لزوم هوشیاری در برابر نگاه امنیتی به بحران های کارگری

رضا سپیدرودی

" از سوی آمریکایی ها ... به برخی رابط های جریان فتنه ماموریت داده شده است که روی موضوع بحران های کارگری.... تمرکز کنند." این بخشی از تحلیل وزارت اطلاعات رژیم است که دوشنبه هفته ای که گذشت از سوی خبرگزاری فارس انتشار یافته است. این که رژیم به طور کلی و وزارت اطلاعات به شکل اخص، پشت هر اعتراض و نارضایتی کارگری در ایران دست آمریکا را می بیند، نه تصادفی است نه تازه گی دارد. این که آمریکا تلاش می کند مثل سایر جنبش های اعتراضی جنبش کارگری را هم فاسد کند و این جنبش را به عنوان ابزاری در خدمت سیاست خود در امتیازگیری از رژیم قرار دهد امری روشن است و تازگی ندارد. منتسب کردن نارضایتی برحق کارگران ایران به توطئه های آمریکا سیاست همیشگی رژیم برای توجیه سرکوب وحشیانه هر صدای حق طلبی در ایران است. چیزی که تازه گی دارد و توجه و هوشیاری جدی همه فعالان جنبش کارگری را طلب می کند، شرایط و موقعیتی است که در متن آن تحلیل گران اطلاعاتی رژیم به مساله بحران های کارگری پرداخته اند.

حالا دیگر جای هیچ تردیدی نیست که فروپاشی اقتصاد ایران زیر فشار بیرحمانه تحریم ها و کاهش شدید درآمدهای نفتی شتاب فزاینده ای گرفته است. تنها در دو ماه اخیر بیش از پنجاه درصد ارزش پول کشور نابود شده و قیمت ها حداقل ۲۰ درصد دیگر افزایش یافته اند. این در حالی است که دستمزد کارگران و سایر لایه های دارای درآمدهای ثابت نه تنها افزایش نیافته که عدم پرداخت دستمزدها بیشتر شده و با توجه به خالی بودن خزانه دولت احتمال جدی وجود دارد که حقوق کارمندان، معلمان و پرستاران هم به صورت ناقص پرداخت شود. شهرک های صنعتی در اثر کمبود نقدینگی و گرانی واردات قطعات یدکی، قاچاق کالاهای مشابه، افزایش قیمت حامل های انرژی یکی پس از دیگری تعطیل می شوند و درست در حالی که شلاق بیرحم قیمت ها بر پیکر کارگران و زحمتکشان فرود می آید، آنان گروه گروه به صف بیکاران می پیوندند. در این وضعیت شورش گرسنگان و تهیدستان علیه فقر و فلاکت و بی حقی و گسترش "بحران کارگری" به عنوان بخشی از اعتراض عمومی یک احتمال واقعی است. در مقابله با این چشم انداز نه طیفی وسیع از راه حل ها که اساسا دو راه حل در برابر رژیم است. یا باید بسرعت جام زهر را سر بکشد و در برابر فشارهای غرب تسلیم شود یا سیاست کنونی یعنی تلاش برای حفظ تعادل خود در لبه پرتگاه را ادامه دهد. علائمی از این هر دو رویکرد در واکنش به تعمیق بحران فروپاشی اکنون دیده می شود. پیشنهاد رژیم مبنی بر توقف گام به گام غنی سازی اورانیوم در ازای کاهش تحریم ها که با واکنش سرد و تحقیرآمیز آمریکا و تدارک تشدید تحریم ها از سوی اتحادیه اروپا روبرو شده، خیز تازه هاشمی رفسنجانی برای بیرون کشیدن ولایت فقیه از مسیر کنونی و پیشنهادات او برای عادی سازی روابط با غرب، منازعات مجلس و دولت و احتمال طرح عدم کفایت احمدی نژاد در مجلس، اعلام مخالفت خامنه ای با عقب نشینی در برابر کشورهای غربی و تاکید بر "قدرتمند شدن در ابعاد مختلف" به عنوان راهکار رژیم در مقابله با تداوم فشارها، خطوطی از این دو رویکرد است که جنگ قدرت و شکاف میان جناح های رژیم را بار دیگر افزایش داده است. این هر دو مسیر اما یک نقطه مشترک دارند: مقابله با بحران های کارگری از طریق سرکوب. رژیم اگر بخواهد جام زهر را سر بکشد این کار را برای حفظ بقای خود می کند و بنابراین چنانچه تجربه سر کشیدن جام زهر در دوران خمینی نشان می دهد باید احتمال داد که این اقدام را با سرکوب گسترده همراه کند. از سوی دیگر ادامه حرکت در مسیر کنونی، یعنی مسیر تحمیل فلاکت بیشتر به مردم که خامنه ای در سخنرانی هایش در استان خراسان جنوبی بر آن تاکید کرده، سرکوب سازمان یافته را به یگانه ابزار موجود در دست رژیم برای مهار بحران های عمومی و در میان آنها بحران کارگری تبدیل می کند. این وضعیت نگرانی نسبت به امنیت فعالان جنبش کارگری را افزایش می دهد. باید نسبت به خطر حملات سازمان یافته جدید نیروهای سرکوبگر رژیم به فعالان این جنبش هوشیار بود و همه تمهیدات لازم در مواجهه با آن را در فعالیت های روزمره لحاظ کرد. ناگفته روشن است در شرایطی که ورشکستگی واحدهای تولیدی، اخراج کارگران و عدم پرداخت دستمزدها شتاب می گیرد و پا به پای آن تلاش و مبارزه برای سازماندهی اراده مستقل و جمعی کارگران و همسویی و هماهنگی تشکل های کارگری در این راستا اهمیت و الزام بیشتری می یابد؛ در شرایطی که  تحلیل منابع امنیتی رژیم در مورد بحران های کارگری توجه و هوشیاری همه فعالان کارگری را طلب می کند، بحث های تبارشناسانه ی علنی و ناهنجار در مورد تشکل های مختلف کارگری و پیشینه فعالان این تشکل ها زمینه و ضرورتی ندارد.

۲۰ مهرماه ۱۳۹۱ـ ۱۱ اکتبر ۲۰۱۲