قطعنامۀ کنگره بیست و یکم

سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در باره

ضرورت مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی

در ایران گرفتار آمده در مصیبت جمهوری اسلامی ، نفس گیرترین و فلج کننده ترین مصیبت ها، فقر ، نابرابری طبقاتی و بیکاری و بی پناهی است. به همین دلیل جنبش مبارزه برای تأمین اجتماعی تنها حرکتی است که می تواند بیشترین بخش جمعیت کشور را گردِ هم بیاورد و آنها را به هم سرنوشتی طبقاتی و منافع مشترک شان آگاه سازد. حقیقت این است که در شرایط کنونی کشور ما ،  بدون خواستِ تأمین اجتماعی همگانی ، بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان ایران نمی توانند باهمدیگر گره بخورند و به تشکلی مستقل و سراسری دست یابند. مبارزه برای سراسری شدن تشکل مستقل کارگران و زحمتکشان به خواستِ مشترک ، بی واسطه و قابل لمس برای همه زحمتکشان ایران نیاز دارد. این خواست مشترک و این پرچم متحد کننده ، بی هیچ تردید ، خواست تأمین اجتماعی همگانی است. برافراشتن این پرچم متحد کننده ، البته به شناخت روشنی از موانع و همچنین شرایط مساعدی نیاز دارد که هم اکنون در برابر کارگران و زحمتکشان ایران قرار دارند:

۱ - از برکت جمهوری اسلامی ، بخش اعظم کارگران و زحمتکشان ایران با قراردادهای موقتی و حتی غیر رسمی کار می کنند ؛ غالباً در کارگاه های کوچک و پراکنده ، در مشاغل خانگی ، در کارهای فصلی و روزمزد ؛ در دستفروشی و دوره گردی و در کارهای مزدی روستایی ؛ و عموماً  در شرایطی طاقت فرسا و غیر انسانی ، بدون برخورداری از هر نوع حمایت قانونی و اجتماعی. همچنین بیکاری گسترده پیدا و پنهان بخش بزرگی از نیروی کار کشور ما را به بی پناهی ذلت باری محکوم می کند. آحادِ این نیروی عظیم انسانی بدون آگاهی از سرنوشت و منافع مشترک شان و بدون عضله سازمانی و اراده توده ای نمی توانند شرایط کار و زندگی خود را بهبود بخشند ؛ و بدون آنها ، مبارزات حتی پیشرفته ترین کارگران و زحمتکشان ما نیز نمی تواند به پیشرفت قابل توجهی دست یابد. مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی می تواند همه این بخش های پراکنده را با هم پیوند بدهد.

۲ - بخش اعظم مشکلات اقتصادی و معیشتی کارگران و زحمتکشان ما ناشی از عوامل کلان اقتصادی است که تا جمهوری اسلامی پابرجاست ، همچنان با ما خواهند بود. بعلاوه هر بهبودی هم که در شرایط اقتصادی کشور به وجود بیاید ، تغییر مهمی در شرایط فلاکت بار زندگی کارگران و زحمتکشان ایجاد نخواهد شد ، زیرا همه جناح های جمهوری اسلامی ، علیرغم همه اختلافات شان ، رونق کار خود را در تشدید بهره کشی از نیروی کار کشور می بینند. بنابراین کارگران و زحمتکشان ایران نباید در انتظار "وعده های سرخرمن" مانند "اقتصاد مقاومتی" یا برداشته شدن تحریم های بین المللی و ایجاد رونق اقتصادی ، فرصت های مبارزه برای خواست های شان از دست بدهند.

۳ - بی حقی عمومی مردم شرط حیاتی ادامه موجودیت جمهوری اسلامی است ؛ بنابراین مبارزه برای تأمین اجتماعی نیز مانند هر مبارزه کلیدی دیگر برخاسته از پائین ، مسلماً با بگیر و ببندها و سرکوب رژیم  روبرو خواهد شد. در نتیجه ، انتظار پیشروی آسان در این مبارزه نیز مانند هر مبارزه کلیدی طبقاتی ، می تواند به سرخوردگی و نا امیدی بیانجامد. حقیقت این است که خواست تأمین اجتماعی همگانی ، نه تنها در ایران گرفتار در چنگال استبداد مذهبی ، بلکه در هر جای دیگر نیز ، مهم تر از آن است که به آسانی دست یافتنی باشد. اما در عین حال ، این خواست مهم تر و حیاتی تر از آن است که به "فردا" حواله شود.

۴ - مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی علاوه بر سرکوب جمهوری اسلامی ، ناگزیر به رویارویی با بدیهیات و به اصطلاح "عقل سلیم" بورژوایی نیز کشیده خواهد شد. مخصوصاً گفته خواهد شد که برآورده شدن چنین خواستی ، اقتصاد ورشکسته و نحیف ایران را ورشکسته تر و نحیف تر خواهد ساخت. اما حقیقت این است که خواست تأمین اجتماعی همگانی ، خواستی است برای بیرون کشیدن اکثریت جمعیت کشور از جهنم در ماندگی و بی پناهی و نیز برای رهایی از اقتصاد انگلی و مافیایی جمهوری اسلامی. برای برآورده شدن چنین خواستی کافی است بخشی از ریخت و پاش ها و دزدی های نهادی شده در جمهوری اسلامی برچیده شوند و نهادهای تحت امر مستقیم و غیر مستقیم ولی فقیه مالیات بپردازند. البته تردیدی نباید داشت که برآورده شدن چنین خواستی ، به لحاظ سیاسی ، در کائنات جمهوری اسلامی از محالات است ، اما مبارزه بر چنین خواستی ، وقتی توده گیر شود ، مسلماً سلاح بسیار کارآمدی برای عقب راندن و به زیر کشیدن جمهوری اسلامی خواهد بود.

۵ - جنبش مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی می تواند با بهره گیری از تنش های درونی جمهوری اسلامی ، شرایط مساعدی برای توده ای کردن این خواست حیاتی به وجود بیاورد ، به دو دلیل: یک - در شرایط کنونی که جنگ جناحی در درون جمهوری اسلامی شدت یافته و دستگاه ولایت و دار و دسته های تحت امر رهبر می کوشند خود را مدافع "مستضعفان" و "کوخ نشینان" جا بزنند ، چنین مبارزه ای می تواند هم پژواک گسترده تری داشته باشد ، هم مچ عوام فریبان و مفتخواران ولایی را باز کند و هم با طرح های نئولیبرال های اسلامی به مقابله برخیزد. دو - مقابله با این خواست برای "حکومت امام زمان" آسان نخواهد بود و حتی تناقضات درونی آن را تشدید خواهد کرد ، زیرا تأمین اجتماعی به عنوان یک "حق همگانی" در قانون اساسی خودِ این رژیم (در اصل بیست ونهم) به رسمیت شناخته شده و جنبه های مختلف آن در اصل های بیست و نهم ، سی ام و سی و یکم بیان شده است.