یادداشت کارگری

مبارزه برای دفاع از جان فعالان کارگری زندانی و همه زندانیان سیاسی را گسترش دهیم

مریم محسنی

دو هفته از مرگ افشین اسانلو، ازفعالان کارگری زندانی و زندانی سیاسی و از چهره های شناخته شده رانندگان برون شهری (میان شهری)، در زندان گوهردشت می گذرد. افشین اسانلو برادر منصوراسانلو ، دربهار 89 دستگیرو پس از تحمل شکنجه های وحشیانه، به 5 سال زندان محکوم و به سلولهای انفرادی بند 209 اوین، منتقل شد. رژیم دراین مدت او را زیر سخت ترین فشارهای روحی و جسمی قرار داد تا بلکه به اعتراف و ندامت وادارش کند و روحیه مقاوم او را درهم بشکند. اما او که جرمی جز دفاع از کارگران و حفظ اسرار سندیکا نداشت، و درنوشته ها وخاطرات خود، به گوشه هایی از شرایط سخت و دشوارزندگی کارگران اشاره کرده بود ، روحیه ای مقاوم  از خود نشان داد و اسرار مربوط به مبارزات کارگران را درسینه خود محفوظ داشت. تا این که  روز31 خرداد مقامات زندان اعلام کردند که او براثرسکته فوت کرده است .   

این اولین بارنیست که  یک زندانی سیاسی، این گونه جان خود را در زندان ازدست می دهد. این چه معنایی جز به کارگیری  تاکتیک اعدام نرم در مورد مخالفان زندانی  دارد؟ درحالیکه درچند سال گذشته مردم بارها شعارزندانی سیاسی آزاد باید گردد را درتجمعات اعتراضی خویش سرداده و خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی شده اند، اما  نه تنها شاهد هیچ گونه اقدامی جهت آزادی زندانیان سیاسی نیستیم، که  هرروزه از زندان‌های کشور، اخباری حاکی از بیماری ومرگ زندانیان به گوش می رسد. زندانیان اکثرا در شرایط نامساعد به سرمی برند و از هیچ گونه امکانات بهداشتی و تغذیه ای مناسب برخوردارنیستند. بازجویی ها و آزار واذیت های مکرر راهم باید به آن افزود. این ها، همه، جدا از فشارها و تهدیدهای هر روزه مقامات امنیتی و اطلاعاتی و احضار و بازجویی کارگران و فعالین کارگری است که دفاع و پیگیری حقوق کارگران و توده های به جان آمده را وجهه ی همت خویش قرار داده و فشارهای عوامل سرمایه داری و حکومت مدافع آن را به جان خریده‌اند. این فعالین به خاطر دفاع از توده های استثمار شده و رنج کشیده، مورد پی گرد و آزار و اذیت قرار می گیرند، به زندان می افتند، زیر فشار و شکنجه می روند اما تسلیم نمی شوند و دست از ادامه مبارزه برنمی دارند. امروز چشم امید همه مدافعان برابری وعدالت اجتماعی به آنان است.

 هنوز مدت زمان زیادی از مرگ دلخراش ستار بهشتی، کارگر وبلاگ نویس، که در اثر شکنجه ی بازجویان نیروی انتظامی و به اصطلاح "پلیس فتا"، جان خود را از دست داده است، نمی‌گذرد که  قتلی دیگر در زندان اتفاق می افتد. همه می داننند که جمهوری اسلامی مخالفان خود را بی سروصدا به قتل می رساند. هنوزپرونده قتل نویسندگان وقتل های سیاسی دردوره خاتمی در اذهان زنده است. به رغم شعار" آزادی مخالف " که در تمام دوران خاتمی داده شد، قتل نویسندگان در دوره او اتفاق افتاد و هنوز به پرونده عاملان آن رسیدگی نشده واصلاح طلبان نیز دیگر حتا شعار آن را هم نمی دهند. همه این ها نشان می دهد که آزادی مخالف در جمهوری اسلامی اصلا معنایی ندارد و مخالف سیاسی وعقیدتی در این نظام از هیچ  حقی برخوردارنیست.  .آزادی مخالف در دولت های اصلاحات معنایش قتل های زنجیره ای و سرکوب وحشیانه جوانان و دانشجویان بود. و تازه آن دولت اصلاحات بود؛ وای به حال دولتی که قرار است میانه رو باشد.

اما اگروضعیت جدید در دوره روحانی ، برای مخالفان سیاسی وعقیدتی ، پیامی حاکی ازبه رسمیت شناختن "حق مخالف "و "آزادی مخالف" دربرندارد، و چنین تصوراتی فقط توهمات زیان بار است، درمورد مدافعان برابری وجنبش کارگری به جز، سرکوب و بستن شمشیراز رو ، چشم انداز دیگری وجود ندارد. آن چه که قراراست  دولت معتدل ومیانه روی آقای روحانی برمدارنولیبرالیسم پی بگیرد چیزی جز ادامه ی  برنامه تعدیل ساختاری نیست. برنامه ای که محصول تاکنونی آن  رواج قراردادهای موقت وسفید امضا، بازگذاشتن دست شرکت های زالو صفت پیمانکاری، تبدیل نیروی کار کشور به برده های بی حقوق، گسترش وحشتناک بیکاری و رشد فقر و تهیدستی کارگران و سایر مزدبگیران کشور نبوده است.

از این رو تنها راه ممکن برای بهبود وضعیت طبقه کارگر سازماندهی و ایجاد تشکل مستقل است. از بالا، چشم اندازی برای بهبود وضعیت طبقه کارگر وجود ندارد، راه را می بایست با سازماندهی واز پایین جستجو کرد. اما درعین حال، امروز بیش از گذشته، امکانات مساعد برای نزدیک شدن همه ی خانواده بزرگ چپ فراهم آمده است. دفاع ازتشکل های کارگری، دفاع از فعالان کارگری زندانی، و دفاع ازمبارزات کارگری، آن مضمون فعالیتی است که می تواند همه مدافعان برابری و جنبش کارگری را دورهم گرد آورده و زمینه همگرایی ها و نزدیکی های بیشتر را میان آنها ایجاد کند.

چهارده تیرماه 92