پلیس ترکیه زنان اعتصاب کننده "ته کل" را به طور منظم مورد ضرب و شتم قرار می دهد!

مصاحبه با "استفان هاینس" درباره اعتصاب کارگران "ته کل" ترکیه

ترجمه: آزاده  ارفع

از پانزدهم دسامبر سال گذشته کارگران "شرکت دخانیات ته کل" مبارزه سرسختانه ای را علیه اخراج های شدید کارفرمایان جدید انگلیسی- آمریکائی خود آغاز کرده اند . این مبارزه در سطح ترکیه به یک چالش بزرگ کارگری با دولت حاکم مبدل شده است. زنان کارگر در راس "ته کل" در راس تظاهرات  واقدامات اعتراضی روزانه قرار داشته و به طور وحشیانه ای توسط پلیس ترکیه مورد ضرب و شتم قرار می گیرند. ترجمه مصاحبه ای که در اختیار علاقمندان قرار می گیرد مصاحبه با یکی  از اعضای یک هئیت نمایندگی اتحادیه های آلمان است که برای ابراز همبستگی با این مبارزات به ترکیه سفر کرده بود.

مترجم

 هئیت همایندگی اتحادیه های آلمان با کارگران اعتصابی "شرکت دخانیات ته کل" در ترکیه ملاقات می کنند.

"استفان هانس" کارگر بندر در شهر برمن و عضو اتحادیه خدمات آلمان" وردی" است. او در ماه فوریه به عنوان یکی از اعضای هئیت نمانیدگی اتحادیه های کارگری آلمان به ترکیه سفر نموده است.

 سوال ، در اوایل سال  ۲۰۰۸ شرکت دخانیات دولتی ترکیه " ته کل" به  شرکت انگلیسی آمریکایی "تاباکو" (بات) فروخته شد. صاحبان شرکت جدید آنگلیسی - آمریکائی در دسامبر سال ۲۰۰۹ حدود ۱۰ هزار کارگر را اخراج کرد تا بجای آنها کارگران را با دستمزد ارزان و حداقل حقوق  استخدام نمایند. کارگران نیز ساکت ننشسته ودست به اعتصاب می زنند .شما در محل اعتصاب حضور داشتید بما بگوئید که وضعیت چگونه میباشد؟

دولت ابتدا به کارگران دخانیات پیشنهاد کرد که به مدت ۱۱ ماه چهل درصد حقوق شان را پرداخت کرده و  سپس آنها را در خیابان رها سازد. اتحادیه کارگری کارگران "ته کل" از اواسط دسامبر اعضای خود را به تشکیل  یک کمپ اعتراضی چند هفته ایی در آنکارا  فراخواند. اواخر ماه فوریه کارگران  "ته کل" موفق شدند دردادگاه قرارداد کار خود را تا اواخر ماه اکتبر تمدید نمایند. آنها مجددا در کارخانه های خود  مشغول به کار شدند. حالا اتحادیه کارگری می خواهد بر سر یک راه حل نهائی وارد مذاکره شود.

 اگر کارگران "ته کل" با همه این تلاش ها باز هم از کارشان اخراج شوند چه اتفاقی روی خواهد داد؟

در ترکیه مثل کشورهای غربی نظام تامین اجتماعی وجود ندارد. کارگران از نقاط مختلف روستائی کشور که اساسا خود کفا بودند برای کار به کارخانه ها می آمدند. آنها و یا نسل قبلی شان باید برای پیدا کردن کار در شهرها زمین های  کشاورزی خود را در روستا ها رها می کردند. برای کارگران دخانیات "ته کل" در محل زندگی سابق شان امکان کار و درآمد وجود ندارد. شدت پیکار این کارگران نشان میدهد که راه بازگشتی برای آنها وجود ندارد .

شما در پنجشنبه آینده در محل ایگی متال برلین  در باره سفر تان به عنوان اتحادیه کارگری آلمان به ترکیه گزارش خواهید داد . تجربه و برداشت شما که  درست در اوج  اعتصاب ماه فوریه در آنجا بودید، چه می باشد ؟

در مجموع  شش عضو از اتحادیه  های "مواد غذایی، هتل ، رستوران" ( ان گ گ)، ایگی متال و" وردی" به آنکارا رفتند. در همان شب با نمایندگان مجلس و مسئولین اتحادیه های کارگری ملاقات صورت گرفت . روز بعد با کارگران اعتصابی در یک چادر بزرگی  دیدار داشتیم. درست در یکی از بلوارهای مهم مرکز خرید پایتخت  چهار هزار نفر کمپی را برای اعتصاب خود سازمان داده اند.

فضای حاکم در آنجا برای ما آلمانی ها غیر قابل تصور بود. در بدو ورود ما به کمپ کارگرانی که در آنجا به اعتصاب نشسته بودند از ما با شور و شوق بی نظیری  استقبال  کردند. بعد از صحبت با مسئولین اتحادیه،   با زنان و مردان کارگر که به مدت ۶۰روز در قلب پایتخت در اعتصاب بودند، صحبت کردیم. میل مبارزه  بعد از این مدت زمان طولانی هنوز کاملا محسوس بود.آمادگی برای ادامه مبارزه در میان  زنان و مرد ان کارگر خیره کننده بود.

مردم آنکارا چه برخوردی با اعتصاب داشتند؟

کارگران دخانیات از حمایت زیادی برخوردار بودند. مردم شهر به دلیل سرمای زیر صفر  بخاری های چوب سوز در اختیار اعتصاب کنندگان قرار داده بودند. مغازه دارا ن هم تلاش می کنند برای چهارهزار نفری که به طور متوسط هر روز در کمپ حضور دارند مواد غذایی کافی تهیه شود.

اوایل فوریه فدراسیون اتحادیه های کارگران ترکیه " ترک – ایش" یک اعتصاب سراسری برای حمایت از کارگران دخانیات "ته کل" سازماندهی نمود. در آنکارا هم به طور روزمره  تظاهراتی از مقابل کمپی که کارگران در آنجا تحصن کرده اند راه می افتد. در فاصله زمانی که شما آنجا بودید چه چیزی در باره این اعتراضات می توانید بگوئید؟

 در حین اقامت دو روزه ، ما در یک راه پیمایی با مشعل شرکت کردیم. وضعیت خیلی  متشنجی حاکم بود و دولت  اتوبوس های پر از پلیس را به محل آورده بود. همکاران ترک – اتحادیه – از ما سوال کردند که آیا  مایل هستیم در راهپیمایی  شرکت کنیم . ما موافقت کردیم و با پلاکاردهای خودمان در راس راهپیمایی قرار گرفتیم . همه جا پلیس ها با کلاه خود های خود دیده می شدند. دوربین های تلویزیون ها و فرستنده های ترکیه دائم ما را نشان می دادند.

کارگران دخانیات  بطور منظم  روزی یک بار  تظاهرات کرده و اغلب تظاهراتشان  بوسیله نیروهای سرکوب بهم می خورد. پلیس بخصوص دراوائل شروع تظاهرات شرکت کنندگان را خیلی شدید مورد حمله قرار می دهد. پلیس ها دائم زنان کارگر شرکت کننده در تظاهرات  را مورد ضرب و شتم قرار داده و حتی در سرمای زیر صفر تظاهرات کنندگان را زیر باران ماشین های آب پاش خود می گیرند. پلیس آب ماشین های آب پاش را از آب گندیده  فاضلاب ها پر می کند.

مصاحبه کننده:  Mirko Knoche

 منبع. روزنامه دنیای جوان به زبان آلمانی ۱۴ آوریل ۲۰۱۰