بيانيه رسمي شماره ۲

شوراي برگزاري مراسم  روز جهاني كارگرسال ۸۹

 (شنبه - يازده ارديبهشت- تهران - ساعت 5 عصر ، مقابل وزارت كار )

روز جهاني كارگر، حلقه مفقوده ي مبارزات

كارگران و مردم مبارز و آزاديخواه!

از دورجديد اعتراضات مردم ايران عليه ستمگري، نابرابري، ديكتاتوري، سركوب، فقر، فساد، جهل، كشتار، حبس، تبعيد و اقدامات ضد انساني حاكميت سرمايه داري  در ايران، حدود يازده ماه مي گذرد. مبارزاتي كه بهانه ي اعتراض به نتايج انتخابات،‌آغازگاه زماني آن بود ولي ريشه در عمر حاكميت موجود ايران داشت. حاكميتي كه از ابتداي فرمانفرمايي خود با سركوب آزادي ها و مطالبات اقتصادي- سياسي عموم مردم و كارگران و نيروهاي كارگري و سوسياليست و ساير نيروهاي مبارز آغاز كرد و بر بنياد اين سركوب ها به غارت حاصل دسترنج مردم و كسب سود و به بند كشيدن آزادي هاي بدست آمده از مبارزات منتهي به قيام ۵۷ پرداخت.

اعتراض به نتايج انتخابات به زودي در ميان بسياري از معترضين تبديل به نفي كليت نظام و پيدايش زمينه اي براي نقد و بازنگري و دقت در هردو جناح درون حكومت شد. بسياري به درستي  و به سرعت در فضاي ايجاد شده عليه ديكتاتوري، حكومت ديني، فقر و نابرابري و شرايط غير انساني تحميل شده  بر مردم شعار دادند. اصلاح طلبان حكومتي، سراسيمه اين اقدامات را " ساختار شكنانه " خواندند و خواستار بازگشت به قانون اساسي و انديشه هاي " امام " شدند. اما واقعيت اين است كه منافع و مطالبات اكثريت مردم از خواسته ها و موجوديت اصلاح طلبان و نيز رقيب آنان در جناح اصولگرا، جداست و حتي در مقابل آن قرار دارد.

درس هاي اتفاقات ِ نه تنها يك ساله ي اخير بلكه سي سال حاكميت جمهوري اسلامي و تجارب قيام ۵۷، بايد براي هميشه به ما بياموزد كه مطالبات اقتصادي – اجتماعي – سياسي ما با توهم به اين يا آن جناح سرمايه داري – چه ازنوع اسلامي و برآمده از حوزه هاي علميه و چه بيرون آمده از مكاتب اقتصادي نوليبرالي آمريكا و غرب – بدست نمي آيد

ما نمي توانيم و نبايد چشم به فرود هيچ هواپيمايی و فرود اختاپوس گونه ي هيچ رهبري با هر لباس و شعار و فريب و ادعايي باشيم. نگاه ما باید به سازماندهی از پایین و توسط خود مردم و بر اساس مطابات اقتصادی – سیاسی– اجتماعی خود مان باشد. این است درس بزرگی که باید از تجارب گذشته و حالمان پیش روی خود قرار دهیم!

روز جهاني كارگر و پيام نهفته درآن كليد حل معماي ماست.

اكثريت مردم جامعه،‌ مزد بگيران و حقوق بگيران و فروشندگان نيروي كار – ، كارگران- هستند و هم اينان هستند كه - چه با كار فكري و چه كار بدني و يدي -  توليد كنندگان تمامي ثروت هاي مادي  و معنوي جامعه اند. كدام دموكراسي عالي و كامل تر از اين خواهد بود كه اكثريتي كه همه نعمات مادي و معنوي را توليد مي كنند، قدرت راهبري جامعه را در دست داشته باشند؟

سرمايه ي سرمايه داران از دل هيچ غار ِ معجزه اي بيرون نزده است. بدون نيروي كار، هيچ سرمايه اي به سرمايه افزوده نمي شود و حيات و هستي جامعه در سرمايه داري و دولت هاي سرمايه داري – چه اسلامي و چه ليبرالي و چه پادشاهي- در اين است كه بتوانند اين نظام سياسي- اقتصادي مسلط بر جامعه را با چنگ و دندان حفظ كند تا مبادا، بنياد اين مناسبات استثمارگرانه در هم بريزد. كاركرد تمام نيروهاي پليسي وامنيتي وقضايي و جنگ افروزي ها، همه و همه براي حفظ نظام سرمايه داري وبهره كشي حاصل از آان و جلوگيري از اتحاد و سازمان يابي طبقه كارگر است.

چنانچه اقشار و اصناف مختلف كارگري – چه فكري و چه يدي – آگاهانه و متحدانه تشكل هاي مستقل طبقاتي خود را ايجاد كنند و در پيوند و هماهنگي با يكديگر در جامعه – و در سطح جهان -  براي كسب مطالبات دموكراتيك، آزادي خواهانه و مطالبات اقتصادي وسياسي خود با يكديگر متحد شوند، اساس مناسبات استثمارگرانه ي سرمايه داري متلاشي خواهد شد؛ و از سوي ديگر اكثريت افراد جامعه ،همزمان با رسيدن به خواسته ها و حقوق اقتصادي و سياسي خود موفق به ايجاد دموكراسي راستين – حاكميت اكثريت -  شده اند.

آري! روز جهاني كارگر، و درس هايي كه طبقه كارگر با خون خود به يادگار گذاشته است ،يگانه راه نجات جامعه را به ما نشان مي دهد.

اعتراضات مردمي عليه سركوب،‌ نابرابري، فقر و ستمگري بايد به قدرت گيري خود مردم منتهي شود. تنها با ايجاد تشكل هاي مستقل طبقاتي است كه حاصل رنج ها و مبارزات مردمي منجر به قدرت گيري جناحي ديگر با رنگ و لعابي ديگر از سرمايه داري نمي شود. تنها ضامن ايجاد و تثبيت دموكراسي و آزادي، قدرت و عرض اندام تشكل هاي مستقل در اصناف و اقشار مختلف است، قدرتي سراسري، متحدانه و سيلاب وار كه هرگونه دست اندازي و تجاوز به مطالبات مردمي را پاسخي درخور دهد.

كارگران ِ كارخانه ها، كارگران خدماتي، مزدبگيران شركت ها و سازمان ها، پرستاران ، معلمان،‌دانشجويان بايد هرچه زودتر دست به ايجاد تشكل هاي مستقل كاري و عموم مردم اقدام به ايجاد شورا هاي محله اي خود بكنند؛ قدرتي كه در اتحاد اين تشكل هاست تيري است كه همزمان دو نشانه را هدف گيري مي كند:۱-حاكميت استثمارگرانه و ظالمانه حاضر را برمي اندازد و ۲-اجازه قدرت گيري كلاهبردارانه حاكميتي ديگر را نمي دهد و بلكه قدرت سازمان يافته ي مردمي را به عرصه حاكميت اجتماعي مسلط خواهد كرد.

روز جهاني كارگر در خود  در بردارنده ي تمام اين درس ها و راه حل هاست و ساليان سال است كه كارگران با بلند كردن پرچم سرخ خود و با جوش و خروشي در گستره ي اكثريت مردم كره زمين، معناي بلند  اين كليد معما را به بانگ بلند فرياد مي كشند.

روز جهاني كارگر در سال ۸۹ همزمان شده است با خروش عمومي مردم عليه ظلم و سركوب و ديكتاتوري. سال ۸۹ آبستن بزرگترين اعتراضات و اعتصابات مردمي و كارگري نيز خواهد بود. حذف سوبسيد ها ( طرح هدفمند كردن يارانه ها) ،حذف حداقل توانايي هاي اقتصادي و معيشتي اكثريت مردم است. و درآُمد حاصل از حذف يارانه ها ، براي تحكيم قلدري ها و نظامي گري هاي حاكميت و بازپرداخت هاي وام هاي ننگين بانك جهاني و صندوق بين المللي پول هزينه خواهد شد.

وام هايي كه براي سرمايه داران هزينه شده ،باعث تقويت قدرت اقتصادي نيرو هاي سركوبگر نظامي از جمله سپاه و بسيج شده ،منجر به افزايش فاصله طبقاتي شده ،عده قليلي را فربه و فربه تر نموده است و اكنون بازپرداخت آن را نيز از  جيب مردمي كه فقيرترشده اند، انجام مي دهند!!

از هم اكنون نشانه هاي اعتراضات عملي مردم به اين طرح خانمان برانداز، با نپرداختن هزينه هاي آب و برق و گازو... آغاز شده است.

از سويي در سال ۸۹، حداقل دستمزد تعيين شده از سوي شواري عالي كار براي كارگران رقم۳۰۳  هزار تومان در ماه اعلام شده است كه اين رقم حدود يك سوم خط فقر اعلام شده توسط منابع رسمي حكومتي است! شوراي عالي كار مركب از نماينده ي كارفرمايان (كه دنبال تعيين كمترين مقدار دستمزد هستند ) ، نماينده ي دولت (كه حامي سرمايه داران است و خود كارفرمايي عمده محسوب مي شود ) و نماينده خانه كارگر و شوراي اسلامي كار (كه نهادي ضد كارگري و دست ساخته ي حكومت است ) مي باشد.در اين شورا حتا اگر به جاي شوراي اسلامي كار نماينده ي مستقل كارگري شركت كند در برابر دو راي از دولت و كارفرما بازنده است. در واقع در اين سيستم ( سه جانبه گرايي ) كارگر حتا فرصتي  براي قيمت گذاشتن بر كالايي كه ميفروشد ( يعني نيروي كارش ) ندارد !!! در حالي كه دستمزد بايد توسط تشكل هاي مستقل كارگري اعلام گردد.

در اين شرايط مردم و كارگران به جان آمده را به "كار مضاعف" نيز دعوت ميكنند ! كارگراني كه ديگر ناي ِ كار كردن در ساعات متمادي و كارهاي اضافه بر شغل خود را ندارند و با اين همه كار و زحمت از پس خرج بخور و نمير خانواده شان بر نمي آيند.

در اقدامی دیگر برای حمله به حداقل آزادی های مردم ، و برای ایجاد رعب و وحشت و تسلط روانی بر جامعه با طرح به اصطاح " امنیت اجتماعی" بر روح و روان مردم خراش میزنند! در حالی که ما باور داریم آزادی پوشش و روابط انسان ها در جامعه از جمله اصول اولیه و حداقلی زندگی انسانی است.

بهترين و كاملترين عكس العمل اساسي و هميشگي به اينگونه دست اندازي ها و تجاوزات به جان و مال و اندك نان موجود در سفره مردم، اعتراض هاي سازمان يافته از طريق تشكل هاي خود ساخته ي مردمي و كارگري امكان پذير است. در ميان جنبش كارگري – و در مقطع ساليان اخير-  مدت هاست كه درميان كارگران اين اقدامات براي ايجاد تشكل هاي مستقل طبقاتي آغاز شده است. از همين روست كه حاكميت سرمايه داري اسلامي ايران، فعالين كارگري و تشكل هاي كارگري مستقل را مورد تهاجم و سركوب قرار داده است. كارگران زنداني بسياري از جمله محمود صالحي ( در سقز) ابراهيم مددي، منصور اصانلو ( از سنديكاي كارگران شركت واحد) و ديگر همكارانشان ، علي نجاتي و ديگر همكارانش (در سنديكاي كارگران نيشكر هفت تپه) ، فعالين كارگري بسيارو فعالين كارگري در صنف معلمان و  همه و همه در اين سال ها مورد خشم حاكميت كارگر ستيزِ سرمايه داري اسلامي قرار گرفته اند. اما اين جنبش را سر باز ايستادن نيست.

از همين رو و بنا به دلايل ذكرشده در روز جهاني كارگر سال ۸۹ (شنبه ، يازده ارديبهشت)،‌ مهمترين خواسته ها و مطالبات عمومي مردم و به وي‍ژه مطالبات كارگري ِ زير(كه خلاصه ي مطالبات و از عمده ترين خواسته هاي كارگري ميباشند)، در شعارها و خواسته هاي ما و در همه جا مطرح خواهد شد و تلاش ما كارگران بر اين خواهد بود كه نه تنها در مراسم هاي اين روز، بلكه پس از آن و در هر جا و هر زمان و بيش از پيش براي تحقق اين خواسته ها، دست به مبارزات خستگي ناپذيربزنيم.

۱ـ ما خواستار آزادي فوري و بدون قيد وشرط تمامي زندانيان سياسي ( اعم از زندانيان كارگري و معلمان، دانشجويان، زنان فعالين حقوق كودك ، روزنامه نگاران) و تمامي زندانيان عقيده و بيان و تمامي زندانيان حوادث اخيرهستيم. اعتراض و آزادي بيان جزو حقوق ابتدايي و مسلم مردم است. تمامي احكام قضايي صادره براي فعالين سياسي- اجتماعي و كارگري لغو و تعقيب قضايي عليه آنان متوقف بايد گردد.

۲ـ آزادي تشكل هاي مستقل طبقاتي، آزادي انجمن ها، تحزب، اعتراض و اعتصاب و آزادي مطبوعات و آزادي بيان و انديشه، حق مسلم انساني ماست. ما براي كسب اين حقوق و مطالبات دست از مبارزه برنخواهيم داشت.

۳ـ تعيين حداقل دستمزد ۳۰۳ هزارتومان اعلام شده توسط شوراي عالي كار، درحالي كه خط فقر اعلام شده توسط برخي نهاد هاي رسمي حاكميت ۹۰۰ هزارتومان است، نشان از عطش بي پايان نظام سرمايه داري به استثمار هرچه بيشتر كارگران و مزد بگيران و كسب سود هرچه بيشتر است. ما خواهان اعلام حداقل دستمزد توسط نمايندگان مستقل كارگري و تشكل هاي مستقل آنان و براساس حداقل هاي يك زندگي شرافتمندانه و انساني هستيم.

۴ـ ما درمقابل طرح ضد انساني ،سود محورانه و  وحشيانه ي حذف سوبسيد ها ( هدفمند كردن يارانه ها) كه چيزي جز خوش خدمتي به منافع سرمايه داري داخلي و جهاني نيست، دست از هرگونه اعتراض و اعتصاب برنخواهيم داشت و عموم مردم را دعوت به اعتراضات گسترده عليه هر درجه از اعمال اين اقدام ضد مردمي مي نماييم.

۵ـ ما ضمن تأكيد بر لزوم تأمين تمامي بازنشستگان براي داشتن يك زندگي انساني وشرافتمندانه، خواهان برچيده شدن قوانين بردگي مدرن و روش هاي آن از جمله قراردادهاي سفيد امضا و قراردادهاي موقت هستيم.      

۶ـ ما خواهان برخورداري تمامي افراد جامعه از آموزش، بهداشت و خدمات عمومي رايگان هستيم

۷ـ ما جنبش هاي اجتماعي ديگر مانند جنبش زنان، جنبش حقوق كودك و جنبش دانشجويي را متحد خود مي دانيم و

هرگونه تعرض به آنان را تعرض به جنبش كارگري و  

   تجاوز به كرامت انساني  ِاكثريت افراد اجتماع مي دانیم                              

۸ـ ما ضمن حمايت از كارگران مهاجر در ايران از جمله مهاجرين افغان،‌خود را در صف مبارزه جهاني طبقه كارگرمي بينيم و از مطالبات و خواسته هاي تمامي كارگران  

     جهان حمايت مي كنيم. همچنين ما خواستار آن هستيم كه روز اول ماه مه،‌  تعطيلي رسمي اعلام شود و هرگونه ممنوعيت اجراي مراسم  در اين روز ملغي گردد.

زنده باد همبستگي جهاني طبقه ي كارگر

 شوراي برگزاري مراسم روز جهاني كارگرـ سال۸۹ 

 ( 1may1389@gmail.com )

زمان و مكان برنامه : شوراي برگزاري مراسم روز جهاني كارگر سال ۸۹  با لحاظ كردن امكانات زماني و مكاني مختلف ،ضمن دعوت  از ديگر افراد و گروه هايي كه زمان ها و مكان هاي احتمالي ديگري را براي مراسم اين روز پيشنهاد كرده بودند ، اعلام ميكند ما كارگران، مستقل از هرگونه مطالبات و برنامه هايي كه هر گروه يا گرايش فكري- سياسي اعلام نموده است، با طرح مطالبات و شعارهاي مستقل خود (از جمله مطالبات ِهشت گانه ي فوق )، براي روز شنبه يازده ارديبهشت، بدين ترتيب گرد هم خواهيم آمد و مطالبات خود را فرياد خواهيم زد : مراسم روز جهاني كارگر: تهران – ساعت ۵ عصر – خيابان آزادي، مقابل وزارت كار و سپس راهپيمايي به سمت  ميدان انقلاب (عبور از مسير خيابان هاي خوش ،رودكي، نواب،اسكندري ،جمالزاده – ميدان انقلاب ) و در شهرستان ها در مقابل ادارات كار يا مكان هاي منتخب خود كارگران و در ساعاتي كه اعلام مينمايند.