زندانیان ایران: محکوم شکنجه ئی مضاعف

بهروز نظری

گزارشات منتشره در چند روز گذشته از واقعیت‌های زندان‌های ایران، و ابعاد فاجعه بار سرکوب، شکنجه و اعدام در زندان بزرگی‌ که ایران میباشد، پرده برداشته اند. این گزارشات بار دیگر نشان میدهند که هویت و موجودیت نظام ولایی بیش از هر زمان دیگر بر شکنجه و اعدام بنا شده و بر اساس آن تعریف میشود. تنها در چند روز گذشته دو نفر در قزوین، چهار نفر در یزد، چهار نفر در کرمان، سه‌ نفر در میاندواب، و پنج نفر در ارومیه اعدام شده اند. سازمان عفو بین الملل در گزارش سالانه خود تاکید کرده است که در سال ۲۰۱۰ میلادی بیش از ۵۰۰ نفر در ایران اعدام شدند. در ژانویه سال میلادی جاری احکام اعدام بیش از ۸۰ زندانی در ایران به اجرا درامد، و موج اعدام‌ها از آنزمان به این سؤ همچنان ادامه داشته است. اعدام‌های دور اخیر، هم به لحاظ وسعت و هم نحوه اجرا، یادآور اعدام‌های دهه شصت است: اعدام‌ها بشکل دسته جمعی‌ ، مخفیانه و بدون اطلاع و حضور خانواده‌های زندانیان صورت میگیرند.

نامه‌ها و گزارشات منتشره در باره وضعیت زندان‌های اوین، رجایی شهر، قرچک ورامین، کارون، مشهد، شیراز و دیگر زندان‌های ایران، همچنین نشان میدهند که فاجعه ای‌ به نام کهریزک در نظام اسلامی نه استثنا که قاعده است. در این نظام نه تنها صدور حکم اعدام و یا محکومیت های بیش از بیست سال برای معترضان، بلکه شکنجه‌های روحی‌ و جسمی‌، تجاوز، و لگد مال کردن بدیهی‌‌ترین حقوق انسانی، واقعه ای‌ روزمره و از واجبات نظام است. در نامه تکان دهنده مهدی محمودیان افشا شده است که استفاده بازجویان از انبر دست برای گرفتن نشگون از زندانیان، شلاق زدن، وارد کردن ضربات متوالی بر بدن و سر زندانیان، ادرار کردن بازجویان روی صورت و سر زندانیان، و اعمال فشار‌های روحی‌ بر زندانیان از جمله تحمیل بی‌ خوابی، نمایش اعدام‌های مصنوعی‌، آزار خانواده‌های زندانیان، از واقعیت‌های غیر قابل انکار در زندان‌های رژیم است. پاسخ رژیم به افشای رواج تجاوز جنسی‌ به زندانیان عادی در رجایی شهر، و نامه تکان دهنده او، انتقال وی به سلول انفرادی و تشدید فشار‌های جسمی‌ و روحی‌ به او بوده است. همزمان، خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در قرچک ورامین در نامه ای‌ نسبت به شرایط وحشتناک زندانیان از جمله خودداری زندانبانان از دادن آب و نان به زندانیان، فقدان امکانات بهداشتی و خواب، و شکنجه زندانیان، اعتراض کرده اند. ۲۶ نفر از زندانیان سیاسی که بدنبال کودتای انتخاباتی دستگیر شدند نیز به برخوردهای غیر قانونی دستگاه‌های امنیتی رژیم، تحقیر زندانیان، و نقض آزادی‌ها و حقوق بدیهی‌ زندانیان سیاسی اعتراض کرده و خواهان رسیدگی به شکایات خود شده اند.

ابعاد سرکوب و نقض بدیهی‌‌ترین حقوق انسانی در نظام اسلامی و شرایط غیر انسانی زندان‌های ایران آنچنان غیر قابل انکار است، و مقاومت و افشاگری فعالین کارگری، دانشجویی و روزنامه نگاران اسیر و خانواده‌های آنان آنچنان شجاعانه است که حتی مقامات رژیم نیز قادر به پنهان کردن این واقعیت‌ها نیستند. تعدادی از نمایندگان مجلس اسلامی ناگزیر شده اند به کمبود جا، غذا، امکانات بهداشتی در زندان‌های متراکم رژیم اعتراف کنند. بنا به گفته یونس موسوی، عضو کمیسیون قضايی مجلس، حذف یارانه‌ها شرایط اسفبار زندان‌های ایران را بیش از پیش اسفبار کرده است چرا که قبض‌های نجومی آب، برق و گاز، بودجه سازمان زندان‌های رژیم را می‌‌بلعد. بنا به گزارشات منتشره سرانه غذای زندانیان برای سه وعده کمتر از هزار تومان است، به هر دو زندانی یک پتو می‌رسد، و بسیاری از زندانیان در حیاط زندان و یا روی پله‌ها میخوابند.

در یک کلام زندانیا‌ن ایران نه تنها از آزادی که از بدیهی‌‌ترین حقوق انسانی محروم اند. نظامی که گلوی مردم ایران را از هر طرف می‌‌فشارد، آزادی و معیشت مردم را سلب می‌کند، برای تحمیل بردگی و اسارت به مردم به چیزی بجز سرنیزه نمیتواند اتکا کند. در این نظام قانونی وجود ندارد که بتوان به آن رجوع کرد و بر اساس آن داد خواست. در نظام ولایی که مقامات آن بیشرمانه جار میزنند که ولی‌ فقیه حتی میتواند زن رئیس جهمور همین نظام را بر او حرام کند، قانونی در کار نیست مگر قانون ولی‌ فقیه. در این نظام حقوق انسانی، حق شهروندی، حق آزادی و معیشت نمیتواند وجود داشته باشد، چرا که رابطه نظام با مردم رابطه برده دار و برده است. در این نظام هویت انسانی بر مبنای چیزی تعریف نمیشود مگر تمکین یا عدم تمکین به اراده ولی‌ فقیه. دقیقا به همین خاطر است که هر اندازه که "بردگان" در برابر نظام گردن می‌‌افرازند، و درست به همان اندازه که اقتدار ولی‌ فقیه به زیر سوال میرود، از تعداد بردگان کاسته میشود و صف دشمنان نظام طولانی تر. افشاگری‌های شجاعانه زندانیان و خانواده هایشان، گسترش اعتراض‌های دانشجویی به تشدید سرکوب و فضای امنیتی دانشگاه‌ها و جامعه، نامه درخشان منصور اسانلو، قطعنامه هفت تشکل کارگری به مناسبت روز جهانی‌ کارگر، و گسترش نافرمانی‌های مدنی و اعتراضات علیه حذف یارانه ها، بیکاری و فقر و فلاکت، نشان میدهند مردم ایران علیه شکنجه مضاعفی که هر روز تجربه کرده و میکنند، به پا برمیخیزند.

۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۰ / ۱۵ مه‌ ۲۰۱۱