اجلاس بیست کشور صنعتی در تورنتو

                                                جهانی عاری از استبداد، جنگ و سرمایه ممکن است!

چهارمین اجلاس " ژ بیست" یا بیست کشور صنعتی در آخر این هفته یعنی امروز و فردا در تورنتو برگزار می شود.قبل از این اجلاس، اجلاس هشت کشور صنعتی جهان که نقش رهبری اجلاس بیست را دارند، تشکیل شد. مهم ترین دستور این اجلاس در میان سایر مواردی که نقش حاشیه ای دارند نحوه کنترل بحران بزرگی است که از سال 2008 نظام جهانی سرمایه داری را درچنبره خود گرفته است.این بحران اکنون وارد مراحل جدید و عمیق تری می شود. در اروپا اتحادیه اروپا دستخوش یکی از بزرگترین بحران های دوره موجودیت خود می باشد که با بحران "یورو" یا ارز مشترک اروپائی رقم می خورد. اقتصادهای یونان، پرتقال و ایرلند و نیز اسپانیا و ایتالیا در مرز ورشکستگی قرار داشته و خطر تلاشی منطقه " یورو" خواب را از چشم نخبگان حاکم بر این قطب بزرگ سرمایه داری جهانی، ربوده است. ژاپن به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان سرمایه داری با کسری بودجه و بدهی سرسام آوری مواجه شده است که در تاریخ پس از جنگ این کشور سابقه نداشته است. آمریکا اگر چه توانسته است با تزریق چند تریلیونی دلارهای چاپ شده توسط بانک مرکزی این کشورنظام مالی و بانکی در حال فروپاشی خود را از کام ذوب شدگی رهانیده و برای به حرکت در آوردن اقتصادش میلیاردها دلار دیگر وارد رگ های اقتصاد بی رمقش سازد اما بهبود اقتصاد آمریکا بسیاز شکننده و متزلزل است. چگونه باید به چالش های بزرگی که در برابر نظام جهانی سرمایه داری قرار دارد پاسخ گفت؟ در این میان یک توافق عمده اما اختلافات عدیده ای در باره راه کارهای خروج از بحران وجود دارد.

توافق عمده این است که باید باربحران وهزینه آن به کارگران، زحمتکشان و توده های حاشیه شده در کشورهای پیشرفته، و نیز قطب های حاشبه سرمایه داری تحمیل گردد. تحمیل فقر به کارگران واقشار فرودست، سلاخی دستمزدها، کاهش هزینه های مربوط به خدمات اجتماعی، افزایش سن بازنشستگی، خصوصی کردن بهداشت و درمان، آموزش و عدم تامین هزینه های آن از محل مالیات های ثروتمندان، صاحبان مستغلات، رانت خواران، سرمایه های انگلی مالی که با بورس بازی میلیاردها پول پارو می کنند.... . همه این ها تحت عنوان "سالم سازی اقتصاد" ، " بازگشت اطمینان به بازارها"، " ایجاد انگیزه برای سرمایه گذاری" عنوان می شود. 

علیرغم توافق بالا اما  در راه کارهای کاربست آن اختلاف نظر وجود دارد. قبل از انعقاد اجلاس "باراک او باما" طی نامه ای به شرکت کنندگان در اجلاس در مورد اتخاذ سیاست ریاضت کشانه هشدار داده و اعلام کرده بود که کاهش های شدیدی که سیاست ریاضت اقتصادی به همراه می آورد موجب رکود شده و مجموعه اقتصاد جهانی را در قوس نزولی سقوط قرار می دهد. اما خانم مرکل صدراعظم آلمان به نوبه از سیاست شدید ریاضت اقتصادی اروپا دفاع کرده و اعلام کرده است که اتحادیه اروپا مصمم است که این سیاست را حتی به قیمت رکود اقتصاد منظقه یورو و اتحادیه اروپا به پیش براند.

اختلاف عمده دیگر برسر نحوه کنترل بخش مالی یا کازینوی اقتصاد سرمایه داری است که پس از تززیق تریلیون ها دلار دوباره به کسب و کار خود رونق داده و همچنان به عنوان سوداندوزترین بخش اقتصاد جهان سرمایه داری به زندگی انگلی خود ادامه می دهد. واقعیت این است که همه تصمیمات اجلاس سوم " بیست کشور" صنعتی در لندن درباره کنترل سرمایه مالی و بورس بازی به فراموشی سپرده شده اند. این تصمیمات عبارت بودند از مهار موسسات مالی که در بورس بازی ضربتی شرکت دارند، محدود ساختن مکانیسم های بورس ها و نیز کنترل "بهشت های مالیاتی" که عواید حاصل از بورس بازی برای شستشو و فرار و از مالیات در آنها نگهداری می شوند. هیچ کدام از اوعده هائی که بیانیه پایانی کنفراس لندن داده شده بود عملی نشد.

در این اجلاس " صندوق بین المللی پول" پیشنهادی برای بستن مالیات بر درآمدهای ناشی از بورس بازی تهیه کرده است. این راه کار بورس را و عملیات انگلی سرمایه مالی را ممنوع نمی کند بلکه تنها به آنها مالیات می بندد. مالیاتی که می تواند وارد صندوق های دولت ها شده و صرف هزینه های تامین اجتماعی و عمرانی شود. اما با وجود اختلافات شدیدی که از هم اکنون علنی شده است بعید است که این پیشنهادات به تصویب برسد. و یا اگز به شکل شکسته و بسته تصویب شد به اجراء نهاده شود. برای مثال باید گفت که اجلاس قبلی یعنی اجلاس لندن "بهشت های مالیاتی" به سه رده سفید، خاکستری و سیاه تقسیم بندی کرده بود که باید اطلاعات خود را در اختیار دولت ها برای کنترل فرار سرمایه قرار می دادند. در این مورد مثلا" " موناکو" به عنوان " بهشت مالیاتی" سفید طبقه بندی شده است. این در حالی است که موناکو با سایر "بهشت های مالیاتی" قراردادهای همکاری گسترده دارد. علت دیگری که این نوع تمیدات شانس عملی شدن ندارند این است که سرمایه مالی و بورس بازی به خاطر قدرت عظیم مالی خود بودجه های انتخاباتی اکثر احزاب و سیاست مدارانی را که این اجلاس ها مسئول تصمیم گیری هستند تامین می کند. به این ترتیب است که سرمایه انگلی مالی سیاست را خریده  و می خواهد اقتصاد سرمایه داری را از هرگونه بقایای دولت رفاه خانه تکانی کند.

جنبش جهانی ضدسرمایه داری از زمان ظهور خود توانست به افشاء نهادهای جهانی سرمایه نظیر نهاد " هشت کشور صنعتی" که به مدیرت مسائل جهانی در خدمت سرمایه انحصاری بین المللی می پردازند، افشاء کند. اجلاس جنوا که طی آن صدهاهزار نفر علیه اجلاس " هشت کشور صنعتی" به تظاهرات چند روز پرداختند نقطه عطف فراموش نشدنی و یکی از بزرگترین دست آوردهای جنبش جهانی ضدسرمایه داری است. از آن پس این اجلاس ها برای آن که بتوانند تشکیل شوند ناچارهستند به حکومت نظامی و صرفت هزینه های سرسام آور متوسل شوند. اجلاس هشت کشور صنعتی در آلمان یکی از درخشان ترین نمونه های اعترضات تمام اروپائی جنبش جهانی ضدسرمایه داری را در برابر انظار جهانیان نهاد.

دولت کانادا برای برگزاری این اجلاس، تامین محل و حفظ امنیت آن یک میلیارد دلار هزینه کرده است. همین امر افکار عمومی مترقی در کانادا و در سراسر جهان را به اعتراض وا داشته است. در کانادا فعالین جنبش جهانی ضدسرمایه داری از طریق گردهم آئی و تظاهرات سنت اعتراض علیه قدرت مندان جهان را که برای بشریت ارمغانی جز بحران، گرسنگی، جنگ و مرگ ندارند، ادامه می دهند. قلب ما و همه نیروهای ضدسرمایه داری و مترقی جهان با این معترضین، برای ممکن کردن جهانی دیگر، جهانی عاری از جنگ، گرسنگی، استثمار و استعمار می طپد!

هئیت حریریه سایت راه کارگر

www.rahekargar.net