كانون مدافعان حقوق كارگر

نگاهی گذرا به شركت های پيمانكاری و شرايط كار در آن

دست نوشته های كارگران

شركت كره اي ديليم – پتروشيمي اميركبير ماهشهر

تقي سلحشور، داربست بند، در زمان انجام كار مهره هاي كمرش دچار آسيب ديدگي شد. به اداره ي كار مراجعه نمود. او را به كميسيون پزشكي اهواز فرستادند. در آن جا 5 درصد ديه براي او تعيين كردند. در اداره كار ماهشهر به او اعلام نمودند بايد رضايت بدهد . آن چند روز هم كه به كمسيون پزشكي رفته بود برايش غيبت محسوب شد و آن چه به عنوان غرامت بايد دريافت مي كرد، با توجه به هزينه هاي معالجه، فقط 200 هزار تومان شده است.

پالايشگاه شازند اراك – سال 87-88

رمضان سلحشور، فيتر به دليل سرعت كاركه تحت عنوان پروژه ملي توليد بنزين و... از طرف كارفرما به كارگاه تحميل شده بود، دو انگشتش زير لوله هاي سنگين له شد ، به گونه اي كه اينك پس از دو سال آن دو انگشت بدون حركت و جمع شده هستند و از اين رو از آن دست نمي تواند براي كار استفاده كند. پس از ماه ها شكايت و سردرگمي او را مقصر جلوه دادند و قانون حقي برايش قايل نشد و پيمانكار براي دريافت رضايت كارگر 700 هزار تومان غرامت به ايشان پرداخت كرد، ولي حالا كار را بايد در روياهايش جست و جو كند.

خوابگاه در عسلويه كنگان- سال 90

خوابگاه كارمندان شامل  اتاق هاي 3 نفري در يك سوله ي 50 نفري  است. اتاق ها 2×3 با سه تخت و يك تشك با قطر ده سانتي متر بدون ملافه و بدون بالش و تنها يك پتو از ارزان ترين و نامرغوب ترين پتوهاي موجود در بازار كه به قدري كوچك است كه كارگر با 180 سانت قد را نيز پوشش نمي دهد.  براي اين تعداد تنها 3 دستشويي وجود دارد و سه حمام كه يكي از آنها غير قابل استفاده است و آن دو تا هم بعد از استحمام 4 نفر سرد مي شود. وضعيت خوابگاه كارگران از اين هم اسفناك تر است. حقوق هم نسبت به مناطقي مانند اراك و كرمانشاه فقط ده درصد بيشتر است.

پيمانكاري داوودي با 400 كارگر در سال 88-89 در تسويه حساب ،سنوات، عيدي و پاداش كارگران را پرداخت نكرد و بيمه ي همه را از تكنسين هاي جوشكاري تا لوله كشي صنعتي و يك كارگر ساده را درحد حداقل حقوق پرداخت كرد. 50 نفر ازكارگران به اداره ي كار شكايت كردند.اداره ي كار به جاي حل مساله از آنها خواست وكيل بگيرند. نفري 50 هزار تومان به وكيل دادند. پس از مدت ها سرگرداني قرار شد يك بازرس به محل كار اعزام شود. از اداره ي كار به پيمانكاري داوودي زنگ زدند كه فردا بازرس به محل كارتان مي آيد. صبح اول وقت پژو پيمانكار جلوي اداره ي كار منتظر بازرس بود. او را مستقما به اتاق رييس بردند بدون حضور كارگران پس از صرف قهوه وشير، ايشان قصد بازگشت داشت . كارگران جلوي او را گرفتند كه چه شد؟ و ايشان گفت : كارتان درست شد. ولي  پس از سه ماه مراجعه به اداره ي كار شازند ، رييس اداره تهديد كرد اگر باز اين جا بياييد شما را تحويل نيروي انتظامي مي دهيم . اكثر كارگران وحشت زده آن جا را ترك كردند بقيه هم كه در اقليت قرار گرفته بودند، درهم ريخته باز گشتند. هرگز حقوق آنان كامل پرداخت نشد. اين شركت اينك در عسلويه براي شركت مپنا كار مي كند. وقتي يكي دو تا از كارگران براي كار به آن جا مراجعه كردند مدير اين شركت اعلام كرد شما شكايت كرده ايد و در ليست سياه ما هستيد . هرگز براي كار به اين جا مراجعه نكنيد.

شركت صنايع نفت كه دولتي است و به O1 معروف است

سه سال پيش پيمانكاري به نام رامشير 7 ماه حقوق كارگران را پرداخت نكرد. كارگران براي دريافت حقوقشان اعتصاب كردند. امسال (1390)در عسلويه وقتي كارگران براي كار به O1 مراجعه كردند اسامي آن ها را نشان دادند و گفتند شما به دليل اعتصاب براي حقوق تان در ليست سياه ما هستنيد و ديگر براي كار مراجعه نكنيد.

شركت طرح و بازرسي

اين شركت در سال 89- 90 هنگامي كه كارگران را تسويه حساب كرد، به بعضي از كارگران رضايت كار نمي داد، چون براي دريافت  6 الي 7 ماه حقوق معوقه شان اعتصاب كرده بودند. وقتي كارگران به اداره ي كار شازند شكايت كردند رييس اداره اعلام نمود حق با شركت پيمانكاري است و آنان را از اداره اخراج كرد.

عسلويه پتروشيمي آريا ساسول ( شركت افريقايي)

پيمانكاري صيادي حقوق سه ماه ي 80 كارگر را در سال هاي 85 و 86 پرداخت نكرد، ولي اداره ي كار با وجود اين شكايت هيچ اقدامي براي كارگران انجام نداد. اين شركت هم اينك در عسلويه مشغول به كار است و كارگران محروم از حقوق چند ماهه خود هستند.

شركت POF

اين شركت در بهمن 90 سي نفر از كارگران خود را اخراج كرد. درحالي كه اين كارگران هر كدام 4 ماه حقوق طلب دارند. به آن ها اطلاع داده شد كه پول نداريم . برويد هر وقت پول داشتيم مي دهيم. و كارفرما كه وحشيانه و پرشتاب از كارگران كار كشيده بود سكوت مي كند. اين شركت بعضي از كاركران را پس از 4 ماه اخراج كرده بدون اين كه آن ها را  بيمه كند. اين شركت نيز مانند همه ي پيمانكاران حق بيمه حداقل حقوق را براي كارگران پرداخت مي كند. در نتيجه چنانچه براي كارگر حادثه اي رخ دهد مبلغي معادل حتا يك چهارم حقوق براي خانواده اش تامين نمي شود.

ذوب آهن اصفهان  - شركت مهندسي آگاهان كار

در مرداد سال 90 دست يكي از كارگران اين شركت زير تسمه نقاله قطع مي شود. بيمه حاضر به پرداخت خسارت نمي شود چون شركت حق بيمه را پرداخت نكرده است. از كارفرما كه ذوب آهن اصفهان است شكايت مي شود. معلوم مي شود ذوب آهن مدت دو سال است حق بيمه كارگران خود را پرداخت نكرده است. مساله ا صلي اين است كه اين خسارت را چه كسي بايد پرداخت كند؟

پتروشيمي شهيد رسولي منطقه ويژه ماهشهر

در تابستان 86 جوشكاري به نام عباسي كه براي شركت نسيم شمال كار مي كرد، هنگام شب كاري در شرايطي بدون نور كافي بدون جرثقيل دست خود را در حادثه اي از دست داد. هنگامي  كه كارگران يك استراكچر سنگين را با نيروي دست جا به جا مي كردند، در تاريكي شب، پايش در چاله اي افتاد و عباسي نتوانست خود را از زير بار رها كند و دست او زير استراكچر له شد. در فروردين 87 اداره ي كار ماهشهر كارگر را كه در شب و در نبود نور كافي كار كرده مقصر دانست و مقصر هم حق و حقوقي ندارد. چون كرايه جرثقيل براي پيمانكار نجومي است ولي جان كارگران بي ارزش است. آخر ما كارگران بردگان اين ساختار نئوليبراليستي امريكايي هستيم.

خوابگاه كارگران سازه پاد - پيمانكار دست دوم

خوابگاه ها به صورت ويلايي 3 اتاقه و هر اتاق  3×3 و در هر اتاق 2 الي 4 نفر زندگي مي كنند.  هر واحد 6 نفره يك تلويزيون و حمام دارد. اگر خراب شود كسي براي درست كردن آن اقدام نمي كند. گاه مي شود تا يك ماه هم تعمير نمي شوند. راه آب حمام گرفته است و يك ماه است كه كسي آن را تعمير نمي كند.

در خوابگاه كارگري در هر واحد 3 خوابه  ده نفر  زندگي مي كنند و يك حمام و دستشويي دارد.

غذاي كارگري و كارمندي در اين شركت

ناشتايي : يك قالب كوچك حلواي 50 گرمي و سه عدد نان براي هر نفر يا يك كره كوچك و يك مرباي كوچك به علاوه ي 3 عدد نان تافتون. هر دو هفته يك بار يك خامه ي 30 گرمي بدون مربا به علاوه ي همان سه عدد نان.

ناهار: غذا در ظروف يك بار مصرف داده مي شود و از سالن غذاخوري خبري نيست.

شام: سوسيس ، سالاد الويه كه بيشتر سيب زميني و كالباس است،  استانبولي كه برنج و سيب زميني و گاهي هم ساچمه پلو كه همان عدس پلوست با گوشت چرخ كرده يا سويا است.

قند و چاي را بسيار دير به دير مي دهند. ميوه هم به ندرت ماهي يك بار يك سيب يا پرتقال آن هم فقط يك عدد براي هر نفر.

در اين پيمانكاري حقوق از ساير جاها پايين تر است. سه ماه است كه كارگران حقوق نگرفته اند. بيمه كارگران را در حد حداقل حقوق رد مي كنند. اگر كارگر هنگام كار بيمار شود او را به درمانگاه كنسرسيوم مي فرستند و هزينه درمان را از حقوق  او كسر مي كنند.

هيچ امكانات ورزشي يا خدمات ديگر وجود ندارد . فشار كار بر كارگران آنقدر زياد است كه عده اي از آنان در خوابگاه  به مواد مخدر روي مي اورند. كارگران اكثرا خوزستاني ، چهارمحالي و شمالي هستند. تعداد معدودي هم عربند.

http://kanoonmodafean1.blogspot.de/2012/03/blog-post_26.html