مرا آیا امید رستگاری نیست؟

مهدی سلیمی

(یادداشتی پیرامون امید دروغین حاصل شده با پیروزی روحانی در انتخابات 92)

اولین امید انسانی دستیابی به سیب بهشتی بود. و تنها بی مبالاتی میل زنانة حوا توانست این امید را به سرانجام برساند. چون او می خواست مصرفگر سیب باشد. اما روایت دینی می گوید بعد از اشتباه حوا، آدمی از زندگی در بهشت ناکام ماند. او هبوط ازلی را برایمان رقم زد و ما همگی از بهشت دروغین تا کنون بی نصیب مانده ایم. اما اینها تنها روایات مذهبی اند برای تکفیر میل انسانی. آنها می خواستند هر کسی بر اساس میلشان رفتار نکند. بدیهی است تناول سیبی که حوا مزه اش را با تمام وجود چشید با ارزشتر از امید به بهشت دروغینی بود که همیشه برای ما در تخیل شکل گرفته است. پس امید را نگاه دیگری باید افکند. قانون منع خوردن سیب، به زبان روانکاوی مانعی بود بر سر راه میل تا بهشت را هر چه خواستنی تر جلوه کند و دست یافتن به آن را نا ممکن. من شرارت لییث را می ستایم که در قالب حوا لذت خوردن سیب را به تمام وعده های دروغین بهشت ترجیح داد. اما مسئله اینست که حوا تن به این قانون مردانه نداد که هر چقدر منع و خودداری بیشتر، وعده ها شیرین تر، امیدوار کننده تر اما در اصل دست نیافتنی تر خواهند شد. و از آن زمان بود که منطقی زائیده شد که آدمی بایست موانع میل را بپذیرد تا همیشه امیدوار بماند و این راز استثمار آنهایی است که خود را صاحب باغهای سیب نمی دانند. اما با شرحی که آمد باید نوشت: امید یک دروغ اخلاقی است که حکایتی به درازای تاریخ دارد تا رعیت را به فرداها امیدوار ساخته و از آنها بهره کشی کند. مثل امید یک بهشت برین برای سردمداران دینی. منع میل کنید(خواسته هایتان را نادیده بگیرید تا خوشبختی ابدی به سراغتان بیاید، این سادیسم ذهن مذهبی است). امیدی به آینده در کار نیست، آنهم امیدی که راه خود را با انکار میل به امید می آغازد. امید صورت دروغین است و هیچگاه رخ نخواهد داد. امیدی اگر باشد، آن امید تنها دستاویزی ست که بردگان، حاشیه نشینان، رانده شده گان را از میلشان منع می کند تا باغهای سیب را به تصاحب خدایان درآورد و نایبان و فرستادگانش و این اواخر ولایت مطلقه فقیه شان. اما میل جامعه کنونی دیگر بسادگی آکل سیب ممنوعه نیست. میل و امید دست یابی به آن، باید دوباره ساخته شوند، بایست از نو با آگاهی تمام امیالمان را بسازیم. این تعیین گری میل و دستبابی به آن، امید اربابهای ما(و خدایگان باستانی) را بر باد می دهند؛ خوشا امیدی که تعریفی دیگرگونه می یابد، خوشا امیدی که کاملاً ماتریالیسم است و نه متافیزیکی و برابری را اصل خویش می داند، برابری افراد در آکل شیبهای بی شمار بی ترس مجازات جهنم وار… خوشا امیدی که روزی مارکس به پرولتاریا نوید داد… همه این نوشته خواست بگوید امید امر از پیش تعیین شده نیست. امید را میل به برابری می سازد. برای همین است که نباید به وضعیت ها امیدوار بود، به روحانی امیدوار بود، به حداقل فضاهای بی معنی امیدوار بود بی هیچ مطالبة مشخصی. امید امر آفریدنی است، باید خلق شود و اوست که باید وضعیت ها را از قبل برای رخدادنش ترتیب دهد. وگرنه همیشه گول خواهیم خورد. مثل امید کذایی به روحانی ای که هیچ درکی از امید به برابر شدن آدم ندارد. امید به سخن در اوردن آنانی که سخن نگفته اند، بگذارید جور دیگری شرح دهم. آزادی بیان اساساً همسان با خودِ آزادی و تمامیت آن نیست، باید اندیشید که منظور از آزادی کدام بیان است، کدام بیان است که آزادی را وامی گشاید. امید نیز چنین چیزیست. امید بخودی بخود تنها پستانکی است دست جاهلان، باید امید به چه چیز داشت که به خاطرش روحانی را مظهر امیددوباره خواند. امید را باید تعریف کرد، ساخت و بعد آدمش را پیدا کرد. روحانی جسارت لیلیث در خوردن سیب ممنوعه را نداشته و نخواهد داشت. این حداقل امیدها را به گور خواهیم برد. به گور دسته جمعی که احتمالا در آن هنگام روحانی وعده بهشت برین با هزاران حوری زیباروی را می دهد تا دوباره چهار اسل دیگر تاب بیاوریم. این پستانک امیدتان را به ما تعارف نکنید، چهارسال بدان نیاز دارید، چهار سالی که هیچ امیدی از روی میلی رهایی بخش صورت نخواهد گرفت. و شما را به دنیای بهتر وعده خواهند داد. یک بار هم که شده دنیای بهتر را با زیربنای اقتصادی دریابید. بیائید به جای سرکوب امیال برای امیدوار ماندن، خود امید را در جامعه بدون طبقه دریابید، اگر هنوز از دین یاری گذشته تان گامی به پیش گذاشته اید….

وبلاگ پایان بازی

23 ژوئن 2013       

https://mehdisalimi.wordpress.com/