مجله زیست محیطی

وقتی که آلودگی هوای تهران، داد مادران نگران را درمی‌آورد

 مادران تهرانی در اعتراض به هوای آلوده شهرشان به اعتراض برخاستند. روز گذشته درد نوشته ای با امضای مادران نگران در فضای مجازی منتشر شد که در اولین ساعات پس از انتشار با استقبال بسیاری روبرو شد. امضاء کنندگان این درد نوشته از دیگر مادران خواسته اند که با امضای حمایتی خود به آنان بپیوندند. مادران نگران با اعلام اینکه زندگی فرزندانشان به مانند گیاهان کشت دیم به باران و باد وابسته شده، بر این باورند که کاری بایستی انجام داد و حداقل کاری را که انتخاب کرده اند این است که صدای خود را به گوش دیگران برسانند. و دیگران از سوی آنان در اولین قدم فراکسیون محیط زیست مجلس و کمیته محیط زیست شورای شهر تهران معرفی شده اند. اینکه ارسال امضاهای جمع اوری شده به این مراکز منتج به نتیجه ای می شود یا نه، یک سوی سکه است، و ابتکار جمع شدن، یکی شدن، پای خواست مشترک را امضاء کردن و درد مشترک را فریاد زدن روی دیگر سکه. این روی سکه را پاس بداریم. زیرا که قدرت در جمع شدن است و حرکت مشترک. قدرت در دستان ما پائینی هاست، آنگاه که به هم اعتماد کرده و نزدیک می شویم. حرکت و مبارزه برای داشتن هوای سالم همانقدر ضروری است که مبارزه برای آزادی و عدالت. از حق نفس کشیدن در هوای سالم دفاع کنیم.

متن این درد نوشته از این قرار است:

مامان نمی توانم نفس بکشم

همه می دانستند که باید کاری انجام شود.

هر کس؛ می توانست آن را انجام دهد.

فکر می کردند که کسی آن را انجام می دهد.

اما در آخر هیچ کس آن را انجام نداد.

ما همه مادریم؛ مادرانی به شدت نگران و درمانده برای سلامتی و آینده فرزندان و خانواده مان.

نمی دانیم چه باید بکنیم و صدایمان را به گوش چه کسی برسانیم؛ زندگی فرزندانمان به مانند گیاهان کشت دیم به باران و باد وابسته است.

دیگر تهیه و مصرف شیر؛ آب میوه و اهمیت به تغذیه سالم با وجود این خطر بزرگ به طنزی شبیه است.

گناهشان چیست که به دلیل فیزیولوژی بدنشان چند برابر یک انسان بالغ تنفس می کنند و در فصول سرد سال به دلیل گرفتگی بینی، مجبورند از دهان تنفس کنند و متاسفانه چند برابر بزرگتر ها آلاینده های سمی و خطرناک هوا را استنشاق می کنند.

همه می دانیم که آنان اول راه زندگی و رشد هستند و در این مسیر طولانی چقدر نیاز به جسم و روان سالم دارند.

زندگی پیش روی آنان مدام تهدید به تنگی نفس؛ آلرژی؛سرطان؛ آسیب های جبران ناپذیر مغزی و .....است.

بازی ها و موشک پرانی های کودکانه در پارک ها به گریه و سرفه های بی امان و بی وقفه در اورژانس ها و بیمارستان ها تبدیل شده است.

آموزش الفبای آنان این روز ها چنین تدریس میشود:

آ :آلودگی هوا، آسم، آلرژی

ب : بازی ممنوع

ت : تحرک و تنفس عمیق ممنوع

س: سرفه، سوزش چشم و گلو، سرطان

ما همه مادریم نه متخصص، ولی از کارشناسان شنیده ایم که عوارض کوتاه مدت در رفتارهای روز مره آنان ( بی حوصله گی، عدم تمرکز، پر خاشگری، بی اشتهایی، تهوع، سوزش چشم و گلو) و بیماریهایی که به کندی درمان میشوند، همگی گواه حکمرانی دیو سیاه آلودگی بر جان و روانشان می باشد.

ما همه مادریم و نه سیاستمدار و قانونگذار و نمی دانیم بر اساس چه منافع اقتصادی، سیاسی یا اجتماعی است که این مشکل بر طرف نمی‌شود. اما شنیده ایم که در بسیاری از کشور ها آن را بر طرف کرده اند.

خوشبختانه یا بدبختانه هوا مرز نمی شناسد و تنها چیزی است که به عدالت و مساوات تقسیم شده است. پس از تمامی افرادی که دغدغه حفظ کیفیت زندگی فرزندان خود و کودکان این کلان شهر را دارند به ویژه مادران، در خواست می کنیم با ما همراه شوند و امید داریم با حمایت و همراهی از طریق امضای این درد نوشته، گامی برای حل هر چه فوری تر مشکل آلودگی هوای شهرمان از طریق ارایه به فراکسیون محیط زیست مجلس شورای اسلامی و کمیته محیط زیست شورای شهر تهران و ... برداریم. چرا که به خوبی می‌دانیم، راه حل برون رفت از این فاجعه زیستی، همتی همگانی و مشارکت جدی مردم و مسئولین را می‌طلبد.

یادمان باشد: مردم کلان‌شهر های دیگر جهان توانستند، ما هم می‌توانیم.

جمعی از مادران نگران