اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت دهم اکتبر روز جهانی مبارزه برای  لغو مجازات  اعدام

اعدام، مجازاتی ضدانسانی که باید برچیده شود!

از دهم اکتبر ۲۰۰۳ که روز جهانی مبارزه علیه ی مجازات اعدام اعلام شد، هر ساله در این روز در سراسر جهان، مبارزه ای هم آهنگ برای لغو مجازات اعدام، به عنوان ضد انسانی ترین مجازات، انجام می گیرد. اما مبارزه علیه ی مجازات  اعدام، در کشور ما معنا و مفهوم دیگری دارد. اعدام در جمهوری اسلامی ، نه تنها مجازاتی قانونی،  بلکه مجازاتی است که پشتوانه شرعی هم دارد و بر سنت های بجا مانده از دوران زندگی عشیرتی استوار است. اعدام در جامعه ی ما با قانون قصاص  تقویت شده و بسیار اتفاق افتاده که صاحبان خون، خود مجری این مجازات غیرانسانی بوده اند. اما آنچه اعدام را  به عنوان مجازاتی ضدبشری در جمهوری اسلامی به اصلی ترین شیوه ی مجازات تبدیل کرده، وجود حاکمیتی است که برای حفظ و بقای خود راهی جز بر پا کردن چوبه های دار و صحنه های تیرباران نیافته است؛ حکومتی نابهنگام و درمانده در دنیای مدرنِ امروزی. امواج  خروشان خواست های مردم، از همان ابتدا،  آن ها را با چالش های مختلفی روبرو ساخته است. پس از انقلاب مردم،  حاکمان جدید که بر موج انقلاب توده ای سوار شده بودند، برای استقرار و تحکیم پایه های  قدرت خود به اعدام به عنوان اصلی ترین حربه پناه بردند. اعدام های ددمنشانه ای که از پشت بام مدرسه علوی آغاز شد، در تمام سی و چند سال حاکمیت اسلامی جریان داشته است. اعدام جوانان مبارز ترکمن، تیرباران مبارزان کرد در فرودگاه سنندج و دیگر شهرهای کردستان، تمام کش کردن های تابستان ۶۰، که در تمام دهه ی شصت ادامه یافت و در قتل عام جنایتکارانه زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ به اوج خود رسید، قتل های زنجیره ای که با تاریخ این حکومت گره خورده و ترورهای دولتی سازمانیافته علیه مخالفان حکومت،  اعدام گسترده قربانیان آسیب های اجتماعی، و اعدام های بیشمار در تمامی زندان ها و یا در میدان های شهرها و در ملاء عام، نمونه های سیاست حکومتی است که جز با اعدام های گسترده قادر به حفظ نظام متکی بر قوانین عصر دقیانوسی خود نیست.  

مبارزه گسترده با مجازات اعدام، بدون گسترش مبارزه با حکومتی که جز با سرنیزه ی خونین قادر به حفظ حکومتش نیست، نمی تواند به سرانجامی برسد. اما مبارزه با حکومت ددمنش اسلامی، تنها راه مبارزه با مجازات اعدام نیست. بسیارند جریانات و گروه های سیاسی اپوزیسیون که از هم اکنون برای بر پاداشتن  چوبه های دار تدارک می بینند. آن هائی که در فردای قدرت گیری خود نیز برای تثبیت قدرت، روی استفاده از همین شیوه ی مجازات  برنامه ریزی کرده و از هم اکنون اطلاعات لازم برای انتقام گیری های عشیرتی و از سر راه برداشتن مخالفان سیاسی را جمع آوری کرده و می کنند؛ آن ها که مخالفین خود را با شعار "وای اگر از پس امروز بود فردائی" تهدید می کنند؛ به قدرت های بیگانه ی جهانخوار  آویزانند و در دستگاه های آن ها به لابی گری سیاسی مشغولند، در تلاشند پای بر جای پای همان حکومتی بگذارند که برای برانداختن آن مبارزه می کنند؛ نیروهائی که بی اعتنا به قدرت لایزال مردم برای سرنگونی رژیم ددمنش اسلامی در تلاشند با ایجاد منطقه پرواز ممنوع و دیگر امکانات امپریالیستی به قدرت دست یابند نیز نمی توانند در برابر موج خروشان نارضایتی مردم، به مجازات اعدام پناه نبرند و همچنین نیروهائی که در کشور چند ملیتی ما، حق تعیین سرنوشت خلق های ساکن کشور را به رسمیت نمی شناسند، برای سرکوب اقلیت های قومی ، ملی، فرهنگی، زبانی و مذهبی، راهی جز پناه بردن به چوبه های دار نخواهند داشت. این را از هم اکنون باید با صراحت بیان کرد.

برای مبارزه راستین با مجازات اعدام و تلاش برای لغو آن به عنوان مجازاتی ضدانسانی، باید تمامی راه های توجیه آن را از میان برداشت. چنین امری به معنای آنست که از دمکراسی پیگیر و از آزادی های بی قید و شرط سیاسی، از برابر حقوقی زنان با مردان ، از حق تعیین سرنوشت ملیت های ساکن کشور،از ایجاد امکانات برابر برای رشد و ارتقای استعدادهای جامعه، و در یک کلام از آزادی، برابری و همبستگی انسانی  بطور قاطع دفاع کرد. برای پایه ریزی چنین سیستمی، در تلاش برای سرنگونی جمهوری اسلامی باید که روی قدرت توده های مردم، مردم سازمان یافته در تشکل های صنفی، سیاسی و توده ای خود آنها  تاکید کرد. باید به این که « انقلاب کار توده هاست» ایمان داشت و در راه آن مبارزه کرد. تنها در شرایطی که مردم بتوانند قدرتی از آن خود ایجاد کرده و زمینه ی ایجاد دمکراسی پایدار را بوجود آورند، می توان نسبت به ایجاد شرایط نوینی که در آن دیگر توجیهی  به مجازات اعدام نباشد امیدوار بود.

با این حال مبارزه با مجازات غیرانسانی اعدام و انتقام گیری های عشیرتی، مبارزه ای فرهنگی نیز هست. در جامعه ای که گروه گروه مردم برای دیدن صحنه های اعدام در ملاء عام به میدان های  شهرها روان می شوند و حتی کودکان را به همراه می برند؛ در کشوری که مردان برخی از خانواده ها به خود حق میدهند دختر، همسر و یا خواهر خود را به جرم ارتکاب کاری نامناسب با سنت های خانوادگی به قتل برسانند و در سرزمینی که سیاست خون در برابر خون و چشم در برابر چشم گاه مبنای حل و فصل اختلافات قبیله ای است، باید روی کار فرهنگی گسترده نیز نیرو گذاشت. بدون ایجاد بسترهای فرهنگی مناسب نمی توان به مبارزه ای جدی علیه ی  مجازات اعدام مبادرت ورزید.

سازمان ما به عنوان سازمانی مدافع دمکراسی پیگیر و مبارزه برای جامعه ای که در آن حاکمیت اکثریت عظیم  در خدمت اکثریت عظیم بوجود آید، مخالف سرسخت مجازات اعدام بوده و همواره برای لغو این شیوه ی ضد انسانی مجازات مبارزه کرده و می کند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۱۹ مهرماه ۱۳۹۱ـ ۱۰ اکتبر ۲۰۱۲