در برابر مرگ دریاچه ارومیه خاموش نباشیم !

رضا سپیدرودی

دریاچه ارومیه دارد در برابر چشمان نگران مردم ایران و بویژه مردمی که در حاشیه این دریاچه زندگی می کنند، جان می دهد و به کویر نمک تبدیل می شود. کارشناسان محیط زیست تاکنون صدها بار در باره عواقب تصورناپذیر کفن پوش شدن ارومیه و تاثیرات مرگبار آن بر زندگی مردم، سخن گفته و هشدار داده اند. براساس همین هشدارها در منطقه اکولوژيک درياچه اروميه بيش از 550 گونه گياهي، 27 گونه پستاندار، 212 نوع پرنده، 41 گونه خزنده، هفت نوع دوزيست و 26 نوع ماهي وجود دارد که همگی نابود خواهند شد.خشکيدن دریاچه ارومیه، تبدیل آن به کویر نمک، وزش بادهای موسمی و معلق شدن 8 تا 10 میلیارد تن نمک این دریاچه به عنوان ذرات معلق، علاوه بر نابودی کشاورزی تا شعاع ورای مرزهای ایران، محيط زيست، درختان و گياهان را به شدت نابود خواهد کرد؛ عامل شیوع بیماری های مرگبار برای انسان خواهد شد و براساس برآوردها به شکل بلافصل زندگی حداقل 13 میلیون نفر را در شعاع دریاچه ارومیه به خطر خواهد انداخت. همه این خطرات بر دولتمردان رژیم اسلامی کاملا روشن است. با این همه مجلس هفته گذشته حاضر نشده است طرح دوفوریتی انتقال آب به دریاچه ارومیه برای نجات آن را تصویب کند. البته مجلسی که در برابر غارتگری و اختلاس کلان بانکی عناصر فاسد طبقه سیاسی حاکم خاموش است؛ مجلسی که به آلت دست بودن ولایت فقیه؛ یعنی "مجلس خامنه ای" بودن "افتخار" می کند، تعجب ندارد که نابودی یکی از ارزنده ترین زیست بوم های ایران و پیامدهای وحشتناک آن را امری فوری و مستلزم اقدام سریع نداند. برای ایادی قدرت که حالا برای گرفتن رای مردم به هر دروغ و پلشتی پناه می برند و به جان هم افتاده اند، دریاچه ارومیه استثنا نیست، به قاعده رفتاری تبدیل شده است. با وخیم تر شدن بحران اقتصادی و اجتماعی در کشور و با بن بستی که رژیم حاکم در آن دست و پا می زند، مدتهاست که فرافکنی در چاره اندیشی نسبت به پیامدهای حاد فجایع اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی کشور به شیوه اصلی برخورد حاکمیت و نهادهای آن تبدیل شده است. از این رو روشن است که خشم و اعتراض مردم در آذربایجان و در سراسر کشور نسبت به این برخورد مجلس کاملا قابل درک است. حالا کار به جایی رسیده است که اگر برای نجات دریاچه ارومیه، نجات بقایای کشاورزی منطقه، و مقابله با اثرات جبران ناپذیر مرگ انواع گونه های جانوری و گیاهی، مردم به اقدام مستقیم دست نزنند و رشته اعتراضات هر چه گسترده تر و ادامه داری را در پیش نگیرند، نابودی دریاچه ارومیه اجتناب ناپذیر خواهد شد. مرگ دریاچه ارومیه، ضایعه ای برای تمام ایرانیان از هر دسته و گروه و تعلق سیاسی، ملی، جنسی و عقیدتی است. یکایک شهروندان این کشورند که شرایط زندگی شان با مرگ این دریاچه به درجات مختلف به خطر خواهد افتاد. به همین دلیل است که اکثریت مردم بدور از هرگونه علایق و گرایش های سیاسی و عقیدتی، ملی یا مذهبی و جنسی یا سنی، بالقوه در اعتراض به سیاست های حاکمیت در مورد این دریاچه ذینفع اند. این پیش از همه بر تشکل های مستقل زیست محیطی در سراسر کشور است که مردم را فراتر از گذشته نسبت به پیامدهای مرگ دریاچه ارومیه و سیاست های فرافکنانه حاکمیت نسبت به آن آگاه کنند و مردم را به اشکال مختلف به اقدام مدنی و مسالمت آمیز اعتراضی فرا خواندند. گام اول در این زمینه بی تردید اعلام حمایت هر چه گسترده تر از فراخوان فعالان مدنی و زیست محیطی در تبریز و ارومیه به حضور اعتراضی در روز شنبه پنج شهریور در این دو شهر در اعتراض به اقدام مجلس است. رژیم سرکوبگر اسلامی که خطر شکل گیری همبستگی گسترده مردمی در سراسر کشور در پی فراخوان های تبریز و ارومیه را درک کرده است بسرعت به سرکوب فعالان مدنی رو آورده؛ با یورش سازمان یافته 30 نفر را در تبریز بازداشت کرده، 20 نفر را در ارومیه احضار کرده، به تهدید تلفنی فعالان مدنی در سطح استان مبادرت کرده، برای جلوگیری از اطلاع رسانی سیستم اس. ام. اس را در استان آذربایجان غربی مختل کرده  و در واقع به همان روش های نخ نمایی رو آورده که بویژه در دو سال اخیر همواره برای جلوگیری از شکل گیری تجمعات اعتراضی به کار بسته است. اما این سیاست سرکوبگرانه را می توان با گسترش دامنه اعتراض، وسعت دادن به دامنه فراخوان ها، تمرکز بر اطلاع رسانی به مردم و  سراسری کردن دامنه اعتراض به اقدام نابکارانه مجلس عقیم گذاشت. در برابر مرگ دریاچه ارومیه خاموش نباشیم.

پنج شنبه ۳ شهريور ۱۳۹۰  برابر با ۲۵ اگوست ۲۰۱۱