اهمیت گسترش جنبش های کارگری  و توده ای در کردستان

کاوه محمدی

ظرف هفته ای اخیر شاهد ادامه درگیری های مسلحانه میان پژاک و نیروهای سرکوبگر رژیم در برخی مناطق کردستان ایران و همچنین اعدام انتقام جویانه سیروان نژاوی در زندان تبریز به اتهام عضویت در پژاک بودیم. پژاک تاکید می کند که عملیاتش در چهارچوب دفاع مشروع قرار دارد و متعاقب نقض مکرر آتش بس از سوی جمهوری اسلامی صورت می گیرد. عوامل محلی دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی مخصوصا بعد از عملیات مریوان و کامیاران که گروهی از پاسداران و بسیجی ها کشته شدند مدعی شدند که هدف عملیات مسلحانه ایجاد ناامنی  برای مردم مریوان، ضربه زدن به صنعت توریسم، و جلوگیری از تقویت زیر ساخت های اقتصادی و کاهش محرومیت ها در استان کردستان است. فریبکاری رژیم کاملا مشهود است. سیاست جمهوری اسلامی در کردستان تقویت اقتصاد و کاهش محرومیت مردم نیست. فقر و بیکاری در کردستان بیداد می کند. بر اساس گزارشات مرکز آمار ایران نرخ بیکاری در استان کردستان شانزده ممیز یک درصد است. به سخن دیگر، کردستان بعد از استان لرستان در جایگاه دوم کشور از نظر بیکاری قرار دارد. اشاره به صنعت توریسم هم بی پایه تر ازادعای اولی است. رونق توریسم حداقل به امکانات وسیع شهری، پارک ها و مجامع عمومی مجهز و قتبل دسترس ، جاده های مناسب، رشد گسترده زیربنای خدمات شهری و اطلاع رسانی، پیشرفت وسایل حمل و نقل عمومی، تبلیغات فراگیر و متنوع و جاذبه های خاص و ویژه مکانی نیاز دارد. در کردستان نه تنها اجازه نداده اند زیرساخت ها برای این امور فراهم شود بلکه عمدتا خبرهایی که متناوبا از کردستان  می آید بیان آتش سوزی عمدی جنگل ها و کشتار کولبران کرد به دست نیروهای انتظامی و رژیم است. واقعیت این است که جمهوری اسلامی از جاذبه بزرگ مقاومت مسلحانه توده ای کوبانی و اوج گیری جنبش کرد در سوریه و ترکیه و تاثیراتش در ایران بشدت بیمناک است، به دلایل خیلی روشن. ما در ماههای اخیر شاهد رشد و گسترش جنبش های کارگری  و توده ای اعتراضی در کردستان بوده ایم. اعتراضات سراسری معلمان که در کردستان بسیار دامنه دارتر برگزار شد ، اعتراضات توده ای در مهاباد علیه قتل فریناز خسروانی، اعتصابات سراسری روزهای چهارشنبه و پنج شنبه بیست و سه و بیست و چهار اردیبهشت ماه در شهرهای کردستان، نمونه هایی از این اعتراضات هستند. این رویدادها در کنار سابقه مقاومت کردستان در برابر رژیم، تحت شرایطی که مجبور شده اند جام زهر هسته ای را هم سر بکشند، کردستان را به یک کانون مهم خطر برای رژیم تبدیل کرده است. در واکنش به این خطر  دستگیری ها و اعدام های سیاسی در کردستان افزایش یافته اند ، با توطئه گری و تحریک به واکنش مسلحانه دوباره به استقرار گشت ها و مقرهای نظامی و میلتاریزه کردن بخش هایی از منطقه روی آورده اند، مناطق مرزی را نظامی کرده اند. دامن زدن به درگیری میان دو جریان از نیروهای کومله و بنابراین ناامن کردن منطقه دولت اقلیم برای استقرار نیروهای ایران بخش دیگری از طرح های مقابله جویانه رژیم است. وعده های روحانی در سفر اخیرش به کردستان درباره افزایش بودجه عمرانی و سرمایه گذاری برای اشتغال زائی هم بخشی از سیاست رژیم است. بطور خلاصه،  مقابل هم قرار دادن بخشهای مختلف مخالفان رژیم در منطقه، میلتاریزه کردن بخش هایی از کردستان و پخش وعده های مبهم در مورد آبادانی و اشتغال، همه و همه تلاشهائی است تا تاثیرات مقاومت کوبانی در کردستان ایران را خنثی کنند، جلوی رشد جنبش توده ای اعتراضی رو بگیرند و مخالفان رژیم را در کردستان ضعیف و بی اثر کنند. در شرایطی که عوامل مساعدی برای گسترش کار توده ای وجود دارد، دامن زدن به درگیری های نظامی؛ از جمله عملیات نظامی حزب حیات آزاد کردستان ( پژاک ) نمی تواند نقش مثبتی در ارتقاء جنبش های کارگری و پیکارهای توده ای در کردستان ایران داشته باشد. توجه به تفاوت های وضعیت سیاسی و اجتماعی در کردستان ایران و کردستان ترکیه و سوریه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. با توجه به این تفاوت ها است که ضرورت دارد انرژی مبارزاتی بر ارتقاء سازمانیابی جنبش توده ای و کارگری گذاشته شود. تردیدی نیست که اگر این امر با موفقیت پیش رود، دستآوردهای پرباری برای افزایش ظرفیت سازمانیابی اردوی کار و زحمت  و ارتقاء پیکارهای توده ای درکردستان و همگامی آن با مبارزات کارگران و زحمتکشان سراسر ایران خواهد داشت.

جمعه ۳۰ مرداد ۱۳۹۴ برابر با ۲۱ اگوست ۲۰۱۵