امپریالیسم آمریکا و تجربه سوخته ی ۱۱ سپتامبر

بهنام چنگائی

قدرت سیاسی و اقتصادی امپریالیسم آمریکا متعلق به یک مشت صاحبان مراکز اقتصادی، تجاری و صنایع کلان نظامی در سطح جهان می باشد. امروزه دیگر اکثریت مردمان صلح جو و ضدامپریالیست جهان به خوبی در پی تجربه های خونین دانسته و اینک بیشتر می دانند که فرهنگ جهانخوار و ضدبشری آمریکا استعداد هیچگونه تغییر ساختار سیاسی، نظامی و اقتصادی ندارد و هیچگاه نیز این دستگاه خودرأی و فرسوده نه به سود توده های وامانده در اقصی نقاط گرسنه و ستم زدهِ دنیا که حتی برای قریب به اتفاق مردم بی دادرسان آمریکائی هم تعهدی برای زندگی مرفه، تأمین درمان و آینده ای با امنیت نگذاشته و هم اینک هم ندارد. زیرا تمام شواهد موجود و عملکرد های تاریخی و مدارک مستند جنایات امروزی او گواه بر آن دارد که این نظام اصلاح پذیر نیست و حتی ترور هولناک 11 سپتامبر نیز نتوانست زمینه بیداری و نرمشی دیپالماتیک ـ مردمی را در این سیستم قلدری ـ نظامی آمریکا ایجاد و میسر کند. آنها دیروز بهانه القاعده را برای توقف کمونیسم به راه انداختند و امروز هم با تشویق جنگ و انتقامگیری بین مذاهب و حمایت از یکسو بر علیه دیگر سوی مذهبی، دکان پُررونق فروش سلاح های کشتار را صاحب گشته اند. البته این تاکتیک چندان زیرکانه نیست، چرا که: مادر 11 سپتامبر های دیگر نیز می تواند باشد.

به هر حال، آمریکا این سرکرده ی انگل سرمایه و غول وحشت نظامی، که همچون صدها اختاپوس، اهرم های مقتدرش سراسر جهان را در بر گرفته و به اشکال مختلف پیوسته فعالیت های کشورهای نه دشمن که حتی دوستان را به سادگی جاسوسی و ژندارمی می کند؛ هنوز در تدارک کدام نقشه ها و اهدافی می باشد؛ که انجام نداده است؟ و چرا همکاری کشورهای ناتو با او همچنان بی مضایقه برجا و نگسسته است؟ راستی چرا آمریکا دست از سر مردم فلک زده ی مسلمان و دیگر مخالفان جهانی خود بر نمی دارد؟ آیا دلیل آن عدم آسیب پذیری اوست؟ با واقعه ی 11 سپتامبر، لزوما دیگر چنین نیست!

مداخلات آشکار و امروزین آمپریالیست آمریکا در جهان و مهمتر از همه در شرق اروپا و خصوصا کمک مالی، نظامی و سیاسی او از ناسیونالیست ها و تندروهای نئوفاشیست اوکراین چه دلیلی دارد که حضور سیاسی و احتمالا حمایت نظامی ناتو از پروشنکو را ایجاد کرده و می کند؟ پرسش! اینک در کجای این زمین گرفتار بی عدالتی و زور، "خطر سرخ کمونیسم" کشورهای سرمایه سالارغرب و در رأس آنها آمریکا را تهدید می کند، که بیش از گذشته هار گشنه اند؟ مگر جهان کنونی تک قطبی نشده است؟ مگر راست های جهان با هم و عملا نتوانستند بلوک به اصطلاح چپ و سوسیالیستی را برچنینند و تک تک آنان را با ترفندها و یا زور وارد بازار آزاد کنند؟ پس دلیل دشمنی و لشگرکشی های اخیر میان قلل سرمایه علیه دیگر مردمان جهان در شرق اروپا، خاورمیانه و اصولا در سطح گیتی به خاطر چیست؟ آری این درست است که هشدار 11 سپتامبر برای درس آموزی آمریکا و یارانش کافی نبوده است.

آیا با فروپاشی نظام های چپ در 1989 و پس از آن جهان ما چشم اندازی بهتر، امن تر و انسانی تر یافت؟ هرگز! آیا از هم گسستن آن ساختار های مستبد، تک قطبی و بیگانه با اهداف و آرمان های کارگران و زحمتکشان، به بیداری مردم جهان برای دخالت در تعین سرنوشت خویش یاری رساند؟ دریغا که هنوز نه! زیرا که جهان ما در زیر اراده ی آمریکا، دست نشاندگان داخلی و خارجی غربی او و یا مرتجعان مذهبی همچنان دچار ستیز، فقر، ستم و نابرابری های فراوان اسیر می باشد. بخش توانِ کلان کارگران، سازندگان و دگرگون کنندگانش همچنان خنثی و بی اثر مانده است. مگر نه این است که: تمامی ساختارهای کنونی و قدر جهانی، همگی دشمن اراده ی کارگری و نظام مردمی هستند؟ ترور 11 سپتامبر، که به مرگ بیش از 3000 انسان بی دفاع انجامید، در نتیجه ی اراده ی کور و سرخورده ی ماجراجویانی فرقه ای بود که از اراده ی بیدار و گسترده ی نوع مردمِ مزدبگیر و زحمتکش بسیار دور بودند و باور نداشته و هنوز هم ندارند که دگرگون کردن کار توده های زحمتکش است. ره آورد جهان غرب پس از 11 سپتامبر، نه تنها به ریختن هر چه بیشتر امیدواری مردم به زندگی آرام، مرفه و با امنیت نانجامید؛ بلکه این فاجعه به رد دکترین نظامیگری هم یاری نرساند. ساختار و ذات امپریالیسم آمریکا، همچنان دست نخورده و یکسان بر جای مانده و پیگیر همچون همیشه (سرِ امیدواری مردم به فرادی دیگر و دنیائی بهتر) را همچون "داعش یک و دو: از بیخ می برد و به جایش کینه و انتقامیگیری کور گذاشته و می گذارد. القاعده، طالبان، بوکوحرام و...محصول نظامی آمریکا هستند.

به جایگاه و نقش سیاسی چین و روسیه در عرصه ی گیتی نگاه کنیم. اگر چه ما با دو شکل از دیکتاتوری روبرئیم، و هر یک از آنها به سهم خود دارای سیستم های زورگرا و ضدمردمی می باشند؛ و هر دو دارای اشکال فساد های پر دامنه و ابعاد سرکوب های چشمگیرند؛ و از همه بدتر، در این دو قطب قدرت، بر خلاف دعاوی گذشته از برابری که نسبتا متدوال بود، ما شاهد ساختار بهره کشی برده وار از کار و تولید انسانِ کار در این کشورها مواجه هستیم. با این وجود اما، این دو ابر قدرت، بسان آمریکا داعیه ی ژندارمی جهان را ندارند و ما یک مورد هم سراغ نداریم که این دو کشور جهت اهداف جهانگشائی خود با  نیروهای نظامی شان در نقطه ای از جهان پایگاه و یا مراکز نظامی داشته باشند. این در حالی ست که آمریکا سراسر جهان را زیر پوشش زمینی، هوائی و دریائی دقیق و گسترده میلیتارستی خود همچنان در دست دارد! و به راستی باید پرسید چرا؟

به مدارک و اسناد وکی پیدیا زیر توجه کنیم:

به گزارش وزارت دفاع آمریکا که تحت عنوان Base Structure Report در سال ۲۰۰۷ منتشر شده‌است: آمریکا در ۳۹ کشور پایگاه بزرگ نظامی و در ۱۴۰ کشور ایستگاههای نظامی دارد. آمریکا به استثنای خاک خود در پنج قاره جهان جمعاً ۸۵۰ پایگاه نظامی دارد. این کشور درخاک خود نیز بطور رسمی ۵۳۰۰ پایگاه نظامی دارد. برابر گزارش مرکز پژوهش‌های بین‌المللی کندی، آمریکا در حال حاضر ۷۰۰ تا ۸۰۰ پایگاه زمینی، دریایی، هوایی و جاسوسی در خارج از آمریکا دارد. بطور مشخص ۷۳۷ پایگاه در ۱۳۰ کشور خارجی قرار دارند که تعدادی از آنها اردوگاه‌های موقت هستند. تعداد مراکز و پادگانهای ارتش آمریکا در خاک آن کشور به ۶۰۰۰ می‌رسد. آمریکا در ۱۵۱ کشور عضو سازمان ملل متحد پایگاه نظامی و ایستگاه نظامی دارد. ایالات متحده همچنین در آلمان  ۲۷۰ داشت که برچیده شده اند، در ایتالیا ۸۳، در ژاپن ۱۲۴، در کره جنوبی ۷۸ پایگاه کوچک و بزرگ دارد.

[ارتش ایالات متحده] ۵۱۰ هزار و ۹۲۷ پرسنل نظامی و غیرنظامی استخدام کرده‌است. تعداد پرسنل نظامی مستقر در پایگاههای نظامی آمریکا در خارج از کشور آمریکا حدود ۲۴۰ هزار نفر است که تعدادی از آنها در عراق و افغانستان مستقر هستند. قبل از خروج بخشی از ارتش آمریکا از عراق، تعداد نیروی نظامی آمریکا در عراق ۱۹۱ هزار نفر بود. ۲۸ هزار نفر از نظامیان آمریکا نیز در عملیات جنگی افغانستان بطور مستقیم شرکت می‌کنند. تعداد پرسنل نظامی و غیرنظامی ارتش آمریکا در داخل آمریکا ۴/۲ میلیون نفر است. تعداد پرسنل نظامی آمریکا در خارج از مرزهای این کشور ۸/۱ میلیون نفر است. ۴۷۳ هزار نفر غیر نظامی وابسته به وزارت دفاع آمریکا در حال خدمت هستند. ۲۰۳ هزار نفر نیز نیروی بومی کشورهای مورد هدف تحت امر وزارت دفاع آمریکا هستند.

علاوه بر پایگاههای نظامی آمریکا، ناوگان جنگی آمریکا تحت امر Kitty Hawk، Constellation، Enterprise، جان اف کندی،Vinson ، Nimutz، D. Eisenhower ، Dwight ، Carl Theodore Roosevelt و ابراهام لینلکن، جورج واشنگتن، Johnson، Harry  S. Truman  رونالد ریگان که ناوهای هواپیمابر هستند در سطح جهان فعالیت دارند. تعداد نیروی دریائی ارتش آمریکا به ۳۰ عدد می‌رسد. بودجه نظامی آمریکا معادل ۵۸۷ میلیارد دلار است. (در حالیکه بودجه آموزش و پرورش دولت فدرال آمریکا ۶۲ میلیارد دلار و بودجه تامین اجتماعی آمریکا ۵ میلیارد دلار بوده‌است.) بودجه نظامی همه کشورهای جهان( غیر از ۵ قدرت اصلی) معادل بودجه نظامی آمریکاست. و هزینه سالانه ی نظامی ناتو برابر با 1000 میلیارد دلار می باشد! و تردید ندارد که بلاخره این هزینه ی سرسام آور باید از جائی تأمین شود و چه جائی بهتر از خاورمیانه.

بنا بر این،( مدافعان دخالت بشردوستانه، آنهم توسط فرهنگ آمریکائی، اغلب آنها وابسته و یا بخشا هم غافل اند؛ و مخصوصا آن بخش صادق آنها در کشور ما بدانند که آمریکای جهانخوار بسان تجربه ی ما، تاکنون برای هیچ ملتی آزادی و استقلال نیاورده و نخواهد آورد. هیچ گمانی ندارد که زندگی ما و آینده مان به دنبال تنش سیاسی و نظامی با آمریکا نیست و هرگز هم نمی خواهیم تابع اراده و دیپلماسی او باشیم. دریغا از اندکی تدبیر که رژیم شیعی و سیاست تحقیر تحریم های غرب با کاغذ پاره خواندن آنها، سرآخر نتیجه اش این شده است که مردم کارمزد روزبروز بیکار و ویلان نان شده اند؛ اقتصاد و خود کشور در سراشیب ویرانی و نابودی ست؛ و تعارض میان ملت های تبعیض زده ی ما مستعد جرقه ی کم شعوری و ناسیونالیستی و لاجرم انفجاری ست؛ و حتی خود ولایت و رژیم اش از شدت تحریم و ناتوانی همین دیروز به التماس و نرمش قهرمانانه کشانده شد و شگفتا که هنوز بیت خامنه ای و سپاه بیدار نشده اند و از ماجراجوئی های اتمی در برابر  استعداد به باد دادن زندگی مردم و کشور توسط آمریکا و ناتو دست بر نداشته و بر نمی دارند.) به قرارداد چندش آور ساخت چندین مراکز اتمی که توسط روسیه برپا خواهند شد بد نیست تعمقی کنیم. 

امپریالیسم آمریکا و یارانش بعد از 1989 و سپس واقعه ی هولناک 11 سپتامبر و تک قطبی شدن هرچه بیشتر سرمایه نئولیبرال، و در مقابل بی پناهی و بی دفاعی مزدبگیران در سراسر جهان، فرصت تجربه اندوزی را سوزاندند و همگی همچنان در برابر نیروی پیشرفت زندگی، یعنی توان کارگران، منافع سیاسی و اقتصادی آنها ایستاده اند و به ما مردم "جهان کار" نشان دادند که بعد از فروریزی بساط کشورهای منحط شرق، هیچکدام از دول مدعی غرب، تاکنون قادر نبوده است، اندکی از آن امیدواری و یا "دعاوی بلوک ویران گشته چپ" را برای مردم خود و یا جهان جایگزین کرده و به ارمغان آورد. ای بسا دیگر چندان از همان خدمات دولت های رفاهِ کینزی هم در اغلب این کشورها اثری نماند و یا نمانده باشد. در چنین میانه جنگ مذاهب بین داعش ها و تشویق امپریالیست ها از آنان، تنها دیوانگان قادرند باور کنند که ساختار وحشیانه و تبعیض آلود جهان و آینده نئولیبرالیسم کنونی او می تواند جایگیزین آرمان انسانی و سوسیالیزم شود! جهان فقر و بلازده ی ما بیش از پیش نیاز به اراده ی مستقل و متشکل کارگری، چپ و کمونبستی دارد.

بهنام چنگائی 21 شهریور 1393