تهاجم به نیروهای زندگی‌ به بهانهٔ مبارزه با «تهاجم فرهنگی‌»

بهروز نظری

در خبر‌ها آمده است که برخی‌ از مقامات رژیم نسبت به آنچه که "یکه تازی مافیای مُد و لباس" میخوانند ابراز نگرانی‌ کرده اند. عیسی کشاورز، دبیر کار گروه مُد و لباس وزارت ارشاد، در گفتگویی با  خبرگزاری مهر با اعلام اینکه "مثلث مافیای مُد و لباس در کشور همچنان فعال است"، در باره بی‌ تفاوتی‌ در مقابل چنین پدیده ای‌ ابراز نگرانی‌ کرده است. به زعم عیسی کشاورز افراد سود جو و فرصت طلب در حوزه مُد و لباس، جریانات مخالف نظام، و ماهواره‌ها و رسانه ها، سه ضلع این مثلث مافیای مُد در ایران را تشکیل میدهند. او همچنین گفته است که "این چرخه بسیار پیچیده است و حتی با تلاش های زیادی که نیروی انتظامی برای برخورد با این پدیده تهاجم فرهنگی انجام داده ولی باز هم شاهد تولد مافیای جدید در عرصه مد و لباس کشور هستیم."

مسئله " مُد و لباس" مدتهاست که در دستور کار جمهوری اسلامی قرار داشته و سر بر آوردن مجدد آن در چند روز گذشته و سخنان کشاورز حاکی از این است که طرح‌های رژیم برای تحمیل پوشش یکسان به مردم  و بویژه زنان ایران یکی‌ پس از دیگری با شکست مواجه شده اند. "طرح سامان دهی‌ مُد و لباس" در تابستان ۱۳۸۴ در کمیسیون‌های فرهنگی  و امنیت ملی‌ مورد بحث و بررسی‌ قرار گرفت.  کمیسیون امنیت ملی‌ کلّیات این طرح را رّد کرد، اما بدنبال موافقت کمیسیون فرهنگی‌ این طرح در مجلس به بحث گذاشته شد و در اردیبهشت ۱۳۸۵ به تصویب رسید. بر اساس این قانون ۱۳ ماده ای‌ وزارت ارشاد موظف است که هیأت نه‌ نفره ای‌ متشکل از نمایندگان نهاد‌های مختلف و از جمله نمایندگان وزارت ارشاد، بازرگانی، صنایع و  همچنین نمایندگان صدا و سیما تشکیل دهد تا الگوها و نمونه‌های اسلامی مٔد و لباس را شناسایی کرده و تشویق و ترغیب کند. بنا به گزارشات منتشره بودجه دولتی این طرح معادل ۴۰۰ میلیون تومان است.

 نفس تصویب و وجود چنین قانونی، و همچنین وجود نهادی برای تنظیم و یکسان سازی پوشش مردم، نشانه وجود درک مافیایی و تلاش برای کنترل خصوصی‌ترین و شخصی‌‌ترین حوزه‌های زندگی‌ مردم ایران در جمهوری اسلامی است. آنچه که عیسی کشاورز و نمایندگان و مقامات رژیم را هراسان کرده و می‌کند نه یک مافیای " مُد و لباس" که سرپیچی میلیون‌ها نفر در ایران، و بویژه زنان، از قوانین عهد بوقی و مقاومت علیه تلاش‌های رژیم برای نقض ابتدایی‌ترین و بدیهی‌‌ترین حقوق انسانی مردم ایران است. مقامات رژیم سعی کرده و میکنند که چنین قوانینی را قدمی‌ در مقابله با "یکسان سازی" جهانی‌ فرهنگ و در راستای پاسداری از تنوع فرهنگی‌ و هویت ملی‌ ایرانیان معرفی کنند. دستگاه‌های انتظامی و امنیتی رژیم، اما، نه در مقابل تهاجم فرهنگی‌ غرب، که در برابر مردم ایران صف آرایی کرده و نیروی جهنمی خود را بسیج میکنند.

نظامی که برای مُد و لباس قانون تصویب می‌کند، نظامی که نهادی به منظور یکسان سازی پوشش ایجاد می‌کند، و نظامی که بودجه کلانی برای پیشبرد چنین طرح هایی اختصاص میدهد، دشمن تنوع، دشمن هویت ملی‌، و خطرناک‌ترین متهاجم فرهنگی‌ است. تحولات چند روز اخیر و از جمله تشدید تلاش‌های رژیم برای جمع آوری و مصادره ماهواره ها، ممنوعیت شنا در مازندران، و حمله نیروهای امنیتی رژیم به برنامه‌های اجتماعی در پارک‌های تهران، و "هنجار شکن" قلمداد کردن آب بازی، نشان میدهند که جمهوری اسلامی چقدر ناهنجار است. گسترش عرصه‌های درگیری میان مردم و رژیم اسلامی محصول نارضایتی‌‌های عمیق و وسیع  مردم از نظام، و هراس رژیم از این نافرمانی‌های مدنی است. وحشت زده از جنبش‌های اجتماعی و سیاسی، رژیم میکوشد تا زمینه‌ها و فرصت‌های ممکن برای تجمع، شادی و لذت را نیز از میان ببرد. چنین تهاجمی، و امنیتی کردن شنا، آب بازی، خنده و رفاقت از سوی جمهوری اسلامی، حتی ساده‌ترین و طبیعی‌‌ترین تجمع و شیطنت را، و خنده و نشاط را، و پوشش رنگی‌ را، به بهانه ای‌ برای رویارویی بخش‌های هر چه بیشتری از جمعیت ایران با رژیم تبدیل می‌کند. تمامیت گرائی فرهنگی‌ نظام اسلامی نمی‌تواند هیچ چیزی را که بیان، توصیف و نشانه آزادی باشد، از جمله خنده و شادی، تحمل کند. چنین روندی اما در کشوری که حاکمان آن از هیچگونه مشروعیتی برخوردار نیستند، با ممنوع کردن بازی و خنده، با ممنوع کردن روابط انسانی و عاشقانه، با ممنوع اعلام کردن عشاق از گرفتن دست یکدیگر، با ممنوع کردن هرگونه پوششی و مدی مگر پوشش و مُد اسلامی، خصوصی‌ترین عرصه‌های زندگی‌ را به مهمترین مباحث در حوزه عمومی تبدیل می‌کند. تهاجمات اخیر رژیم نشان میدهد که اکنون در ایران کمتر چیزی باقی‌ مانده که نماد مخالفت با نظام اسلامی تلقی‌ نمی‌شود. رژیم با امنیتی کردن این عرصه ها، در عمل به سیاسی کردن طبیعی‌‌ترین جشن ها، ساده‌ترین تجمعات، و لطیف‌ترین ابراز احساسات انسانی دست زده است. نظامی که طول عمر آن به طول مانتو‌ها و آستین پیراهن‌های مردم وابسته است، نظامی که آب بازی را از "مظاهر فساد" میداند، بیش و پیش از هر چیز دیگری از شکنندگی خود پرده برمی‌دارد. با وجود تهاجمات وحشیانه فرهنگی‌ و امنیتی  رژیم، اما، مردم ایران عشق و شوق و لبخند را در پستوی خانه نهان نمیکنند.

۱۲ مرداد ۱۳۹۰ـ ۳ اوت ۲۰۱۱