چرا «خانه  کارگر» به مناسبت  بیست ودومین سالگرد تصویب قانون کار،

درسالن شهید معتمدی مراسم برگزارکرد­؟

مریم محسنی

سالگرد تصویب قانون کار یکی از روزهایی است که "خانه کارگر" با حساسیت به آن برخورد می کند ودر تمام سالهای پس از تصویب این قانون همواره مراسم برگزار کرده است. امسال اما  برگزاری سالگرد تصویب قانون کار، درسالن معتمدی ، معنای ویژه ای دارد .

درشرایطی که برغم ادعاهای "خانه کارگر" که می تواند جلوی هرگونه تغییر وضعیت به ضررکارگران و به نفع کارفرمایان را بگیرد، لایحه اصلاحیه قانون کار، هنوز از دورخارج نشده، صحبت تغییر موادی از قانون تامین اجتماعی به میان می آید. "خانه کارگر"  مجبوراست عکس العملی جدی نشان دهد، برگزاری مراسم درسالنی سرپوشیده ، آن هم نه یک مکان سرپوشیده مهم که زمان هایی "خانه کارگر" درآن جاها  مراسم می گرفته، فقط نداشتن پایگاه و ضعف "خانه کارگر" نیست بلکه درعین حال نشانه ی بن بستی هم هست که "خانه کارگر" درشرایط کنونی درآن گرفتار آمده است. برای شناختن این بن بست لازم است که قدری بیشتر تامل کنیم . برای "خانه کارگر" همیشه دو پارامتردرنوع و نحوه گرفتن ژست دفاع از کارگران مهم بوده است. اول جایگاهش در سلسله مراتب قدرت ودوم این که درسطح بین المللی نشان دهد که کارگران ایران را نمایندگی می کند. و برای داشتن هردو ی این ها، داشتن مشروعیت حتی در میان لایه ی نازکی از کارگران خیلی مهم بوده است. واین را ازحرفهای رهبران "خانه کارگر" درمقاطع مختلف می توان بخوبی فهمید. به عبارتی دوعامل بسیارمهمی که "خانه کارگر" را ملزم می کند نسبت  به ریزش پایگاهش درمیان کارگران حساس باشد ونتواند به آن بی تفاوت باشد عبارتند از ورود نمایندگان این تشکل دولتی به مجلس ودیگر به رسمیت شناخته شدن "خانه کارگر" به عنوان نمایندگان کارگران ایران درسطح بین لمللی. که نمونه اخیر آنرا دردعوت از جرج ماوریکوس، دبیرکل فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری ( دبلیو . اف . تی . یو ) برای حضوردر نمایش مضحک مجلس کارگری !! به ریاست علیرضا محجوب، نماینده مجلس ودبیرکل خانه کارگر دید. از این منظر برای "خانه کارگر" بسیار مهم است که حدی از مشروعیت را درمیان لایه ای هرچند بسیارنازک درمیان کارگران دنبال کند. اما این دقیقا بن بستی است که "خانه کارگر" درآن گرفتار آمده است. زیرا داشتن  مشروعیت درمیان حتا لایه ی نازکی از کارگران مشروط به این است که "خانه کارگر" نشان دهد که ظاهرا از بعضی از خواسته های کارگران حمایت می کند وبه همین دلیل "خانه کارگر" مجبور است نسبت به برخی اعتراضات کارگری از این منظر بی تفاوت نماند و ظاهراً نشان دهد که از این اعتراضات حمایت می کند. اما ازسوی دیگرکارگران که فشار خفقان درمحیط های کار درجهنم جمهوری اسلامی  را بیش از همه با با پوست وگوششان  درمحیط خود  لمس کرده اند، هرفرصتی را مغتنم می شمارند که از آن استفاده کرده و مطالبات خود را مطرح کنند. با این هدف درسال های گذشته، کارگران شرکت درتجمعات گوناگون را فرصتی برای طرح مطالبات خود دانسته اند. وشعارهای «اعتصاب اعتصاب حق مسلم ماست»؛ «سندیکا ، تشکل حق مسلم ماست»؛  «تشکل مستقل حق مسلم ماست» و... . شعارهایی بوده است که کارگران شرکت کننده در تظاهرات ها ومراسم دراین تجمعات داده اند واکنون این مطالبات وشعارها، مطالبات بر حق اکثرکارگران شده است. واین درست همان چیزی است که "خانه کارگر" از آن وحشت دارد. "خانه کارگر" تشکل مستقل را برنمی تابد. "خانه کارگر" سندیکای کارگری را تحمل نمی کند. سابقه دشمنی "خانه کارگر"، با فعالان و تشکل های کارگری چیزی نیست که ازدید بسیاری از کارگران وفعالین اجتماعی پنهان مانده باشد. روسای "خانه کارگر" که که سابقه حمله به دفترسندیکای شرکت واحد و زیرفشارقراردادن کارگران سندیکایی را دارند و برای تحت فشارقرار دادن اعضای هیات مدیره این سندیکا از هیچ کوششی فروگذارنکرده اند،  از ضرب وشتم گرفته تا بریدن زبان اعضای هیات مدیره این سندیکا ، چگونه می توانند تحمل کنند که کارگران در تجمعات این چنینی به طرح شعارها ومطالبات خود بپردازند.  این اصل موضوعی است که موجب می شود "خانه کارگر" به رغم نیازحیاتی اش به مانورهایی  با کارکرد انتخاباتی درلحظه کنونی، ریسک دادن شعارهای مستقل کارگری را نپذیرد .

۳۰ آبان ۱۳۹۱ـ ۲۰ نوامبر ۲۰۱۲