ضرورت حمایت از تجمع اعتراضی معلمان در سی و یکم تیرماه

جلال نادری

پاسخ نظام جمهوری اسلامی به مطالبات برحق معلمان کشور سرکوب و توطئه است. این سیاستی است که هر دو جناح رژیم اسلامی پیش می برند. معلمان در تجمعات خود در اواخر سال گذشته خواستار رفع مشکلات معیشتی، افزایش سهم آموزش و پرورش در بودجه ی دولت، ارتقا حقوق معلمان به بالای خط فقر، بیمه تکمیلی موثر و فراگیر، اجرای اصل 30 قانون اساسی در تامین  آموزش رایگان و پرهیز از طبقاتی کردن مدارس و خصوصی سازی آن‌ها شدند. معلمان همچنین خواهان آزادی و بازگشت به کار همه همکاران زندانی و اخراجی خود شدند، معلمانی که صرفا به خاطر فعالیت های صنفی زندانی یا اخراج  شده اند. دقیقا برای تحقق عملی این خواست ها معلمان تظاهرات بزرگ و سراسری سکوت در سراسر کشور برگزار کردند. دستگاههای سرکوب رژیم نگران از وسعت حضور معلمان در تجمعات اعتراضی، سیاست اعمال فشار و دستگیری فعالان سرشناس صنفی معلمان را در پیش گرفتند تا هم سازماندهی سراسری اعتراضات معلمان را ناممکن کنند،  وهم معلمان را از هزینه بالای اعتراضات ترسانیده به عقب نشینی و سکوت وادار کنند. در راستای این سیاست فاشیستی نه تنها معلمان زندانی را آزاد نکردند، که حتی علی اکبر باغانی، علیرضا هاشمی دبیر کل سازمان معلمان ایران و سپس اسماعیل عبدی، دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران را هم بازداشت کردند.

اما وقایع به گونه  دیگری رقم خورد و تیر حاکمیت به سنگ خورده، به جای ایجاد ترس و ارعاب در میان جامعه فرهنگیان کشور، با ادامه اعتراضات معلمان به بازداشت اسماعیل عبدی روبرو گردید. در ادامه همین اعتراضات، معلمان برای بلندتر کردن صدای اعتراض شان به برخوردهای سرکوبگرانه حاکمیت، تاکید مجدد بر مطالباتشان ، مخصوصا آزادی بی قید و شرط همه فعالین صنفی و آزادی اسماعیل عبدی، برای روز چهارشنبه 31 تیرماه جاری ، فراخوان تجمع بزرگ معلمان سراسر کشور در برابر مجلس را دادند. تجمع 31 تیرماه در حالی فراخوانده شده است که اعتراضات معلمان بازتاب جهانی نیز پیدا کرده و چندین اتحادیه کارگری و معلمی در انگلستان، کانادا و فرانسه، همچنین نهاد بین المللی آموزش جهانی خواستار آزادی دبیرکل کانون صنفی معلمان شده اند.

واکنش سرکوبگرانه جمهوری اسلامی به مطالبات برحق صنفی معلمان، اهمیت همبستگی جهانی با معلمان ایران را مضاعف کرده است. پر واضح است که این همبستگی بمثابه یک سپر حمایتی ، مبارزه صنفی معلمان را تقویت می کند. افزایش سرکوب و پیگرد فعالین صنفی معلمان در فصل تابستان و در زمان تعطیلی مدارس، نقشه دستگاه سرکوب برای ضربه زدن به معلمان در شرایط فقدان دسترسی مستقیم به پایه اجتماعی و به رسانه های خبری بزرگ و سراسری است. سرکوب با هدف ایجاد شرایطی است که تا پیش از بازشدن مدارس، در مهر ماه، زمینه تحرک صنفی معلمان بشدت تضعیف گردد. البته معلمان تا کنون فعالیت های صنفی خود را بدون فراهم کردن زمینه سرکوب گسترده پیش برده اند، فاصله بین تجمعات صنفی، بیان مطالبات صنفی درآمیخته با سکوت، توجه به دامنه مشارکت معلمان در اعتراضات مزبور و تاکید و تلاش بر گسترش هر چه بیشتر همراهی و حضور معلمان در این تجمعات، تاکید بر اهمیت همسویی و همگرایی همه بخش های اردوی کار با مطالبات معلمان، همه و همه بر اساس شناخت از ماهیت بشدت سرکوبگر نظام حاکم و خصومت اش با هر نوع فعالیت مستقل صنفی و مطالباتی صورت گرفته است. تناقضی که معلمان کشور با آن روبرو هستند همان تناقضی است که همه مزد و حقوق بگیران کشور، همه بخش های اردوی کار کشور، همه آنهایی که مطالباتی در حوزه آزادی های فردی، مدنی و حقوق اجتماعی داراند ، را درگیر می کند. از یک طرف هیچ راهی  به جز فعالیت جمعی، طرح جمعی مطالبات، تشکیل نهادها و تشکل های مستقل و مدنی برای بدست آوردن این مطالبات وجود ندارد و از طرف دیگر، نظام جمهوری اسلامی نظام سرکوب سازمان یافته وتوطئه گرانه مطالبات مشروع بخش های مختلف مردم است و تا زمانی که واقعا به عقب نشینی مجبور نشود، جنبش های مطالباتی را سرکوب می کند. با این تناقض هر بار و هر جا که  فعالیت های صنفی و جنبش مطالباتی شعله ور می گردد، روبرو هستیم. هر بار و هر جا که با مطالباتی روبرو می شویم، شرایط به خودی خود حساس شده، همسویی و همبستگی مبارزاتی اهمیت بالائی می یابد. حضور هر چه گسترده تر در تجمع 31 تیر در برابر مجلس، جلوه ای مهم و حیاتی از همبستگی با معلمان و مبارزات صنفی آنها در شرایط حاضر است. امیدواریم این فراخوان مورد توجه هر چه گسترده تر همه مدافعان آزادی و حقوق اجتماعی قرار گرفته و همچنین دایره حمایت های جهانی از معلمان و کارگران دربند و از همه زندانیان سیاسی ایران  گسترده تر شود.

جمعه ۲۶ تير ۱۳۹۴ برابر با ۱۷ جولای ۲۰۱۵