بیانیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)

پیرامون

سازمان یابی مستقل کارگران و زحمتکشان در شرایط دشوار پیش رو

در پنج ماه گذشته ، همراه با گسترش شتابان حرکت های اعتراضی مردم در سراسر کشور ، سازمان یابی مستقل کارگران و زحمتکشان نیز بی تردید شتاب گرفته است ، اما نه با آهنگی که اعتراضات گسترش می یابند و شعارها رادیکالیزه می شوند. البته تفاوت در این دو آهنگ گسترش تا حدی طبیعی است ، زیرا سازمان یابی مستقل به ارتباطات پایدار و پُختگی و آگاهی صنفی و سیاسی بیشتری نیاز دارد که در هر حرکت اعتراضی ضرورتاً نمی تواند شکل بگیرد. ولی مسأله مهم کنونی برای همه پیشروان و فعالان حرکت های مردمی این است که در چشم انداز پیش رو (با خروج امریکا از "برجام" و تشدید مجدد تحریم های اقتصادی) آهنگ گسترش حرکت های اعتراضی مردم و آهنگ گسترش سازمان یابی مستقل کارگران و زحمتکشان چگونه خواهد بود؟

تردیدی نمی توان داشت که تشدید تحریم ها فروپاشی اقتصادی کشور را که هم اکنون نیزابعاد هولناکی دارد، شتاب بیشتری خواهد داد و شرایط زندگی کارگران و زحمتکشان و تهیدستان را دشوارتر خواهد ساخت. همچنین مسّلم است که بگیر و ببندهای جمهوری اسلامی که پس از خیزش دی ماه گذشته تشدید شده ، در شرایط جدید بیش از پیش خشن تر خواهد شد. به این ترتیب دوره ای آغاز می شود که قاعدتاً هم گسترش حرکت های اعتراضی مردم را ضعیف تر خواهد کرد و هم امکانات سازمانیابی مستقل کارگران و زحمتکشان را. اما حتی اگر (بر فرض بعید) حرکت های اعتراضی گسترده تر شوند ، باز هم ، شرایط سازمانیابی مستقل و آگاهانه ، مخصوصاً در میان پائینی ها ، دشوارتر خواهد شد. برای مقابله با این دشواری ها ، به نظر ما ، چند نکتۀ حیاتی باید راهنمای تلاش های مان باشد:

یک - ادامه خیزش مردمی بزرگی که از دی ماه گذشته آغاز شده و به اشکال مختلف همچنان دوام آورده ، تنها راه توانمند شدن مردم در مقابله با رژیم خونخوار و ویرانگر جمهوری اسلامی است. برای آن که حرکت های شجاعانه و مستقل مردم ایران در گیر و دار بحران "برجام" از نفس نیفتند ، باید با دو کژفکری خطرناک در میان بخش هایی از ایرانیان به مقابله برخیزیم:

 اولاً با آنهایی که نجات از جمهوری اسلامی را با مداخله امریکا و متحدان آن امکان پذیر می دانند و از مداخله مستقیم و غیر مسنقیم قدرت های خارجی در ایران حمایت یا استقبال می کنند ؛

 ثانیاً آنهایی که در مقابل تاخت و تازهای ترامپ ، به طور صریح یا ضمنی در کنار جمهوری اسلامی قرار می گیرند و به بهانه های مختلف با مبارزات مردمی برای براندازی آن مخالفت می کنند. 

دو – تکیه بر تجارب تاکنونی جنبش سازمانیابی مستقل بخش های مختلف مردم (از کارگران و معلمان و بازنشستگان گرفته تا زنان و دانشجویان و ملیت های زیر ستم و ...) اهمیت دارد. فراموش نباید کرد که این جنبش در کشور ما اکنون در نقطه صفر نیست و موفقیت ها و ناکامی های زیادی را پشت سر گذاشته که همه آنها آموزنده اند و بسیاری از "چه بایدکردها" و "چه نباید کردها" را نشان می دهند. روشن ترین درسی که از همه این ها می توان گرفت این است که برای گرفتن حق مان ، اعتصاب و اعتراض و تظاهرات و بست نشینی و غیره لازم است ، ولی کافی نیست و اگر نتوانیم به تشکل مستقل دست یابیم ، ناگزیر خواهیم شد بی هیچ دست آورد پایداری ، همچنان دور خود بچرخیم.

سه – تشکل مستقل کارگران و زحمتکشان اهرمی حیاتی است برای ایجاد همبستگی و اراده جمعی آنان در سطوح مختلف مبارزه برای دفاع از حق شان ؛ اهرمی که بر مبنای اشتراک منافع صنفی و اقتصادی شکل می گیرد ، اما وقتی قوام یافت ، می تواند از سطح مبارزه اقتصادی فراتر برود و در سطوح دیگر مبارزه نیز تکیه گاه آنان باشد. بنابراین ، سازمانیابی بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان در صورتی می تواند دامنه واقعاً توده ای پیدا کند و بنیادهای محکمی داشته باشد که نه تنها از دولت ، بلکه همچنین از احزاب و جریان های سیاسی نیز مستقل باشد. به یاد داشته باشیم که  هر یک از بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان در عین حال که منافع و خواست های مشترک صنفی دارند ، معمولاً همه گرایش سیاسی و فکری واحدی ندارند و بنابراین وابستگی تشکل صنفی آنان به این یا آن جریان سیاسی ، غالباً اتحاد آنان را در سطح مبارزات اقتصادی تضعیف می کند. البته استقلال تشکل های صنفی کارگران و زحمتکشان از جریان های سیاسی ، به معنای غیر سیاسی بودن آنها نیست و نباید باشد ، برعکس ، این استقلال می تواند از طریق گسترش پایه توده ای این تشکل های صنفی ، وزن و توانایی های سیاسی آنها را نیز به شدت بالا ببرد. تأکید بر این استقلال در جمهوری اسلامی اهمیت مضاعفی دارد. زیرا این رژیم جهنمی می کوشد هر تشکل مستقل مردمی را آلت دست احزاب و جریان های سیاسی برانداز (و حتی قدرت های خارجی) قلمداد کند و سرکوب نماید. 

چهار – تشکل های مستقل کارگران و زحمتکشان در صورتی می توانند دامنه توده ای پیدا کنند و به اهرم کارآمد در پیکارهای طبقاتی تبدیل شوند که اولاً بر مبنای صنفی شکل بگیرند و ثانیاً دامنه سراسری پیدا کنند. تردیدی نیست که پشتیبانی بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان از مبارزات هم دیگر و از همه مبارزات دموکراتیک و مردمی اهمیتی حیاتی دارد ، اما کارگران و زحمتکشان برای آن که بتوانند واقعاً به همبستگی و اتحاد طبقاتی پایدار دست یابند ، باید بتوانند در بخش های مختلف اقتصاد ، برمبنای منافع مشترک هر صنف متحد شوند و ستون فقرات محکمی برای اتحاد طبقاتی ساختارمند به وجود بیاورند. ضرورت چنین تشکل هایی اکنون در ایران بیش از هر زمان دیگر قابل لمس است ،  زیرا بحران اقتصادی ایران و رنج ها و بی حقی های کارگران و زحمتکشان ما ، پیش از هر چیز و بیش از هر چیز ، علل سیاسی دارد و بنابراین مقابله با آنها فقط در سطح سراسری می تواند به نتیجه برسد.

پنج - سازمانیابی مستقل کارگران و زحمتکشان در بخش خدمات و به ویژه خدمات حیاتی ، می تواند با شتاب بیشتری پیش برود ، زیرا در جامعه امروزی بسیاری از شاخه های خدمات (مانند آموزش و پرورش ، بهداشت و درمان ، نظافت شهرها و شاخه های مختلف حمل و نقل) نه قابل تعطیل هستند و نه قابل برون سپاری. به همین دلیل ، کارکنان این شاخه ها اگر بتوانند متحد شوند و تشکل های مستقل خودشان را به وجود بیاورند ، در مقابله با جمهوری اسلامی از اهرم نیرومندی برخوردار خواهند بود. ضمناً چنین تشکل هایی ظرفیت زیادی برای سراسری شدن خواهند داشت و خود به الگوی پرجاذبه ای برای همه تشکل های مستقل کارگران و زحمتکشان تبدیل خواهند شد. 

شش - در شرایط دشواری که اکنون پیش روی مردم ایران گشوده می شود ، مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی (یعنی حق برخورداری از بیمه بیکاری ، بازنشستگی ، ازکارافتادگی و غیره ؛ حق برخورداری از خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت های پزشکی ؛ حق برخورداری از آموزش و پرورش رایگان ؛ و حق برخورداری از مسکن قابل زیست ؛ به عنوان حقوق عمومی شهروندی برابر) اهمیتی حیاتی پیدا می کند. بعلاوه ، چنین مبارزه ای می تواند بخش های گوناگون کارگران و زحمتکشان و تهیدستان و محرومان را با هم مرتبط و متحد کند و در راستای سازمانیابی طبقاتی مستقل و سراسری ، به میدان اقدامات مستقیم توده ای بکشاند. طبیعی است که این مبارزه حیاتی بدون حمایت فعال تشکل های مستقل هم اکنون موجود کارگران و زحمتکشان نمی تواند پا بگیرد و نقش زنان و جوانان شجاع ، آگاه و برابری طلب ما در شناساندن این خواست حیاتی به محروم ترین و مظلوم ترین لایه های جمعیت کشور ، تعیین کننده خواهد بود.  

هفت - مبارزه کارگران و زحمتکشان برای سازمانیابی مستقل (همان طور که پیشتر گفتیم) در آغاز با خواست های اقتصادی و صنفی مشخص پا می گیرد ، اما در صورتی می تواند دست آوردهای پایدار داشته باشد که به افق های طبقاتی و سیاسی باز روی بیاورد و به اردوی بزرگ پیکار برای آزادی ، دموکراسی و برابری و همبستگی همه افراد انسانی  بپیوندد و "نان" و آزادی" را با هم گره بزند. به عبارت دیگر ، تشکل های مستقل کارگران و زحمتکشان اگر در صف مقدم پیکار برای آزادی و برابری نباشند ، دلیل وجودی خود را از دست خواهند داد.    

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

شنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۷ برابر با ۰۹ ژوئن ۲۰۱۸