شکاف در بالا، نارضایتی در پائین، قطب بندی در جنبش ضد استبدادی

رضا سپیدرودی

تورم همچنان رو به گسترش است. قیمت ها زنجیر پاره کرده اند، مردم ناراضی اند. دولت کسر بودجه دارد. شکاف و کشمکش میان حامیان خامنه ای و احمدی نژاد همچنان فعال است. اکثریت مجلس و سپاه به عنوان دو بازوی قدرت نزدیک به دستگاه ولایی یکی با تهدید و دستگیری و زندان و دیگری به نام قانون و مصوبات مشغول چیدن بال و پر دارودسته احمدی نژاد هستند. دستگاه ولایی پس از این که به حد کافی از این دارودسته شبه فاشیست برای تصفیه اصلاح طلبان بهره برداری کرد؛ حالا بخشی از آنها را مثل دستمال کثیف دور می ریزد و البته با مقاومت آنها روبروست. یکی از حوزه های درگیری این دو طیف کنترل درآمدهای نفتی است که در اعلام سرپرستی وزارت نفت از سوی احمدی نژاد؛ واکنش مجلس به شکل ارسال پرونده این اقدام به قوه قضایی و سپس واگذاری سرپرستی به علی آبادی می توان آشکارا دید. سر دادن شعار در مراسم سالمرگ خمینی علیه احمدی نژاد و مشایی هم نشان داده است که کشمکش این دو طیف به سمت نیروهای پایه آنها در امتداد است. در شرایطی که شکاف در بالا و نارضایتی در پایان جریان دارد، دستگاه سرکوب در محلات مستقر شده است تا از انفجار نارضایتی توده ای جلوگیری کند. شکاف میان دو طیف سابقا متحد یعنی خامنه ای و احمدی نژاد، به نوبه خود قطب بندی در میان اصلاح طلبان را تحت تاثیر قرار داده است. بخشی از این طیف که دیدگاه هایشان را در متن سکوت اجباری موسوی و کروبی، افرادی چون خاتمی، عبدالله نوری و رمضانزاده بازتاب می دهند، خواستار نزدیکی مجدد به دستگاه ولایی و دریافت امکان بازی در انتخابات مجلس هستند. این گرایش در آستانه سالروز بیست و دو خرداد، روز حضور میلیونی توده معترض به سرقت آرای انتخاباتی، آشکارتر از پیش به سمت این سازش چرخیده است. به عبارت دیگر شکاف در درون متحدان سابق، به جای این که نیروهای جنبش ضد دیکتاتوری را نزدیک تر کند، بخشی از نیروهای این جنبش را که  تاکنون به عنوان عامل ترمز آن در چهارچوب نظام عمل کرده اند ، به دستگاه ولایی نزدیک کرده است. این در حالی است که با آغاز موج جدید اعتراضات و از همان فراخوان بیست و پنج بهمن گذشته روشن شده است که بدون نزدیکی به جنبش اعماق و همسویی گسترده با کارگران و زحمتکشان و اکثریت مردمی که در اثر سیاست فاجعه بار حذف ضربتی یارانه ها بیش از پیش خانه خراب شده اند، مقاومت گسترده و نیرومندی نمی توان در برابر دیکتاتوری شکل داد. در چنین شرایطی سالروز بیست و دو خرداد تنها به شرطی می تواند تحرکی تازه برای جنبش ضد دیکتاتوری باشد که:

 اولاـ فرصتی فراهم سازد برای حضور هر چه گسترده تر مردم با هزینه ای پائین.

 ثانیاـ  بتواند با بهره گیری از اعتراضات پراکنده در مناطق مختلف و رویارویی نامنظم اما مداوم در روزهای بعد دستگاه سرکوب را فرسوده سازد، یعنی استمرار و تداوم داشته باشد. تحقق همین دو پیش شرط می تواند نقشه های طیف محلل اصلاح طلبان را که به عنوان زنجیری بر دست و پای جنبش ضد دیکتاتوری عمل می کنند، خنثی می کند.

اعتراضات خیابانی به شرطی که با نافرمانی مدنی مردم درآمیزد و با رویارویی های پراکنده اما سازمان یافته و نقشه مند ترکیب شود و استمرار یابد بی تردید فرصتی برای برآمد آن طیفی در جنبش ضد دیکتاتوری است که خواهان بیشترین ارتباط و پیوند مبارزاتی با توده های زحمتکش و افزایش وزن مطالبات پایه ای کارگران و زحمتکشان در جنبش عمومی ضد استبدادی است، اما عاملی که گرایش رادیکال در جنبش ضد دیکتاتوری در متن فراز و فرودهای کنونی این جنبش و روند تغییرات اجتناب ناپذیر وزن و آرایش درونی نیروهای آن، نمی تواند از آن غلفت کند، سازماندهی مستقل خود و ایجاد شبکه های مستقل است. این حلقه ای است که تمرکز بر آن و در دست گرفتن آن می تواند هم گرایش محلل در درون اصلاح طلبان را منزوی کند و بساط بازی آنها را درهم بریزد و اجازه سواستفاده ابزاری از اعتراضات توده ای را به آنها ندهد، هم با نفوذ خطرناک گرایش های راست و ارتجاعی سرنگونی طلب مقابله کند و اجازه موج سواری و استفاده ابزاری از نارضایتی عمیق توده ای را از آنها سلب کند. در شرایطی که نه شکاف در بالا رو به کاهش است نه نارضایتی در پائین، توجه به مطالبات توده ای مردم در محلات حاشیه نشین و برنامه ریزی برای سازماندهی آنها در چهارچوب نافرمانی مدنی، توجه و همدلی و حمایت هر چه گسترده تر از مبارزات کارگری، حمایت فعالانه از اعتراضات دانشجویی، زنان، جوانان و ملیت های تحت ستم اهمیت حیاتی و کلیدی دارد.

۱۷ خرداد ۱۳۹۰