یادداشت کارگری

"مجلس کارگری" و چند واقعیت آشکار

رضا سپیدوردی

 بساط تبلیغاتی هفته اخیر خانه کارگری ها به نام "مجلس کارگری" از چند جهت قابل توجه است. اول این که این اجلاس و مواضع سخنران ها و قطعنامه ای که دست آخر منتشر شد به صراحت نشان داد که هیچ سطحی از وخامت وضعیت طبقه کارگر، هیچ حدی از فشار اقتصادی بر گرده کارگران و زحمتکشان و هیچ سطحی از بی عدالتی طبقاتی تاثیری در تغییر سیاست های این جریان و عملکردهای آن نداشته است. اگر غیر از این بود عامل اصلی مصیبت کارگران و زحمتکشان یعنی دستگاه ولایت فقیه و اجرای سیاست های آن را محور اصلی تبلیغات خود قرار نمی دادند و از دولت احمدی نژاد شکایت نمی کردند که چرا "اقتصاد مقاومتی" مورد پیشنهاد خامنه ای را اجرا نمی کند. خانه کارگری ها خودشان بهتر از همه می دانند که خامنه ای به قدرت سرنیزه "برادران قاچاقچی" سپاه  متکی است که روی اقتصاد کشور سفره پهن کرده اند و از ده ها اسکله خصوصی جریان اصلی قاچاق کالا به کشور که از عوامل مهم درهم شکستن تولید داخلی است را تحت کنترل خود دارند. تا زمانی که از این باندهای فاسد سلب قدرت نشود، "اقتصاد مقاومتی " برای مردم هیچ معنایی جز گرانی، فقر، بیکاری و ریاضت کشی ندارد و "تولید ملی" که خانه کارگری ها ظاهرا زیاد برایش سینه می زنند عملا راه نمی افتد.

دو: تبلیغات خانه کارگری ها را باید در عین حال بخشی از تحرک جریان نزدیک به هاشمی رفسنجانی در رابطه با انتخابات ریاست جمهوری و رقابت های جناحی تلقی کرد. وفاداری خانه کارگری ها به رفسنجانی را علیرضا محجوب  در دیدار با وی به صراحت بیان کرد و گفت: "جامعه كارگری، آن چیزی را كه دارد مرهون زحمات و تلاشهای بزرگانی چون آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی است." خانه کارگر همیشه به دارودسته رفسنجانی نزدیک بوده و به تناسب موقعیت به او و سیاست هایش ابراز وفاداری کرده است. حالا هم که کفگیر دولت به ته دیگ خورده، کسر بودجه، سقوط ارزش پول، انفجار قیمت ها، رشد احتکار و خطر قحطی در متن ادامه تحریم ها دستگاه ولایی را به گوشه دیوار کشانده و مذاکره با آمریکا را به بحثی علنی در میان باندهای حکومتی تبدیل کرده، خانه کارگر نزدیکی به رفسنجانی و اعلام وفاداری به او در کنار مجیزگویی برای خامنه ای و سیاست هایش را مناسب یافته است.

سه: مفاد قطعنامه ده ماده ای خانه کارگری ها در عین حال نشان می دهد که سه موضوع اساسی بکلی از قلم افتاده است که عبارت است از موضوع برده داری شرکت های پیمان کاری، حق برخورداری کارگران از تشکل های مستقل کارگری، و سرکوب فعالان مستقل کارگری. البته هیچ کس انتظار ندارد که خانه کارگر مخالف برده داری شرکت های پیمان کاری باشد. این ها که در پرونده سیاه شان سرکوب فعالان کارگری موج می زند معلوم است که به سرکوب فعالین کارگری اعتراض نکنند و باز روشن است که فلسفه وجودی شان جلوگیری از ایجاد نهادهای واقعا مستقل کارگری است،  اما گاهی لازم است همین واقعیت های روشن و آشکار مورد تاکید قرار گیرد تا میدان برای فریبکاری آنها محدودتر شود.

چهار: همه مفاد ده گانه قطعنامه خانه کارگری ها یک عنصر مشترک بسیار مهم دارد که از توجه به آن در شرایطی که احتمال شورش تهیدستان و گرسنگان مطرح است نمی توان غفلت کرد. در هیچ یک از این مفاد هیچ حدی از اقدام مستقل خود کارگران حتی در جنینی ترین شکل آن پیش بینی نشده است. همه خواست ها رو به حاکمیت است و بود و نبودش به خواست و اراده و تمایل جناح های حاکمیت گره خورده است. مثلا قطعنامه  با اشاره به" افزایش سریع قیمت‌ها و کاهش شگرف قدرت خرید کارگران،" از "شورای عالی کار، هیات محترم وزیران و هیات امنای تامین اجتماعی" می خواهد که "به جای تصمیم برای سال ۹۲ تصمیمی فوری و عاجل برای جبران بخشی از قدرت خرید از دست رفته کارگران و بازنشستگان در سال ۹۱ را معمول دارند‌." انگار آن هایی که سال هاست حداقل دستمزد کارگران را زیر خط تورم تعیین می کنند، صرفا از سر نادانی چنین می کنند و منافع سرمایه و کارفرمایان را در نظر ندارند. همین عنصر مشترک که جا بجا در قطعنامه خانه کارگری ها با اشک تمساح ریختن برای مصیبت های روزمره کارگران درآمیخته است نشان می دهد که در شرایط کنونی که طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه بشدت زیر فشار قرار گرفته اند، اشاره به مصایب و مشکلات و بی حقوقی کارگران و گله و شکایت کردن از وضع فاجعه بار معیشتی آنان معیار قابل اتکایی برای ترسیم تمایزات جریان کارگری از ضد کارگری نیست. مرز تمایز را آن شکل هایی از اقدام و مطالبه جویی ترسیم می کند که راه اتحاد طبقاتی را در میان کارگران بگشاید؛ خود توده کارگران را به میدان بکشد، شرایط سازمان یابی آنها را مهیاتر سازد و اراده و اقدام جمعی آنها را تقویت کند.

۱۹ آبان ماه ۱۳۹۱ـ ۹ نوامبر ۲۰۱۲