اهداف سیاسی و نظامی سپاه پاسداران

 در لشکر کشی به نوار مزری در کردستان چیست؟

ارژنگ بامشاد

لشکرکشی روزهای اخیر سپاه پاسداران به نوار مرزی در کردستان به بهانه ی سرکوب نیروهای گروه «پژاک» ابعاد گسترده تری به خود گرفته است. فرماندهان سپاه پاسداران از دولت کردستانی خواسته اند دامنه ی فعالیت های این سازمان در خاک عراق را محدود کنند. آن ها ادعا کرده اند که گروه پژاک مناطق زیادی را بعنوان پایگاه در خاک عراق در اختیار دارد و از آموزش و تجهیزات نیروهای آمریکائی نیز برخوردار است. این امر باعث شده است تا سپاه پاسداران حملات خود به مرزهای عراق و گلوله باران مناطق مرزی را توجیه کند. روشن است که  تمرکز نظامی سپاه پاسداران در کردستان و گلوله باران مناطق مرزی عراق، هم فضای کردستان ایران را بشدت امنیتی و نظامی می کند و هم فشار بر تحولات درونی اقلیم کردستان عراق را افزایش می دهد. تحولات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی اقلیم کردستان عراق، همچون خاری در چشم جمهوری اسلامی است. آن ها حضور نظامی گروه «پژاک» در خاک کردستان عراق را بهانه قرار داده اند تا فشار خود بر اقلیم کردستان و تحولات آن را تشدید کنند. دولت جمهوری اسلامی و همچنین نیروهای همسو با حکومت اسلامی در عراق،  از تاثیرات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اقلیم کردستان عراق بر کردستان ایران بشدت نگرانند.

گروه «پژاک» اما در سال های اخیر، بر خلاف دیگر سازمان های کردستانی، با انجام عملیات نظامی در کردستان و آذربایجان، سیاست ویژه ای را دنبال کرده است. در شرایطی که  تمامی احزاب و سازمان های سیاسی کردستان در سال های اخیر، عملیات نظامی را در شرایط کنونی غیرضروری می دانند و فعالیت های سیاسی و فرهنگی را بشکل گسترده ای در دستور کار خود قرار داده اند، در پیش گرفتن مشی نظامی از سوی گروه پژاک بسیار سئوال انگیز است. همین امر اکنون به نقطه ضعف و بهانه ای تبدیل شده  تا سپاه پاسداران لشکرکشی خود به کردستان را توجیه کند. «پژاک» به عنوان یک گروه ملی باید پاسخ دهد که آیا سیاست هایشان توانسته است به نفع سازمانیابی مقاومت مردم کردستان تمام شود؟ نیک می دانیم که عملیات نظامی  تاکنون بهانه ای بوده است در دست دستگاه سرکوبگر و جنایت کار جمهوری اسلامی در کردستان تا به تشدید فضای امنیتی و سرکوب در شهرهای این استان بپردازد. گاه این عملیات از سوی مقامات اسلامی به عنوان توجیه گر اعدام های جنایت کارانه شان نیز اعلام شده اند. اما مردم کردستان در برابر جمهوری اسلامی، بشیوه ی دیگری واکنش نشان داده اند. اعتصاب سراسری مردم کردستان در اعتراض به اعدام فرزاد کمانگر و چهارتن دیگر از زندانیان سیاسی، که پاسخی بود به فراخوان احزاب و سازمان های سیاسی کردستانی و سراسری، و همچنین اعتصاب سراسری در بیست و دومین سالگرد ترور عبدالرحمن قاسملو  نشان داد که مردم با ابزار های توده ای مخالفت، می توانند بسیار تاثیرگذار تر از این یا آن اقدام نظامی یا ایذائی عمل کنند. این امری است که مورد توجه احزاب و سازمان های کردستانی نیز قرار گرفته است. هر سازمان و جریان سیاسی، در گام اول اقداماتش را باید با تاثیر آن بر مبارزات توده ای مردم محک بزند. روشن است که اقدامات نظامی در شرایطی ممکن است به رشد و گسترش مبارزات مردمی کمک کند و در شرایطی علیه آن عمل کند. ارزیابی بخش  اعظم نیروهای سیاسی کردستان و سراسری بر این استوار است که اقدامات نظامی در شرایط کنونی، کمکی به رشد و گسترش مبارزات مردمی نمی کند بلکه به بهانه ای در تشدید فشار از سوی نیروی سرکوبگر حاکم تبدیل می شود. روشن است که حتی اگر این اقدامات و عملیات نظامی نیز انجام نگیرد، سیاست های سرکوبگرانه ی حکومت اسلامی تداوم خواهد داشت اما با مبارزات سازمانیافته ی توده ای بهتر می توان در برابر این سیاست های سرکوبگرانه مقاومت توده ای را سازمان داد. این نکته ای است که جوانان پرشور و عاصی کرد که برای مبارزه با حکومت جنایت کار جمهوری اسلامی به صفوف «پژاک» پیوسته اند، باید به آن توجه کنند. آن ها باید بدانند که با سازماندهی مردمی و با ایجاد تشکل های مدنی و توده ای و با بکارگیری اشکال گوناگون مدنی مبارزاتی بهتر می توان به اهداف و خواست های ملی مردم کردستان در شرایط کنونی دست یافت.

اما به نظر می رسد مشی و سیاست گروه «پژاک» روانشناسی مردم و اهداف و خواست های آن ها را مد نظر ندارد. گاه اقدامات  این گروه ، این شائبه را ایجاد می کند که بعنوان زنجیره ای از اقدامات برنامه ریزی شده ی قدرت های خارجی وارد عمل می شود. نیروهای سلطه گر خارجی، در درگیری شان با حکومت اسلامی، هدف های ویژه ای را دنبال می کنند. آن ها نسبت به سرنوشت مردم و فضای سیاسی در کشور همانقدر بی تفاوتند که نسبت به عواقب سیاست های ایذائی و تروریستی حمایت شده شان. از این روست که سیاست ها و برنامه ریزی های آن ها ، آن روی سکه ی سیاست سرکوبگرانه ای است که جمهوری اسلامی در قبال مردم ایران و مردم مناطق ملی به طور اخص دنبال می کند. هر عملیات نظامی و هر  اقدام تروریستی، دست حکومت اسلامی را برای بستن فضای سیاسی، برای تشدید فشار بر فعالین سیاسی و مدنی و برای بر پا کردن چوبه های دار بازتر می کند. این تجربه ای است که نیروهای سیاسی ایران هم از اقدامات تروریستی «سازمان مجاهدین»، هم از اقدامات نظامی گروه «جندالله» در بلوچستان و هم از عملیات ایذائی  گروه «پژاک» گرفته اند. این درس آموزی که برای مبارزات مردم ایران بسیار گران تمام شده است، باید مورد توجه رهبری گروه «پژاک» نیز قرار گیرد. آن ها در قبال مردم کردستان و خون هائی که خلق قهرمان کرد در راه آزادی داده اند باید بسیار مسئولانه عمل کنند.

روشن است حکومت جنایت کار اسلامی، سیاست سرکوب خشن و مشت آهنین را در قبال خواست های ملیت های تحت ستم کشور و در شرایطی کنونی در قبال خلق کرد در پیش گرفته است. این سیاستی است که از ابتدای روی کار آمدن این حکومت در مناطق ملی با خشونت تمام بکار رفته است. جنایت های حکومت اسلامی در ترکمن صحرا، در خوزستان، در کردستان و بلوچستان، فراموش شدنی نیستند. اما برای در هم شکستن این سیاست سرکوبگرانه، برای رسیدن به حق تعیین سرنوشت در کشوری فدرال، و برای تامین حق شهروندی برابر، مبارزه سیاسی و مدنی گسترده در مناطق ملی و پیوند این مبارزات با مبارزات کارگران و زحمتکشان و مردم سراسر کشور از اهمیت وِیژه ای برخوردار است. تلاش برای جدا کردن مبارزات ملی از مبارزات توده ای سراسری به هر شکل و به هر بهانه ای، راه را بر همبستگی کارگران و زحمتکشان هم در مناطق ملی و هم در دیگر مناطق کشور می بندد. روشن است که اقدامات نظامی و عملیات ایذائی  در شرایط کنونی، در این مسیر سنگ اندازی کرده و بیش از آن که چنین اقداماتی در راستای احقاق حقوق ملیت های تحت ستم باشد، آب به آسیاب دشمن خلق ها و ملیت های هم سرنوشت ساکن ایران  می ریزد. بهره برداری رذیلانه ی سپاه پاسداران از اقدامات ایذائی گذشته برای توجیه لشکرکشی کنونی اش، این نکته را بخوبی نشان می دهد.

۲۸ تیرماه ۱۳۹۰ـ ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۱