وجنگی خود، درپاکستان و افغانستان، سالانه میلیاردها دلار خرج می کنند و خودشان ازعاملان اصلی بیچارگی وبدبختی مردم این کشورند، درمقابل این فاجعه عظیم بی تفاوت هستند وبه اظهارهمدردی ظاهری بسنده می کنند وتاکنون دست به اقدام مهمی نزده اند. آن ها تا به امروزسیاست کمک های قطره چکانی را درپیش گرفته اند. از قرارمعلوم، کندی درجمع آوری کمک وارسال آن ها برای نیازمندان، باعث شده تا دربرخی مناطق طالبان ابتکارعمل را به دست گرفته و با بسیج نیروهای خودی جهت کمک به مردم آسیب دیده، نفوذ خود را گسترش دهند.

 آنچه که باعث ویران گری گسترده در این کشور شده، تنها خشم و طغیان طبیعت نیست، بلکه فقر مطلق توده های ستمدیده و استثمار شده نظام سرمایه داری و" فئودالی" وحشی پاکستان و حامیان بین المللی آن است که چنان مردم آن کشوررا به فقروسیه روزی نشانده که با یک سیل این چنینی، هستی و داروندار خود را از دست می دهند.

 درچند سال اخیرجهان شاهد یک رشته مصیبت های طبیعی بوده وازقرارمعلوم، فاجعه سیل پاکستان وآتش سوزی گسترده و بی سابقه درروسیه آخرین آن نخواهد بود. بسیاری ازمحققان ودانشمندان، بروزاین فجایع را با گرم شدن کره زمین به دلیل فعالیت غیرعقلانی دربخش هایی ازصنایع درارتباط می دانند که با سود جویی کوروبی مهار نظام سرمایه داری جهانی ارتباط مستقیمی دارد. دولت های سرمایه داری مخصوصا آمریکا، چین، هند وروسیه تاکنون از همکاری موثربرای حفظ محیط زیست وکاهش روند گرم شدن کره زمین، خودداری کرده وبی توجه به افکارعمومی جهان، هرروز بیشتربه لایه حفاظتی اوزون وسیاره سبزآسیب می رسانند. اگر بپذیریم که در نظام سرمایه داری جهانی، حداقل نیمی ازجمعیت انسانی درفقرمطلق بسرمی برند وازحداقل امکانات زندگی محروم هستند واکثریت، تنها روزی دو - سه دلاردرآمد دارند وخانه و کاشانه شان از چند تکه چوب، حصیر، حلب ومقوا تشکیل شده، آن گاه روشن می شود که این توده عظیم تهیدست و لگد مال شده، هم چون مورچگان بی دفاع که دربرابرسیل وطوفان قرارگیرند، قربانیان اصلی این فجایع هستند.

 در جریان همه مصیبت های سال های اخیردرجهان، بیش ازپانصدهزارانسان جان باختند. میلیون ها نفر، داروندارخود را ازدست دادند وآواره شدند، صدها هزارکیلومترمربع ازجنگل هاوزمین های زراعی از بین رفت و محیط زیست به طرزگسترده ای آسیب دید.

اگربپذیریم که سرمایه داری جهانی، مسئول مستقیم واصلی این فجایع است، برای جلوگیری ازادامه این مصیبت ها، راهی به جزمبارزه جهانی با آن دربرابربشریت قرارندارد.

بیست ودوم اوت