اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر

تشکل های سراسری کارگری،

اهرم سازمانیابی مؤثر مقاومت کارگران

اول ماه مه، روز جهانی کارگر، روز جهانی کارگران همه کشورها، بر همه کارگران و زحمتکشان جهان و همه آنها که برای دنیای بهتری مبارزه می کنند، خجسته باد. روز جهانی کارگر، تنها، روز جشن و سرور، روز پایکوبی های شادمانۀ استثمارشده گان و لگدمال گشته گان نیست، روز جمع بندی راه های طی شده و برنامه ریزی برای گام های آتی در رزم مشترک علیه استبداد سرمایه نیز هست.

جنبش کارگری ایران، در همۀ  بخش های خود، سال پر مشقت، اما پر باری را در رزم مشترک، پشت سر گذاشته است. این سال، سال رزم، خشم، فریاد و مشت های گره کردۀ  کارگران معدن آزادشهر، کارگران هپکو و آذرآب اراک، فولاد اهواز، نیشکر هفت تپه،  اتوبوس رانی تهران و حومه، کارگران شهرداری ها و بسیاری از گروه های صنعتی و خدماتی کشور بود. این سال،  سال پیکار متحد معلمان سراسر کشور، تحت رهبری شوراهای صنفی منتخب  خود، سال گام های استوار زنان و مردان بازنشستۀ فرهنگی، پرستاری و تامین اجتماعی بود و  سال رنج ، درد و فریاد دادخواهی کولبرانی که بار سنگین بر دوش، توجه همگان را به خود جلب کردند. سال درد جانکاه کودکان کار، که حالا دیگر به جای نشستن بر نیمکت های درس، با لباس رسمی شهرداری ها، رذیلانه استثمار می شوند. این سال، سال زنان و مردان دستفروشی بود که بساط شان، زیر لگد گزمه های شهرداری ها به هم ریخته می شد و سال زنانی که در "دورکاری" هایشان، به بهائی بسیار اندک، سفارشات کاری کارفرمایان حریص را انجام می دادند، سال زنانی که در محیط کاری، علاوه بر مبارزه علیه استثمار، برتبعیض جنسیتی نیز می شوریدند و سال زنانی که روسری هاشان را پرچم کردند تا نشان دهند، انسان های آزاده ای هستند که حق تصمیم گیری در باره پوشش خود را به دیگران وا نمی گذارند،  زنانی که  فعالان عدالت خواه در هشت مارس، صدای همۀ  آنها شدند. و این سال، سالی بود که فریاد "نان، کار، آزادی" در کنار بسیاری از شعارها، در بیش از صد شهر کشور، دیماه ۱۳۹۶ را به یکی از ماندنی ترین برگ های زرین تاریخ مبازرات مردم میهن در بندمان تبدیل کرد.

در این سال، دشمنان کارگران نیز بیکار ننشستند. مدافعان غارتگران، چپاول گران، "برادران قاچاقچی"، کارفریان نظرکردۀ بیت، "آقازاده های ژن برتر" ، سینه چاکان بهره کشی نئولیبرال و سرمایه داران و کارفرمایان حریص، دست در دست هم و با اتکا به ماشین مدرن و بیشمار سرکوب شان، برای درهم شکستن مقاومت و مبارزۀ کارگران ایران، از هیچ تلاش رذیلانه ای فروگذار نکردند. به جای پرداختن حقوق معوقه شان، نیروهای سرکوب برای در هم شکستن اعتصاباتشان گسیل داشتند؛  به جای بهبود شرایط کاری و استخدامی کارگران، رهبران و فعالان شان را دستگیر و روانه زندان کردند؛ به جای روشن کردن وضعیت حقوق و مزایای آن ها، راه های تفرقه افکنی را در پیش گرفتند؛ به جای آزاد کردن دستگیرشده گان و بازگشت به کار اخراجی ها ، وثیقه های سنگین و پرونده های حجیم و دادگاه های فرمایشی به کار گرفتند؛ به جای افشاء و دستگیری غارتگران صندوق های بازنشستگی و تامین اجتماعی و بازگرداندن پول ها و اموال غارت شده، تحمل و صبر را توصیه کردند و به جای افزایش دستمزد در حد تامین زندگی شایسته انسانی، حداقل دستمزد زیر خط فقر را تصویب کردند که حتی آن را هم  اجرا نکرده و نخواهند کرد.

مافیای قضاوت، دست در دست باندهای مافیائی امنیت، برای حفظ حاکمیت غارتگران، چپاولگران و استثمار کنندگان، برای خاموش کردن فریادهای اعتراضات کارگری، خفه کردن رهبران طبیعی و فعالان جسور را در دستور کارشان قرار داده اند. در سال گذشته، شاهد دستگیری های گسترده از میان فعالان کارگران، معلمان و عدالت جویان بوده ایم.  به شلاق بستن کارگران، با غل و زنجیر نشان دادن فعالان کارگری، بازداشت همراه با ضرب و شتم در جلو چشمان همگان، عدم اجازه مرخصی پزشکی، علیرغم وضعیت وخیم زندانی و به رغم توصیه پزشک زندان، در کنار  حکم های سنگین زندان و یا وثیقه های نجومی برای آزادی موقت، سیاست عمومی حاکمیت برای خفه کردن فعالان کارگری و بی سر کردن جنبش های اعتراضی بوده است.  این تجربه نشان می دهد که بخش های مختلف جنبش کارگری برای متحد شدن و برای تداوم فعالیت های رزم جویانۀ خود به رهبری جمعی تر و گسترده تر نیاز دارند. باید نیروها و کادرهای هر چه بیشتری به میدان آورد و مسئولیت ها  را روی شانه های هر چه بیشتری تقسیم کرد تا امکان فلج کردن فعالیت ها با دستگیری های مدام از میان برود. هم زمان باید تلاش کرد که بخشی از رهبری، از جلو دید گزمه گان حکومتی دور بمانند و امکان ادامه کاری بیش از پیش تضمین گردد.

نیروهای سرکوبگر استبداد خشن و قرون وسطائی مدافع سرمایه، برای درهم شکستن مقاومت و مبارزه کارگران، تنها به بی سر کردن این جنبش ها اکتفا نکرده اند، بلکه تلاش برای ایجاد تفرقه و یا کم دامنه کردن جنبش نیز یکی از تاکتیک هایشان بوده است. روشن است هر چه دامنۀ حرکت های اعتراضی محدودتر و هر چه سرعت به خشونت کشانده شدن بیشتر باشد، امکان در هم شکستن آن برای نیروهای سرکوب آسان تر خواهد بود. از این رو، تلاش برای گسترده تر کردن دامنه جنبش مقاومت و درگیر کردن بخش هر چه بیشتری از نیروها، اهمیت حیاتی دارد. گام های استوار بر پایه شعارها و خواست های بیواسطه و فراگیر و کم هزینه کردن شرکت در مقاومت و مبارزه صنفی، می تواند تیغ سرکوب را کند و قدرت چانه زنی را بشدت بالا ببرد. از این روست که فعالان کارگری باید روی خواست های تمامی بخش های کارگری، همبستگی خواهرانه و برادرانۀ  کارگران ملیت های رنگین کمان زیبای ایران و کارگران مهاجر بشدت حساس بوده و در این میان مسائل زنان کارگر را با دقت و حساسیت ویژه ای مد نظر داشته باشند. سیاست های زن ستیزانۀ حاکمیت اسلامی و بی حقی کامل زنان از تمامی حقوق اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی، نیمی از جامعه را به آتشفشانی فعال تبدیل کرده است. آتشفشانی که در مقاومت مدنی و درخشان "دختران خیابان انقلاب"، و در حضور چشمگیر و ستودنی زنان در تظاهرات مردمی و اعتراضات توده ای، خود را نشان می دهد و  خواب از چشم مدافعان سیستم و تفکر زن ستیز، پدرـ مردسالارانۀ ریشه دار جای خوش کرده در بطن جامعه ربوده است.  بیش از نیمی از زنان نه تنها از  حداقل حقوق قانونی محرومند بلکه بدون قرارداد یا با قراردادهای موقت و دستمزدهای بسیار پائین مشغول به ‌کارند. زنان شاغل در بخش رسمی، هم چون معلمان و پرستاران نیز با عدم امنیت شغلی، نظارت‌های نفس‌گیر و فلج کننده بر رفتار و پوشش خود، و موانع سرسخت بر سر راه پیشرفت شغلی‌شان مواجهند. بخش گسترده ای از زنان در کارگاه های کوچک، در خانه های خود و یا در بیغوله هائی به نام "تولیدی ها" به بدترین شکل استثمار می شوند و به عنوان بازار سیاه کار، به اهرمی برای سرکوب مقاومت کل کارگران مورد سوءاستفاده قرار می گیرند. از این رو مبارزان و فعالان کارگری در بخش های گوناگون باید راه های به میدان آوردن این نیروها و توجه به خواست های اخص شان را در دستورکار پیکارشان قرار دهند. باید که در محیط های کار با روحیات ریشه دار مردسالارانه و نگاه تحقیرآمیز مردانه به همکاران زن مقابله کرد و فضائی بوجود آورد تا مانع حضور مؤثر فعالان زن در گردهم آئی ها و کارهای جمعی و مبارزات گروهی نشود.  تنها از طریق توجه ویژه به خواست های اخص زنان، از جمله  دستمزد برابر در برابر کار برابر، حق مرخصی در زمان بارداری، مرخصی زایمان، مهد کودک در کنار محل کار، آزادی پوشش، و قرار گرفتن در شمول قانون کار، می توان این نیروهای عظیم را در کنار خود داشت.

اگر دشمنان کارگران توانسته اند به جای پاسخ های روشن و ضرور، این چنین بر طبل سرکوب و بی اعتنائی بکوبند، بدان علت است که بخش های گوناگون جنبش کارگری هنوز نتوانسته اند تمامی قدرت خود را به میدان بیاورند. زمانی که کارگران بخش های گوناگون، تشکل های مستقل و سراسری خود را ایجاد کنند و با صدای واحد سخن بگویند، کارفرمایان و حامیان شان امکان بی اعتنائی و پشت گوش انداختن خواست های کارگران را نخواهند داشت. وقتی تشکل های سراسری بخش های گوناگون، راه های همگامی و همآهنگی میان خود را پیدا کنند و یک تشکل هم آهنگ کنندۀ تمامی تشکل های  مستقل و سراسری ایجاد کنند و بصورت متحد و یک پارچه خواست های اساسی جنبش کارگری را با کارفرمایان و دولت مدافع سرمایه و سرمایه داران در میان بگذارند، امکان بی توجهی به خواست های کارگران از میان خواهد رفت.

اما ایجاد هم آهنگی میان تشکل های سراسری بخش های گوناگون بدون توافق بر یک خواست همگانی و مشترک امکان ناپذیر است. از برکت جمهوری اسلامی ، بخش اعظم کارگران و زحمتکشان ایران با قراردادهای موقتی و حتی غیر رسمی کار می کنند؛ غالباً در کارگاه های کوچک و پراکنده، در مشاغل خانگی ، در کارهای فصلی و روزمزد؛ در دستفروشی و دوره گردی و در کارهای مزدی روستایی؛ و عموماً در شرایطی طاقت فرسا و غیر انسانی، بدون برخورداری از هر نوع حمایت قانونی و اجتماعی. همچنین بیکاری گسترده پیدا و پنهان بخش بزرگی از نیروی کار کشور ما را به بی پناهی ذلت باری محکوم می کند. آحادِ این نیروی عظیم انسانی بدون آگاهی از سرنوشت و منافع مشترک شان و بدون عضله سازمانی و اراده توده ای نمی توانند شرایط کار و زندگی خود را بهبود بخشند؛ و بدون آنها، مبارزات حتی پیشرفته ترین کارگران و زحمتکشان ما نیز نمی تواند به پیشرفت قابل توجهی دست یابد. مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی می تواند همه این بخش های پراکنده را با هم پیوند بدهد. حقیقت این است که در شرایط کنونی کشور ما ،  بدون خواستِ تأمین اجتماعی همگانی، بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان ایران نمی توانند باهمدیگر گره بخورند و به تشکلی مستقل و سراسری دست یابند. مبارزه برای سراسری شدن تشکل مستقل کارگران و زحمتکشان به خواستِ مشترک، بی واسطه و قابل لمس برای همه زحمتکشان ایران نیاز دارد. این خواست مشترک و این پرچم متحد کننده ، بی هیچ تردید ، خواست تأمین اجتماعی همگانی است.

 در آستانه روز جهانی کارگر، روز بزم و رزم کارگران، سازمان ما لازم می داند حمایت قاطع خود  از خواست های مشخص همه تشکل های مستقل کارگران و زحمتکشان که در رویارویی های مستقل با رژیم خونخوار و استبداد فقاهتی مدافع سرمایه شجاعانه ایستاده اند و  درک بسیار دقیق تر و روشن تری از مسائل جاری مبارزاتی کشور دارند، اعلام کند و بر خواست های آنها تاکید ورزد.

ـ  به رسمیت شناختن حق تشکل مستقل  و آزادی اعتصاب برای کارگران؛

ـ زیر پوشش قانون کار قرار گرفتن تمامی زنان و مردان کارگر در واحدهای تولیدی و خدماتی، کارگران با استخدام موقت، نیمه وقت، فصلی، کارگران کارخانگی و دورکاری، کارگران روستائی، کارگران منازل، کارگران مغازه ها، کارگران چادرنشین، کارگران کولبر، کارگران دستفروش و کارگران مهاجر و پناهنده.

- تبدیل همه قراردادهای پیمانی، سفید امضاء و موقت به قراردادهای کار دائم با پوشش کامل بیمه های اجتماعی. غیرقانونی شدن و انحلال همه شرکت های پیمانی که به خرید و فروش نیروی کار با شرایط بردگی اشتغال دارند.

ـ مشارکت  نمایندگان تشکل های مستقل کارگری در تصمیم گیری های کلان در شرکت ها و واحدهای بزرگ تولیدی و خدماتی؛

ـ نظارت نمایندگان تشکل های مستقل کارگری و بازنشستگان بر هدایت  صندوق های تامین اجتماعی و بازنشستگی، شفاف نمودن وضعیت صندوق ها؛ کوتاه کردن دست دولت و نهادها  از این صندوق ها و پرداخت کلیه بدهی های دولت به صندوق های بیمه تامین اجتماعی و ذخیره فرهنگیان و حذف بیمه های تکمیلی و احیای بیمه های پایه؛

ـ اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری بر پایه خواست بازنشستگان؛

ـ پرداخت به موقع حقوق کارگران و پایان دادن به پدیدۀ شوم حقوق های معوقه؛ ممنوعیت هر نوع تعویق در پرداخت  دستمزد، تعیین حداقل دستمزد بر مبنای نرخ تورم وبالاتر از خط فقر، افزایش حقوق و د ستمزد ها بر مبنای نرخ تورم؛

- پوشش کامل بیمه بیکاری، بازنشستگی، از کارافتادگی، سوانح کار برای همه شهروندان کشور به گونه ای که افراد مشمول  خانواده آن ها محکو م به زندگی در زیر خط فقر نشوند ؛

- پایان دادن به پدیده کودکان کار، تامین حقوق کودکان بی سرپرست از سوی نهادهای ویژه تامین اجتماعی کودکان و تضمین رفاه و تحصیلات و آینده شغلی آن ها؛

- بهداشت و درمان فراگیر برای همه شهروندان، نظام آموزشی مجانی در همه سطوح تحصیلی از جمله دانشگاهی از طریق کالازدائی از بهداشت و درمان و آموزش به مثابه یک حق شهروندی؛

ـ آزادی تمامی زندانیان سیاسی و صنفی از جمله فعالان کارگر و معلمان مبارز و لغو احکام غیرقانونی علیه آنها، پایان دادن به پرونده سازی های امنیتی علیه فعالان صنفی.

گرامی  باد اول ماه ماه، روز جهانی کارگر

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)

چهارشنبه ۵ ارديبهشت ۱۳۹۷ برابر با ۲۵ آوريل ۲۰۱۸