پیشکش به جانباختگان دهه ۶۰  و همه اعصار که توسط پاسداران رنگین حماقت، حق زندگی از آنان و وابستگانشان ربوده شده است.

 

بهنام چنگائی

 

« طاق و ساق ِشکسته ی شب »

 

بیادم می آید:

پگاهِ بهاران بود.

آری،

در سحرگاهانِ شادمانی و

جشن ِتولدِ رهائی بود،

که نوزاد ِآزادی:

در آستانه ی آسمانِ خوشباوری ـ

پیش از چشیدن ِخنده ی ِطلوع

در تله ی دیومکار افتاد ـ

و روزگاران

به غارتِ خاندان ِتاریکی درآمد.

قصه ی شبِ  با غصه ی روشنائی در آمیخت!

جام و جان ِشوقِ بسیاری شکسته شد.

"بر این ماتم ِبلند"

شرافت:

از گذشته تا هنوز می گرید.

+++

از شکست ِسحر ـ

تا فراز ِ پستی ِشب ـ

خوب یادم است،

تنها:

 چند گامی، بیش تر

بفروغ ِمهر نمانده بود

تا تیغ ِمژگان ِ تیزِ آفتاب

در دلِ پلیدِ شب در نشیند،

شگفتا:

روله ی روز، در دمادم ِسپیده

در کمین ِدیو"اسیر"و

در کنام ِ سیاه ِمستِ فجور  

بلعیده شد.

هستی، چنان سنگین و زمخت شد،

تو گوئی زمین و زمان

بر کولِ زندگانِ دوران

سی و سه قرن

خار و بار نهاده است.

+++

اینک:

تیغ نور بر گلوگاه شب نشسته است.

در هوا

دوباره:

نکهتِ شوق می آید،

بوی ِکاروان ِبهار می وزد.

+++

دیو، مرگ را می بیند

 دخمه هایش  پر از اسیر

و هراس او هر آن:

پیام آورانِ پگاه را

همچون همیشه

بر بالای ِدار ـ

به رقص مرگ ـ می کشاند.

در خانه های مملو درد

دوستداران مهر و «مهربانی»

بیرون از لابلای لجن و عفونت این هرزگانِ ناکس

پی فردای پاک و گم کرده ی خود می گردد.

در این شبانِ سخت

دوباره:

 بوی رستگاری می آید.

احساس می کنم:  

" رگِ شب زیر تیغ نور"

نشسته است.

+++

دارم بگوشی جان:

صدای ِطاقِ و ساق ِشکسته هیولای ِشب، را می شنوم!

تمآرزوی پگاه ِ دست و دل و تن شستن

در جاریِ ذلالِ خورشیدِ فردایم

فردائی که:

از تعفنِ تنفس ِ" مکر" تهی باشد

و بال ِپرندگانِ آرزو و اندیشه ـ

و نان سفره زحمتکشان رنجبرده ـ  

دیگر بارـ

از آنان ربوده ـ نشود

و زندگی با غرور

تنها برپایِ آدمیان بایستاد.

دل ِمن می خواهد:

تمام نیش ِسیاه شب را

ز جان هستی برکنم و  

دل هایمان را

بدست سورنای شور

که از آن سرِ شب، بگوشم می آید

«بسپارم».

 

*روله = فرزند، بزبان کُردی و لُری

۲۰۱۲. ۹.۹ ـ بهنام چنگائی