پیشمرگ های فمینیستی که از هویت و آزادی های شان دفاع می کنند

 تروسکه صادقی

مدرسه فمینیستی: این روزها و به ویژه پس از حمله ی گروە تروریستی دولت اسلامی عراق و شام (داعش) بە مرزهای اقلیم کردستان، و انتشار عکس های زنان و دخترهای پیشمرگ مسلح در شبکه های اجتماعی و خبرگزاریهای معتبر جهان، گفتگوی بحث برانگیزی بویژە در سایت مدرسه فمینیستی در مورد مشروعیت یا عدم مشروعیت زنان مسلح از نگاە عمدتاَ فمینیستی شروع شدە است[۱]. من به عنوان یک زن کورد این بحث را به  فال نیک میگیرم. مایلم که به دور از تئوریها و فلسفه بافیها، دلایل و توجیهات یک زن پیشمرگ برای مسلح شدن را با عزیزان در میان بگذارم، شاید این گزارەهای عینی بر تحقیقات و مطالعات بعدی دوستان تا‌ثیرگذار باشد.

دوستان گرامی مدرسه  فمینیستی، پس از خواندن و گاه چند بار خواندن مقاله های دوستان و به خصوص دوستانی که  در مخالفت با مسلح شدن زنان قلم زدە اند، نتوانستم ارتباط میان فمینیسم و برابری را بیابم! اگر فمینیسم همان برابری زن و مرد است، پس چرا زنان نتوانند مسلح شوند و یا در استراتژی سیاسی-نظامی کشورشان پا به پای مردان همکاری کنند؟ اگر فمینیسم همان برابریست پس چرا هویت باید برای مردان چنان حیاتی باشد کە حاضر باشند برای حفاظت از آن شهید شوند، ولی زنان نباید برای هویت کورد بودنشان اسلحه  به دست بگیرند؟ اگر فمینیسم همان برابری زن و مرد است، چرا مردان برای قداست خاکشان باید جان بر کف باشند، ولی زنان برای حراست از خاکی که  اتفاقاَ تعلق شان به  آن بیشتر از مردان است، نباید پیشمرگ شوند؟ این چراها و هزاران “چرایی” کە زنان فمینیست در تقسیم وظایف بر زنان حرام میکنند، ولی در تقسیم افتخارات بیشترین سهم را میخواهند.

وقتی میگویم من به عنوان یک زن کورد نمیتوانم با تعاریف دوستان از فمینیسم، همراه باشم، از خودم به  مثابه  “من” ابستراکت (مجرد) نمیگویم بلکه  از تمامی تاریخ و فرهنگ و جغرافیای سرزمینم میگویم، که  همه  تراژدی و نوستالژی هایش من را مجاب به  مسلح شدن اختیاری در برابر همه  ظالمان و حکام مستبدی کردە است که   نه هویت کورد بودن را و نه  سرزمینم را به  من روا میدارند. هویت و خاکی که  جنسیت نمیشناسد، که همان اندازە که  به  پدرم تعلق دارد مال من هم هست. به همان اندازە که برای همسرم مقدس است، برای من اگر بیشتر نباشد، قطعاَ کمتر هم نیست. پس مسلح شدن زنان کورد برای دفاع از خاک و هویت کوردیشان فارغ از مشروع بودن یا نبودن مکانیزم های خشونت آمیز که در این مجال نمیگنجد، امری برابرخواهانه و اتفاقا مرحله  بە عمل در آمدن برابری طلبی فمینیستی است. برابری طلبیی کە از بر عهدە گرفتن هر نوع وظیفە مقدسی ابایی ندارد و جنسیت را توجیه گر مسلح نشدن و شهید نشدن برای امری همگانی نمیداند.

در برخی مقالات، مسلح شدن زنان کورد را با مسلح شدن زنان داعش در بازتولید خشونت همسان دانسته اند. این بزرگترین کم لطفی به تاریخ زنان ملتی است که برای احقاق دموکراسی و آزادی بیان و جامعه  مدنی اسلحه  به دست گرفته اند. هرگز حتی برای یک بار هم نشدە که کوردها یورشگر و متجاوز باشند بلکە همیشه در دفاع از خاک و هویت شان دست به  اسلحه بردەاند.

زنان پیشمرگ مسلح کورد هم اکنون در اقلیم کوردستان، به عنوان تنها بخشی کە بە قسمتی از اهداف اش نائل شدە است به هیچ عنوان مشکل قانونی برای هرگونه خواسته  انسانی خود را ندارند. قوانین احوال شخصی کوردستان با قوانین کشورهای اسکاندیناوی برابری میکند. پیشمرگ زن اسلحه  به دست دیروز، با حضور فعال در پارلمان، امروز برای کسب آزادی بیشتر به میز میکوبد. نهادهای بی شمار مدنی زنان، رؤسای تراز اول حکومت اقلیم را به منظور برآوردن مطالبات شان، به چالش میکشند. هیچ ممنوعیت قانونی برای زنانی که میخواهند رئیس جمهور یا نخست وزیر کردستان شوند وجود ندارد. این مهم کە در مبارزات سیاسی-نظامی احزاب کورد بخشهای دیگر کوردستان نهادینه شدە است، که زنان کورد نیمی از مبارزات حق طلبانه کوردستان هستند، و بدون تردید نیمی از افتخارات فردا هم میشوند. وقتی میگویم «میشوند» به این معنا نیست کە حقوقشان را دو دستی و کادو شده  به زنان هدیه میدهند، بلکه  زنی که در دفاع از خاک و هویت و ارزشهای انسانی و دمکراتیک اسلحه به دست میگیرد، بدون تردید در ترسیم آیندە هم تأثیر گذار خواهد بود. دوستان باید بدانند که این همان فمینیسم واقعی و عملی است کە ماندن در لابلای کتابها را بر نمی تابد. فمینیسم و برابری طلبی عملیی که  در هولیر و دیاربکر و قامیشلو و… دفاع مسلحانه از خاک و هویت را به  مثابه دفاع از آزادی و دموکراسی و جامعه  مدنی میداند. دفاع از همان چیزهایی کە سالهاست ملتهای خاورمیانه  خواب آن را میبینند.

بر همین مبنا زنان مسلح داعش آمدەاند آزادی و دموکراسی و همزیستی مسالمت آمیز و مدنیت را به کلی نابود کنند، در حالیکه زنان پیشمرگ کورد دربرابر دیدگان همه جهانیان و به جای همه آنان، با خونشان از این ارزشهای انسانی در خاورمیانه  دفاع میکنند. زنان داعش با ارتجاعی خشن و به  دور از هر گونه انسانیت به نکاح مجاهدان مسلمان پیشه ای  درآمدەاند که اگر بر فرض محال دولت اسلامی را بنیاد نهند، باز هم همین زنان به  نکاح حاکمان و خلیفه  و اصحاب درمیایند و تغییر مهمتر و قابل توجه تری در زندگی و وضعیتشان رخ نخواهد داد، اما زنان مسلح کورد پا به  پای مردان از حق برابری دفاع میکنند. آنها از ممنوعیت چند همسری در اقلیم شان دفاع میکنند و میخواهند آزادی بیان و آزادی پوشش و باورشان محفوظ بماند. حال چگونه  این محافظان آزادی جامعه  دموکراتیکی که در آن تبعیض جنسیتی وجود ندارد، فمینیست های عملی و واقعی نیستند؟

فیمینیستهای پیشمرگ مسلح کورد بار دیگر در دفاع از ارزشهای انسانی در مقابل نیروهای ذلت و سیاهی، به دوستانی کە در مقاله هایشان حتی مفاهیم و مکتبهای اخلاقی را نیز جنسیتی کردەاند، یادآور می شوند که: در جامعه ای که برابری جنسیتی وجود دارد، هیچ خشونتی محدود به مردان و هیچ لطافت و صلح طلبی مختص به زنان نیست. مبارزە بدون خشونت آرزوی دیرینه بشریت است، اما ما کوردها نزدیک به ۵٠٠ سال است، که بارها تنفر خود را از کلاشینکف به زبان آوردیم، ولی باز هم کشورهای مستبدی که آزادی ملتی آزادیخواە را برنمی تابد، کوە و کلاشینکف را همدم ما زنان پیشمرگ کورد کردەاند.

پانوشت:

[۱] http://feministschool.com/spip.php?article7577

http://feministschool.com/spip.php?article7560