این شما (رهبران اتحادیه‌ی اروپا) هستید که آیلان و دیگرانی چون او را کشتید!

 ترجمه و اقتباس: مصی ش.

«می‌گفتند، مراقب باشید،

دریا مثل قبر است،

اگر سقوط کنی دستش را به سویت دراز نمی‌کند،

سوار بر امواج شدم، در میانه‌ی دریایی که می‌درخشید،

اما، امواج تمام خانواد‌ه‌ام را با خود برد….»[1]

توحش. کلمه‌ی دیگری برای وصف آنچه که در مرزهای اروپا می‌گذرد، وجود ندارد. تصویر آیلان، کودک سوریه‌ای که بدن بی‌جانش در ساحل ترکیه پیدا شد، تنها یکی از جلوه‌های خشونت سرمایه‌داری افسارگسیخته است. تمام جهان از این تصویر سخن می‌گویند. شبکه‌های اجتماعی مملو از گزارش و ابراز احساسات و خشم شده‌ است. دیگر نمی‌شود به این وضع ادامه داد… جانمان از اروپایی که به دژی با «ارزش‌های اروپایی» و «حقوق بشر‌ی‌» بدل شده، به لب رسیده است. واقعیت این است که شما اروپا را به یکی از خصمانه‌ترین مناطق دینا برای مهاجرین و پناهندگان و خارجی‌ها تبدیل کرده‌اید. مرزها را باز کنید مرز‌ها را ویران کنید.

سخنرانی احساساتی و اشک تمساح رهبران قدرت‌های امپریالیستی اتحادیه‌ی اروپا در مقابل کشتاری که سال‌هاست در این منطقه ادامه دارد، نمی‌تواند، مسئولیت آنان را نسبت به این کشتار‌ها ‌پنهان کند.

آیلان و خانواده‌اش اهل کوبانی بودند، شهری که در محاصره‌ي داعش قرار گرفته بود و مردم در آنجا هفته‌ها مقاومت کردند. داعش چیزی به ‌غیر از نتیجه‌ی دخالت‌های هیولا‌وار امپریالیسم در افغانستان و هم‌چنین عراق نیست. هیچ‌کس باور نمی‌کند که این دخالت‌ها برای برپایی « دموکراسی» در این کشور‌ها بوده است. به‌طور مشخص، این دخالت‌ها تلاش امپریالیسم امریکای شمالی و متحدین‌اش برای تحمیل هژمونی و پیکر‌بندی جدید ژئوپولیتیک در جهت حفظ و گسترش سلطه‌ی خود در همه‌ی قاره‌های جهان بوده است. اگرچه آنها [امپریالیسم امریکای شمالی و متحدین‌اش] با شکست روبرو شدند.، اما داعش پدیدار شد.

«ما فکر می‌کنیم که مهمترین مسئله‌، برقراری صلح و امنیت در این بخش از جهان ( سوریه) می‌باشد»، این سخن را دیوید کامران که یکی از مهاجرستیزترین رهبران اروپایی ست، با وقاحت اعلام کرده است. این سخن با آنچه که ‌رهبران قدرتمند جهان سالهاست ‌بطور واقعی و عملی در این منطقه انجام می‌دهند، در تضاد است. دخالت «بشر دوستانه»ی قدرت‌های امپریالیستی شرایط را وخیم‌تر کرده است. «شورشیان» با بهره بردن از هرج و مرج حاکم در آنجا چندین و چند برابر شدند و در این میان گروه‌های ارتجاعی و افراطی از جمله ‌داعش گسترش یافتند.

پیامد مستقیم این وضعیت این است که از ابتدای جنگ، هزاران نفر کشته و میلیون‌ها نفر در داخل کشور و یا در کشورهای همسایه (مانند ترکیه، لبنان و اردن) آواره شدند . این عاملی ست که هزاران انسان را وادار کرده برای فرار از بمب‌ها و خشونت جنگ جان خود را به خطر بیاندازند. هزاران پناه‌جوی سوریه‌ای که روزانه به اروپا می‌رسند، تنها معدودی از فراریان این وضعیت هستند، چرا که بخش عظیمی از پناهجویان سوریه‌ای در کشورهای همسایه به‌سر می‌برند. بدون شک این اروپا نیست که بیشترین پناهجویان را از سوریه، عراق و افغانستان را در خود جای داده است.

هزاران نفر برای رسیدن به اروپا از طریق دریای مدیترانه، در آبها جان می‌سپارند. بخشی از آنها از لیبی حرکت می‌کنند. لیبی ‌کشور دیگری که به واسطه درگیری‌های مسلحانه ویران شده ‌و «بمب‌های بشر دوستانه»ی امپریالیست‌ها هنوز به ویرانی و تباهی ‌این کشور ادامه می‌دهند. در واقع ائتلافی از دول غربی برای دخالت در روند «انقلاب‌های عرب» شکل گرفت ‌تا از پیشرفت انقلاب جلوگیری کرده و منافع اقتصادی و سیاسی این کشورهای متحد را حفظ کند.

«گارد مرزی قذافی» به سرعت جایش را به تعداد بی‌شماری از نیروهای کوچک مافیایی داد؛ ‌نیروهایی که از قِبل فرار انسانها از جنگ و ویرانی، تغذیه می‌کنند و ‌پروار می‌شوند. برای این افراد، جان انسانها ‌اهمیتی ندارد و چنین است که هزاران نفر تا‌کنون در دریا کشته شدند. رهبران اروپا این را می‌دانند. آنها اجازه می‌دهند که راهزنان و افرادی که از طریق قاچاق انسانها گذران زندگی می‌کنند، به این کار ادامه دهند، تا مبادا دیگران هم سودای اروپا را در سر بپرورانند. برای رهبران اروپا هم جان این انسانها ارزشی ندارد…

هزاران مهاجر به‌ویژه از کشور‌های جنوب صحرای افریقا از فقر و فلاکت فرار می‌کنند. این درست همان منطقه‌ایست که فرانسه از ده‌ها سال پیش و حتی از قرن‌ها پیش نقش ویرانگری را در آن ایفا کرده است. در این سالهای اخیر فرانسه در صدر چندین دخالت نظامی، نه تنها در لیبی و سوریه، بلکه هم‌چنین در ساحل عاج، مالی، جمهوری افریقای مرکزی و تعداد دیگری از کشورهای سابقاً مستعمره در افریقا قرار داشته‌است.

خانواده‌ی آیلان سعی کردند به صورت قانونی به کانادا بروند، اما تقاضای این خانواده برای دریافت ویزا مورد قبول اداره‌ی مهاجرت واقع نشد در بالاتر گفته شد که آیلان و خانواده‌اش اهل کوبانی، شهر کرد‌نشین سوریه بودند. ترکیه با همدستی سازمان ملل، از اعطای عنوان پناهنده‌ي سیاسی به کرد‌های سوریه جلوگیری می‌کند. بر این اساس، مقامات اداره‌ی مهاجرت در کانادا تقاضای پناهنگی خانواده آیلان را رد کردند. ‌

دولت‌های امپریالیستی با اتکا بر بهانه‌های بسیار متنوع با ورود پناهجویان به کشورهایشان مخالفت می‌کنند. و حق قانونی ورود را از آن‌ها سلب می‌کنند. حتی وخیم‌ترین شرایط هم این قوانین را تغییر نمی‌دهند. یکی از اصلی‌ترین ‌دلایل مرگ و میر پناهجویانی که به سوی اروپا می‌آیند، همین سلب حق قانونی ورود به اروپاست. در‌ واقع این سیاستِ بیگانه‌هراس دولت‌هاست که سبب می‌شود پناهجویان جان خود را به خطر بیاندازند.

باید بلافاصله مرزها را گشود و از پناهجویان استقبال کرد، باید تمام پناهجویان را، چه کسانی که از جنگ فرار می‌کنند و چه کسانی که از فقر می‌گریزند، بدون محدودیت پذیرفت. هیچ راه‌حل دیگری جز گشودن مرزها برای پایان دادن به قاچاق انسان‌ها و به ویژه ‌توحش مرگ انسان‌ها در دریا وجود ندارد.

* * *

منبع:

http://www.revolutionpermanente.fr/Vous-avez-tue-Aylan-et-les-autres-gardez-vos-larmes-de-crocodile

[1]  . بخشی از یک ترانه:  

  Tiken Jah Fakoly, « Où aller, où ? »

برگرفته از :«پراکسیس»

http://praxies.org/?p=5161