حلقه ای از محرومیت زنان ، تلنگری بر وجدان اجتماعی

مریم محسنی

 خبر حذف  بازیکن تیم ملی بانوان، نیلوفر اردلان، در روز بیست و دوم شهریور، از حضور و شرکت در مسابقات بین المللی فوتبال به دلیل مخالفت همسرش واکنش های زیادی را به دنبال داشت. نیلوفر اردلان، هافبک ۳۰ ساله تیم ملی فوتبال زنان ایران که به همراه این تیم برای حضور در جام ملت‌های آسیا تمرین می‌کرد، این مسابقات را از دست داد. ربابه شهریان، معاون امور ورزش زنان وزارت ورزش و جوانان، که چندی پیش گفته بود دولت و وزارت ورزش به دنبال از بین بردن تبعیض جنسیتی در ورزش هستند، اما  درباره عدم استقبال از فوتسالیست‌های زن قهرمان آسیا، موضعی نگرفت  و بعد از این ماجرا مولاوردی اعلام کرد مساله استقلال زنان  در سفر را  پی گیری خواهد کرد.  تعدادی از آخوندهای مرتجع هم اعلام کردند مولاوردی باید برکنار شود.

نیلوفر اردلان به پایگاه خبری "نسیم" گفت: «مسابقات جام ملت‌های آسیا برای نخستین بار برگزار می‌شود  و من هم در اردوهای تیم ملی تمرینات خوبی را زیر نظر خانم سلیمانی انجام دادم ، اما همسرم پاسپورتم را برای حضور در این مسابقات نداد و به دلیل مخالفت همسرم برای سفر به خارج از ایران این رقابت‌ها را از دست دادم».  تیم فوتسال زنان ایران بدون حضور نیلوفر اردلادن در بازی های جام ملت های آسیا شرکت کرد و با کسب مقام قهرمانی نخستین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا در مالزی بار دیگر نشان داد که زنان ورزشکار ایرانی به رغم همه محدودیت ها ، توانسته اند سد موانع را شکسته و به مراتب قهرمانی دست یابند. در حالی که مقامات ایرانی سعی می کنند ، تیم های برنده مسابقات ورزشی  مردان را مورد توجه قرار دهند، و خود را با جو  جامعه در حمایت از ورزشکاران همراه سازند،  اما  تیم ملی فوتسال زنان ایران که به عنوان قهرمانی آسیا دست یافت، در بازگشت به کشور با هیچ استقبال رسمی مواجه نشد.

 در هفته‌های اخیر کمپین های متعددی  در واکنش به جلوگیری از خروج از کشور نیلوفر اردلان زن ورزشکار ایرانی در شبکه های اجتماعی شکل گرفت . علاوه بر این کمپین ها، نامه های سرگشاده و بیانیه هایی نیز نوشته شده   و در فضای عمومی منتشر شد . این  وضعیت موجب شد بار دیگر فعالان و کنشگران زن، بر مساله خم شده و بحث در فضای کنونی جامعه به بحثی داغ تبدیل شود . اما رویکرد فعالان زنان هم چون مواردی مشابه به مساله کاملا متفاوت است .

ای کاش مبارزه برای آزادی سفر زنان و تغییر قانون از شرعی به عرفی فراتر از حوزه جدال جناح ها برای واکنش یک جنبش گستره زنان بود  و بخشی از مبارزه گسترده زنان برای برابر حقوقی بود تا از این طریق به شکل گیری یک جریان اجتماعی در جامعه کمک می شد.  ما می دانیم که  آپارتاید جنسی، تاکنون در حوزه های مختلف به کار گرفته شده و ضربات سنگینی بر پیکر زنان ایران وارد کرده است . درعین حال  زنان ایرانی  در مقابل تهاجم  حکومت، هیچگاه سکوت نکرده و همواره با مقاومت خود رژیم را مجبور به عقب نشینی کرده اند. اما زن ستیزی جمهوری اسلامی پای در  ماهیت ایدئو لوژیک این نظام دارد و مادام که این نظام بر سرکار است ، ستیز با جنس زن جزیی لاینفک از رژیم است . بی دلیل نیست که هم چنان بخش گسترده ای از دختران  ، از حق تحصیل در رشته های دانشگاهی  مورد علاقه خود محرو م می شوند . حتی در دانشگاه ها برای جلوگیری از حضور زنان تلاش شد تا سهمیه ترجیحی برای مردان  ایجاد کنند. گروه کثیری از زنان، موقعیت شغلی خود را از دست می دهند و آمار فارغ التحصیلان بیکاز زن دوبرابر مردان است . با ایجاد محدودیت های قانونی از استخدام دختران مجرد جلوگیری می شود و  در کنار این حذف  سازمانیافته از عرصه های مختلف زندگی اجتماعی ، روزانه هزاران زن  جوان به اتهام واهی "بدحجابی" مورد  اذیت و آزار ماموران رژیم قرار می گیرند . شاید بتوان گفت سرکوب زنان بی حجاب ، ممتد ترین سرکوبی است که در تمام عمر سی وهفت ساله رژیم ، وجود داشته است . تمامی این موارد نشان میدهد در جمهوری اسلامی سرکوب جنس زن هیچ گاه از بین نخواهد رفت و تنها با سرنگونی جمهوری اسلامی است که می توان به این سرکوب سیستماتیک و ستیز دائم  با جنس زن پایان داد.

جمعه ۱۷ مهر ۱۳۹۴ برابر با ۰۹ اکتبر ۲۰۱۵ با