اگر نتانیاهو روی صندلی داغ ترامپ بود چه می‌شد؟!

گیدئون لوی

ترجمۀ حماد شیبانی

در رؤیای من، بجای رئیس‌جمهور اوکراین، ولودیمیر زلنسکی، که چند روز پیش در دفتر بیضی ‌شکل کاخ سفید نشسته بود، باید  نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، آنجا می بود. آنوقت دونالد ترامپ، رئیس ‌جمهور آمریکا، و جی‌دی ونس، معاونش، در برابر دوربینهای جهان به او حمله می‌کردند و به او می‌گفتند که با امتناع از پایان دادن به جنگ در غزه، دارد با جنگ جهانی سوم قمار می بازد.

باید به او می گفتند:

"باید بیشتر تشکر کنی. مردم تو دارند می‌میرند. بعد تو به ما می‌گویی: «نمی‌خواهم آتش‌بس شود.» ببین، اگر همین الان بتوانی آتش‌بس بکنی، من به تو می‌گویم باید آن را قبول کنی. تا شلیک گلوله‌ها متوقف شود و مردانت دیگر کشته نشوند. اما تو نمی‌خواهی آتش‌بس شود. من می‌خواهم آتش‌بس شود. تو هیچ کارتی در دست نداری. با ما، کارتهایی در اختیار خواهی داشت. اما بدون ما، هیچ کارتی نداری. یا توافق می‌کنی، یا ما می‌رویم."

در رؤیای من، ترامپ دقیقاً همان حرفهایی را که به زلنسکی گفت، می بایست به نتانیاهو می‌گفت. ترامپ همین حالا هم باید این جمله  را به او بگوید.

اما رؤیا،همچنان رؤیاست. نمایش وحشتناکی که روز جمعه دیدیم، متأسفانه  با نتانیاهو رخ نداد. احتمالاً هرگز هم رخ نخواهد داد، با این که باید اتفاق بیفتد. تصور کنید چنین سناریوئی را!  نتانیاهو با وحشت از کاخ سفید خارج می‌شود، رنگ ‌پریده همانند زلنسکی، و روز بعد، بارها و بارها بر دروازۀ کاخ سفید می‌کوبد: او حاضر است جنگ در غزه را متوقف کند و بلافاصله تمامی نیروهای اسرائیلی را از نوار غزه خارج کند. همۀ گروگانها آزاد می‌شوند و از یک نسل‌ کشی دیگر جلوگیری می‌شود.

اما در غیاب چنین سناریو و چنین گفتگویی، اسرائیل دارد  بسوی ازسرگیری جنگ می‌تازد. تصور آینده‌ای وحشتناک‌تر از این وضع دشوار است.  جنگی بیهوده‌ تر، که فصل دوم آن حتی هولناکتر از فصل اول خواهد بود.

تحقیری که بر این متحد بی ‌دفاع، زلنسکی، تحمیل شد - از جمله سوءاستفادۀ خبیثانه‌ای که ذات ترامپ و ونس را نشان می‌دهد - قطعاً بیسابقه نبود. نکتۀ جدید اینست که این اتفاق در برابر دوربینها رخ داد. غیر از صحنۀ معروف "امضاء کن، سگ!" که حسنی مبارک هنگام امضای توافق غزه- اریحا در سال ۱۹۹۴ خطاب به یاسر عرفات در قاهره گفت، تاکنون هیچگاه دوربینها چنین نمایش تحقیرآمیزی از قدرت ‌نمایی اربابان جهان، یا آنهایی که خود را چنین می پندارند، درقبال یک دست ‌نشانده ثبت نکرده بودند.

باید از ترامپ تشکر کنیم که دنیای درونی‌اش را آشکار کرد - دنیایی که در آن، هیچ جایی برای عدالت، ارزشها، قوانین بین‌المللی، انسانیت یا وفاداری وجود ندارد. دنیائی که در آن تنها قدرت و پول مهم ‌است، پول و قدرت! اما حتی این منطق نیز بصورت گزینشی اعمال می‌شود.

دیدار ترامپ - زلنسکی می‌توانست و می باید با نتانیاهو هم رخ می‌داد. هر کلمه‌ای که ترامپ به زلنسکی گفت، برای نتانیاهو نیز صدق می‌کند. اما حتی کسی چنین سناریویی را تصور هم نمی‌کند، شاید چون هیچ نوع ذخایر معدنی‌ در کرانۀ باختری کشف نشده است. اما راستی، پس تکلیف ریویرا در غزه چه می‌شود؟

برای نتانیاهو و اسرائیل، که تنها زبان زور را می‌فهمند، چنین مکالمه‌ای می ‌توانست تاریخی باشد و معادلات را تغییر دهد. اما احتمالاً هرگز رخ نخواهد داد.

بهر حال تا زمانی که انسان قدرت رؤیاپردازی دارد، چرا رؤیای بزرگی نداشته باشیم؟ حتی عظیم‌تر؟ تصور کنید چنین گفتگویی در کاخ سفید، با موضوع پایان اشغالگری اسرائیل، انجام شود. در پی آن، اشغال سریعتر از آنچه تصور می کنیم به پایان خواهد رسید. در واقع، تنها راه باقیمانده برای پایان دادن به اشغالگری، چنین مکالمه‌ای است.

اسرائیل هیچ برگ برنده‌ای برای ادامۀ اشغالگری ندارد، جز حمایت آمریکا. مردم به خاطر این اشغالگری دائماً کشته می‌شوند. این اشغالگری یک کانون تنش است که جهان را در معرض خطر قرار می‌دهد. مردم هیچ کشوری از آن حمایت نمی‌کنند، و هیچ موضوعی به اندازۀ مخالفت با اشغالگری، حداقل در حد شعار، جهان را متحد نمی‌کند.

درک این موضوع دشوار است که این اشغالگری چه منفعتی برای آمریکا دارد، که باعث شده این کشور همانقدر منفور شود که دست‌نشاندۀ آن، اسرائیل؟ حتی از منظر ترامپی نیز درک این موضوع سخت است که چرا هرگز چنین مکالمه‌ای انجام نشده است.

در رؤیای من، نتانیاهو وارد کاخ سفید می‌شود و ترامپ - آن مرد وحشتناک و خطرناک - او را همانطور تهدید می‌کند که چند روز پیش زلنسکی را تهدید کرد. و صبح روز بعد، برچیدن شهرکهای کرانه‌ی باختری، مانند کریات اربع و کریات سفر، آغاز می‌شود.

منبع :

https://www.haaretz.com/opinion/2025-03-02/ty-article-opinion/.premium/what-if-it-was-netanyahu-on-trumps-hot-seat-instead-of-zelenskyy/00000195-5332-d673-a5bd-733a1c100000