یادداشت کارگری

کارگران چشم امیدی به بالایی ها ندارند

مریم محسنی

درخرداد 92،  یک بار دیگر، جامعه ی ما شاهد" حساسیت ویژه "میلیون ها مردمی بود که درپی نشان دادن اعتراض خود به سیاست های ویرانگرانه نظام ولایت فقیه ، درپی شیوه ای کارآ و موثربودند.

حدود 70 درصد از مردم، یا بوسیله تحریم انتخابات و یا با دادن رای اعتراضی، فضای انتخاباتی را به رفراندومی علیه ولایت فقیه تبدیل کردند. ایجاد این میزان همبستگی در میان مردم تنها با سال 76 و 88 قابل مقایسه است.

انتخابات مهندسی شده و مناظره های مهندسی شده تلویزونی اول و دوم، پاسخ خود را از سوی مردم با  صدها  پیامک واس ام اس و ساختن ده ها جوک و طنز، گرفت و با سردی و بی اعتنایی اکثریت مردم مواجه شد.  مردم با تمسخر ویژه خود ، حاکمان را به چاره جویی واداشتند. در واکنش به این وضعیت بود که مهندسان انتخاباتی مناظره سوم را به گونه ای تدارک دیدند که تا حدودی متفاوت از مناظره های پیشین باشد. در مناظره سوم ، برسر سیاست هسته ای رژیم، بحث در گرفت و اسرار حاکمان ! از پرده برون افتاد. در این مناظره در انظار مردم، معلوم شد که جلیلی مذاکره کننده ارشد جمهوری اسلامی در پرونده هسته ای درسطح بین المللی، سیاست خامنه ای را نمایندگی می کند که  با اتخاذ  سیاست های ویرانگرانه هسته یی، موجب ادامه تحریم های اقتصادی مرگبار کشورهای غربی  شده است و که تا کنون خسارات سنگین وجبران ناپذیری را به مردم ایران تحمیل کرده است.  دادن رای به حسن روحانی، آشکارا اعتراض مردم بود به سیاست های رهبرنظام. مردم در واکنش به مواضع جلیلی، که سیاست خامنه ای را در عرصه بین المللی در سال های گذشته نمایندگی کرده است، آرای خود را به نفع حسن روحانی به صندوق ریختند.  کابوس ایجاد سال هشتاد و هشتی دیگر، که جمهوری اسلامی مرگ را به چشم خود در خیابان ها دید، موجب شد روز شنبه 24 خرداد آرای مردم، در فضایی  متفاوت از سال 88 اعلام شود.

اکنون با گذشت حدود یک هفته از انتخابات 24 خرداد ، اعتراضات مردم به دیکتاتوری واستبداد  هم چنان ادامه دارد. دادن شعارهای ضد دیکتاتوری توسط جوانان در بعضی از مناطق تهران و هم چنین اعتراض به راه ندادن زنان به استادیوم آزادی  اقدامات شایسته ای است که می تواند، سیاست ورزی را از انحصار" عده ای خاص " و" فضایی خاص "بیرون آورده و به عرصه عمومی جامعه بکشاند.

 " نه " بزرگ، به  خامنه ای، گامی  از سوی مردم بوده است برای به عقب نشینی واداشتن رهبر جمهوری اسلامی. اما دیکتاتوری از میان برداشته نمی شود مگر با  ادامه مبارزه. چشم امیدی به بالا نباید داشت. جایی برای خوش بینی نیست. تجربه هشت سال دولت اصلاحات نشان داد که ایجاد تغییرات با نظام ولایت فقیه و از بالا ممکن نیست. راه "تغییر" را باید از طریق  سازماندهی و از پایین جستجو کرد. تنها مبارزات مردم در عرصه های مختلف است که می تواند استبداد را درهم بشکند و پایه ها و ارکان آن را متلاشی سازد و این جز به اراده میلیونها انسانی که امروز مستقیما از سیاست های خانمان برانداز جمهوری اسلامی متضررشده اند، ممکن نیست. بدون اراده ی میلیون ها نفر از طبقه کارگر و زحمتکشانی که  میان منگنه رژیم اسلامی از یکسو و تحریم های مرگبار کشورهای امپریالیستی از سوی دیگر، قرارگرفته اند ، نمی توان به دموکراسی دست یافت. بدون  درنظرآوردن  مردمی که  بیشترین فشارها در سال های گذشته  برگرده آن ها سنگینی کرده است ، و از این رو از بیشترین پتانسیل جهت "تغییر" برخوردارند،  نمی توان به  آزادی دست یافت. چرخه  زندگی امروز کارگران و زحمتکشان نه با سکوت، که با اعتراض است که می گردد،  وگرنه شاهد این همه اعتراضات کارگری در سال های گذشته نبودیم. جایگاه طبقاتی کارگران مجال خوش خیالی به آنان نمی دهد. امروز این بخش از جامعه، بزرگترین پشتوانه مبارزاتی برای جنبش آزادیخواهانه به حساب می آیند. بدون پشتیبانی این بخش از جامعه ، مبارزات ضد دیکتاتوری چنان که شاهد بودیم و دیدیم، به پیروزی دست نخواهد یافت ونه تنها به اهداف خود نخواهد رسید، بلکه امکان ادامه و پیش روی چندانی نیز ندارد. یکی از درس های مهم اعتراضات مردمی پس از انتخابات 88 این بود که تا مبارزات ضد استبدادی با طرح مطالبات اکثریت پایین جامعه  یعنی شعار" نان "همراه نشود نمی تواند سنگرهای مهمی را بدست آورد و نمی تواند سنگرهای بدست آورده را هم حفظ کند. همه دیدیم که چگونه مبارزات خیابانی فروکش کرد. آن چه تضمین کننده ی  دوام مبارزه ضد دیکتاتوری است، این است که این مبارزه تا اعماق جامعه گسترش یابد. از فرصت کوتاه کنونی برای کشاندن مبارزات ضد دیکتاتوری به محل کار و زیست کارگران و زحمتکشان جامعه استفاده کرده و مبارزه برای آزادی را به مبارزه برای نان گره بزنیم.

30 خرداد 1392