کافه یادداشت

آیا باید فعالان صنفی آموزگار وارد پروسه انتخابات وزیر آموزش و پرورش  بشوند؟

ابوالفضل جلیلوند

یکی از مشکل ترین مرزهایی  که باید تشکل های صنفی تعیین کنند ، مرزشان با کنش های سیاسی است .

از همان اولین روزهای شکل گیری اتحادیه های صنفی،  نبرد بین اعضای مختلف صنف بر سر تعیین این مرز وجود داشته است.

این مرز از عدم ورود به کوچکترین مسائل سیاسی  تا مبارزه با کل دستگاه حکومت در کشورهای مختلف و در زمان های متفاوت  گسترده است .

 در زمان حال و در کشور ما هم اعضاء و تشکل های مختلف تعریف های متفاوتی در تعیین این مرز دارند ،که باز مانند همه جای دنیا از عدم ورود به هر گونه کنش های  سیاسی تا ورود به دستگاه حکومت و در موارد بسیار  اندکی در نزد افراد ، تا  بر هم زدن کل دستگاه حاکمه، گسترده است.

اینکه یک فعال صنفی باید تا کجا در کنش های سیاسی وارد شود بستگی به شرایط خاص هر جامعه ای، در آن زمانی دارد که این تشکل خاص در آن قرار دارد و نمی توان یک نسخه آماده و از قبل تبیین شده را برای تشکل ها پیچید و از همه خواست تا در هر جغرافیایی و در هر زمانی مطابق با آن حرکت کنند.

دو تعریف برای کنش سیاسی وجود دارد :

کنش سیاسی عام : هر کنشی  که به نوعی وارد موازنه قوا شده  و در یک بخشی از حکومت  بر تصمیم سازی ها اثر بگذارد .

بر اساس  چنین تعریفی هر کنشگر اجتماعی کنشگر سیاسی است چه یک فعال محیط زیست باشد  که خواهان مراقبت بیشتر دولت ها از فلان نوع گونه جانوری در حال انقراض است، چه کمپین های چند صد هزار نفره آزادی ورود زنان به ورزشگاه ها.

کنش سیاسی خاص: در چنین تعریفی کنشگر خواهان اثرگذاری بر بافت بدنه حکومت و یا ورود به داخل حکومت و همچنین تغییر افراد داخل حاکمیت است.

احزاب سیاسی که خواهان ورود به بدنه قدرت  هستند و یا براندازان که خواهان تغییر بافت حکومت هستند دارای چنین کنشی هستند.

(برای ارایه  نمونه ای که کل ساختار حکومت  توسط کنشگران  سندیکالیست  مورد حمله قرار گرفته است می توان به انقلاب دهه نود لهستان اشاره کرد که به رهبری  لخ والسا در  با تکیه بر اتحادیه و جنبش کارگری موفق به سرنگونی دولت کمونیست آن کشور در  دهه 90 میلادی شده و والسا را به  ریاست  جمهوری  حکومت دموکرات آن کشور رساند.) .

در این نوشتار مراد من از کنش سیاسی نوع دوم و کنش خاص سیاسی است و نوع اول را اگر در حوزه مطالبات یک صنف انجام گیرد کنش صنفی می دانم .

 دو خطر هست که با هر چه نزدیک تر شدن به کنش های سیاسی ، احتمال وقوعش هم بیشتر می شوند:

- انشقاق در بین فعالین به دلیل گرایشات مختلف سیاسی

( چنین انشقاقی را داخل اتحادیه Nikkyoso یکی از قوی ترین اتحادیه های معلمان ژاپن می بینیم که پس از جنگ جهانی دوم یکی از بزرگترین  عاملان رفرم های آموزشی در  ژاپن بود ،اما با گذر زمان و  بروز اختلاف نظر بین افرادی که گرایش به دولت های لیبرال داشتند با کسانی که گرایشات سوسیالیستی  داشتند ، سبب ایجاد انشقاق در بدنه این تشکل چند صد هزار نفره شده و به شدت از قدرت آن کاسته است)

- موج سواری گروه های مختلف عمدتا سیاسی بر موج هایی که می توانند توسط فعالان صنفی ایجاد شوند.

امروز ما شاهد به وجود آمدن موج های سیاسی ای هستیم  که برای حمایت و یا  نفی این و آن کاندید وزارت ، در بین فعالین صنفی  معلم در خصوص گزینه های وزارت آموزش و پرورش  ایجاد می شوند.

دو خطر بالا با قوت تمام در کمین این موج ها هستند.

 بهتر است فعالان صنفی بجای ورود به چنین عرصه ناشناخته و خطر ساز ، بر مطالبات خود تمرکز کرده و بیش از گذشته این مطالبات را در قالب کنش های مختلف به گوش سیاسیون برسانند و از آنها بخواهند در تعیین صلاحیت فرد معرفی شده به دنبال خصوصیاتی باشند که به فرد توان برآورده کردن چنین مطالباتی را می دهد.

ما باید به جای تعیین صلاحیت این یا آن شخص که به دلیل عدم حضور در بدنه سیاسی چندان مستند و قابل اعتنا هم  نیست، ضمن طرح مطالباتمان ، به دولت و مجلس اعلام کنیم که ما با چشم باز به کنش ها و انتخابات آنها نگریسته و منتظر برآورده شدن مطالباتمان هستیم.

این وظیفه آنهاست که به دنبال کسی باشند که  بتواند مطالبات ما را به نحو احسن برآورده کند، ما باید هم از مجلس و هم از دولت بخواهیم که به وظایف و مسوولیت های خود در قبال آموزش و پروش  به درستی عمل کنند، ورود به صحنه سیاسی و تعیین و رد این و آن شخص مسوولیت ما نیست، ضمن اینکه اگر هم بخواهیم نمی توانیم .

برای نمونه می پرسم چند نفر از شما آقای دانش آشتیانی را جز از طریق خوراک رسانه ای که در این چند روز فراهم شده است ، می شناختید؟

حال اگر این اطلاعات رسانه ای در جهت خاصی ساخته و پرداخته و ارایه شوند ، ما را بی آنکه بدانیم به سویی خاص هدایت کرده اند ، که این همان مصداق موج سواری و هدایت فعالین صنفی به سوی افراد و اهداف دلخواه سازندگان این اخبار است

به استنباط من بهترین تاکتیکی که ما می توانیم و باید در چنین شرایطی اتخاذ کنیم  پرهیز از ورود مستقیم به کنش های سیاسی و در عوض برجسته کردن بیش از پیش مطالبات صنفی از طریق انواع کنش ها از ارسال پیامک تا نوشتن در رسانه های مختلف مجازی و غیر مجازی  و تجمعات و راهپیمایی  و ... به نسبت شرایط  است.

در غیر اینصورت زمینه را  برای ایجاد انواع انشقاق ها و اختلافات  در حین و پس از انتخاب وزیر و همچنین زمینه انواع موج سورای ها را فراهم کرده ایم  که یکی از بزرگترین آسیب هاش می تواند فراموش کردن معضلاتی مانند تخلفات صندوق ، ضعف بیمه های تکمیلی،  حقوق پایین ، طرح ضعیف رتبه بندی  و ناتوانی در پیگیری چنین معضلاتی  باشد که گریبان آموزش و پرورش را گرفته اند.

ـــــــــــــــــــــــــــــ

برگرفته از :«کانال کانون صنفی معلمان»