اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در حمایت از فراخوان های دانشجوئی

قدرت جنبش دانشجویی در پیوند با جنبش توده های مردم است

بخشی از تشکل های دانشجوئی فراخوان هائی برای برگزاری اعتراضات در روز ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۰ صادر کرده اند. اعتراض دانشجویان دانشگاه های گوناگون، تلاشی است برای نشان دادن خشم جنبش دانشجوئی از استبداد حاکم و جنایاتی که در کل کشور و از جمله  در محیط های دانشجوئی نیز اعمال می شود. دانشجویان با صدای بلند همواره و به حق اعلام کرده اند که «دانشگاه، پادگان نیست». دانشجویان به سیاست ریاضت اقتصادی و پیامدهای برچیدن یارانه ها بر نظام آموزشی معترض اند. مخالفت با فضای پادگانی در دانشگاه ها، و مقاومت در برابر وخیم تر شدن شرایط و امکانات تحصیل، برای توده دانشجویان دو دلیل اصلی دست زدن به اعتراض و اقدام مشترک است. هم زمان با سازماندهی این اقدام مشترک دانشجویان، عده ای نیز فیس بوک ۲۵ اردیبهشت سازماندهی کرده اند که مورد حمایت گسترده ی رسانه های بخشی از اصلاح طلبان خارج از کشور نیز قرار گرفته است. حمایت گسترده ی رسانه های تحت کنترل اصلاح طلبان خارج  کشور همچون «جرس» از این اقدام، تلاشی است برای سمت و سو دادن جنبش دانشجوئی درمحدوده ی اصلاح طلبی و زد و بندهای درون حکومت. همان رسانه هائی که حاضر نبودند از فراخوان های جوانان فیس بوک ۲۵ بهمن در اعلام «روز جهانی زن» یا «روز جهانی کارگر» به عنوان روزهای اعتراض و خشم حمایت کنند و حتی به شکل ظریفی نیز کارشکنی کردند، حالا با تمام قدرت وارد ماجرا شده و می خواهند بر موج حرکت دانشجویان سوار شوند و این حرکت را به نفع مقاصد سیاسی خود مصادره کنند. این که حرکت دانشجویان با راه اندازی فیس بوک ۲۵ اردیبهشت هم زمان شده، این تصور را ایجاد می کند که گویا با انتخاب روز ۲۵ اردیبهشت، نوعی شبیه سازی در برابر ۲۵ بهمن در کار بوده است، نکته ای که جوانان متشکل در فیس بوک ۲۵ بهمن خطر آن را در بیانیه صریح خود پیشاپیش اعلام کرده بودند. روشن است که اگر قصد جداسازی و یا شبیه سازی در کار بوده باشد، این امر ضربه ای خواهد بود بر کلیت جنبش ضداستبدادی، تلاشی برای کاهش نقش کنشگران جوان و دانشجویان، بهره برداری از جنبش دانشجویی به عنوان ابزار شکاف در جنبش مردمی و مقابله با ژرفش سمت گیری این جنبش به سوی پیوند مطالبات آزادی خواهانه و برابری طلبانه.

 چرا رسانه ها و سران جریانات اصلاح طلب تلاش دارند وزن و جایگاه شبکه جوانان متشکل در فیسبوک را کاهش داده و نقش آنها را کم اهمیت جلوه دهند؟ چرا تلاش می کنند با راه اندازی جریانات موازی، سردرگمی ایجاد کنند؟ چرا عملا جنبش ضد استبدادی را با این مانورهای شان تضعیف می کنند؟ واقعیت این است که اصلاح طلبانی که «حتی یک لکه خاکستری بر دامن خامنه ای نمی بینند» یا چشم به بازی انتخابات دوخته اند، از فراتر رفتن جوانان و دانشجویان از محدوده ی تنگ اصلاح طلبی نگرانند. آن ها این ارزیابی بخشی از دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس را که در بیانیه ی خود می نویسند:« از آنجا که نه مشروعیتی برای رژیم ظلم و جور عمومی حاکم بر کشور قائلیم و نه امیدی به اصلاح روند های موجود به وسیله ایشان داریم، به جای مورد خطاب قرار دادن حکومت، توده مردم ایران را مورد خطاب قرار می دهیم.» را با هدف های خود و امیدهای شان به حکومتیان و بازیافتن جایگاه پیشین خود، همسو نمی دانند. آن ها هنوز بر توهم شکست خورده ی اصلاح رژیم اسلامی پای می فشارند و نمی خواهند این توصیه شبکه جوانان را قبول کنند که خطاب به آن ها نوشت: « بذر اصلاح را در سرزمین بایر نکارید»؛ و یا این جمله که «ا گر خواهان انتخابات آزاد هستیم آن را باید از مردم بخواهیم و نه از حکومت» به مذاق شان خوش نیامده است. به دیگر سخن جریانات اصلاح طلب از سمت گیری دانشجویان و جوانان در برقراری پیوند با  جنبش کارگری، جنبش زنان و جوانان، و گام های اولیه ای که در این مسیر دیده شد، ناخشنودند و به هراس افتاده اند. آن ها  از نیرو گرفتن جنبش کارگران و زحمتکشان و زنان و مخصوصأ از پا گرفتن تشکل های مستقل وابسته این جنبش ها وحشت دارند و دوست دارند این نیروها را تنها به عنوان سیاهی لشکر در حرکت های گسترده ضداستبدادی همراه داشته باشند. آن ها، جنبش های توده ای و حرکت های گسترده ی ضداستبدادی را نیز بیش از هر چیز برای وارد آوردن «فشار از پائین برای چانه زنی در بالا» مد نظر دارند و از شکل گیری و استقلال جنبش های اجتماعی کنشگر، هراسانند. کارشکنی های عیان آن ها در بر هم زدن یا کم اثر کردن فراخوان های «روز جهانی زن» و «روز جهانی کارگر»، گواه این مدعاست.

دو سال مبارزه مستمر ضداستبدادی، و شکل گیری و رشد مبارزات کارگران، زنان، جوانان و ملیت های تحت ستم، پایه های توهمات اصلاح طلبانه و امید به اصلاح در نظام اسلامی را در هم شکسته است. گسترش جنبش های ضددیکتاتوری  مردمی در جهان عرب و خواست های روشن آزایخواهانه و برابری طلبانه شان نیز حقانیت این روند در ایران را بیش از پیش به تماشا گذاشته است. اکنون بر جوانان و کنشگران جنبش های کارگری، زنان و ملیت های تحت ستم است که دست در دست هم برای پیوند جنبش ضداستبدادی و آزایخواهانه با جنبش برابری طلبانه و متکی بر  خواست های مشخص توده های کار و زحمت دست به کار شوند. در این میان دانشجویان به عنوان پیشروترین بخش جنبش جوانان، برخلاف نقشه های تفرقه افکنانه سودجویان سیاسی بی تردید مسئولیت تاریخی خود را از یاد نخواهند برد. آن ها اجازه نمی دهند که توان و ظرفیت و قدرت اعتراضی شان، صرف تسویه حساب های گروهی عده ای سیاست باز حرفه ای شود که برای چانه زنی های  قدرت، وقت خود و دیگران را تلف می کنند. آن ها اجازه مصادره نارضایتی خود را نخواهند داد و در کنار دیگر جوانان، برای همسوئی بیشتر با جنبش های اجتماعی کنشگر جامعه و بویژه جنبش مطالباتی کارگران و زحمتکشان کشورمان که اکنون با اجرای سیاست خشن ریاضت اقتصادی حذف یارانه ها زمینه های برآمد آن هر چه بیشتر فراهم شده، وارد عمل می شوند.

جامعه ما به مرحله ای رسیده است که در آن باید جویبارهای اعتراضی بخش های گوناگون به هم بپیوندند تا رودخانه ای عظیم و سیلی بنیان کن ایجاد شود. سیل عظیمی که بتواند بنیان بی عدالتی ها و سیه روزی های حاکم برکشورمان را برکند و راه آزادی، برابری و همبستگی انسانی را  به عنوان بدیل واقعی رهائی برای توده های مردم این مرز و بوم هموار سازد. بر کارگران، زنان و  جوانان شجاع و پاکباخته ی کشور است که از حرکت دانشجویان با تمام قدرت دفاع کنند و اجازه ندهند اعتراضات دانشجوئی در محیط های دانشگاهی محبوس گشته و مورد بهره برداری سودجویان سیاسی قرار گیرد و از سوی آنان مصادره شود.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ـ ۱۱ مه ۲۰۱۱