جنبش جوانان، جنبش کارگری و مبارزه ضد دیکتاتوری

رضا سپیدرودی

پس از اعتراضات هفته گذشته دانشجویان دانشگاه امیرکبیر و دانشگاه سوره، فراخوانی به منظور برپایی اعتراض و اعتصاب سراسری در دانشگاهها از سوی فعالین دانشگاه تهران انتشار یافته است. دانشجویان به امنیتی و پادگانی شدن فضای آموزشی معترضند، به تفکیک شرم آور جنسیتی که نشانه کورذهنی و قشریت سیاه و فاشیستی دست اندرکاران رژیم در دانشگاه است معترضند، به کیفیت نامناسب غذای دانشجویی که به زودی مطابق برنامه برچیدن یارانه ها قیمتش چنیدن برابر خواهد شد و به "ازاد" شدن قیمت خوابگاههای دانشجویی، گرانی کرایه ایاب و ذهاب به دانشگاه، و منع فعالیت های آزادانه صنفی معترضند.  کانون اصلی رویارویی در دانشگاهها این است: دانشگاه یا سنگر اعتراض و مقاومت به سرکوب و فشار سنگین و برنامه ریزی شده مرحله به مرحله معیشتی و آموزشی رژیم است یا پادگان نظامی که در آن ایادی ظلم و توحش به زور سرنیزه هر رفتاری را بخواهند با توده دانشجو صورت می دهند. عقب نشاندن دیکتاتوری، مقابله با سرکوب، ایجاد فضای تحرک صنفی و سیاسی در دانشگاهها، لغو کلیه برنامه های حذف یارانه ها  در دانشگاهها کانون های به هم پیوسته رویارویی در محیط های دانشجویی است. دانشجویان بهتر از همه می دانند که در نظام فاسدی که علم از هر گونه ارزش ساقط شده و خیل عظیم دانش آموخته گان یا به خاطر تعهد به آزادی گوشه زندان های قرون وسطایی با شکنجه روحی و شرایط طاقت فرسای زندان ها اسیرند یا بیکار و آواره و فاقد آینده روشن، جز اعتراض چاره دیگری در برابرشان وجود ندارد. دانشجویان که به خاطر جایگاه خود با قیاس، محاسبه و جمع بندی سروکار دارند بهتر از همه می دانند که برچیدن یارانه ها تنها به طبقاتی تر شدن آموزش، و گسترش فقر و محرومیت بیشتر از تحصیل منجر خواهد شد. اعتراضات اواخر سال گذشته دانشجویان پس از اعلام آغاز برنامه برچیدن یارانه ها از سوی دولت، نشان داد که آنان آگاه تر از آن بودند و هستند که دچار سرمستی موقت ناشی از دریافت یارانه های نقدی شوند و عواقب سیاه این برنامه را به فراموشی بسپارند. دانشجویان پیشروترین بخش جنبش جوانان کشور را تشکیل می دهند. جنبشی که واقعیت سرکوب شدید سیاسی با چشم انداز انکارناپذیر بیکاری، بی آینده گی و فقر را در برابر خود دارد و از این رو معترض است. بی دلیل نیست که بازوی اصلی تحرک خیابانی جنبش ضد دیکتاتوری در دوره موجودیت آن را اساسا جوانان تشکیل داده اند.

 آنچه اهمیت توجه به جنبش جوانان و دانشجویان به عنوان متشکل ترین بخش این جنبش را در وضعیت کنونی برجستگی می بخشد، فرایند تحول اجتماعی/ طبقاتی ناشی از تهاجم نئو لیبرالی به سطح معیشت در چهارچوب حذف یارانه هاست. واقعیت این است که بخش مهمی از جوانان کشور فرزندان کارگران و زحمتکشان هستند. البته بیش از سه ده حاکمیت سیاه مذهبی، سلطه اندیشه های نئولیبرال در محیط های دانشجویی، شکست سنگین چپ در سطح جهانی، جان سختی انزواجویی، فرقه گرایی و فرصت سوزی در میان بخشی از نیروهای چپ ایران و فقدان امکانات وسیع تاثیرگذاری بر افکار عمومی در این طیف نسبت به طیف های راست و مدافع سرمایه داری تاثیرات انکارناپذیر بر افکار و آرزوهای مسلط در میان جوانان و دانشجویان گذاشته و فضای عمومی این افکار را شکل داده است و تردیدی نیست که این فضا بر سر چرخش هر چه سریع تر جنبش جوانان به سمت جنبش کارگری نقش منفی دارد، اما وخامت شتابان وضع مادی بخش های وسیع تری از جوانان جمعیت شهری، و واقعیت کتمان ناپذیر حمایت همه مدافعان نظام سرمایه داری از اصل  تعرض به حداقل شرایط زیست انسانی اکثریت عظیم مردم ایران در برنامه هدفمندی یارانه ها، پایه اجتماعی این چرخش را تقویت کرده است. نقش و اهمیت جنبش جوانان به طور عموم و جنبش دانشجویی به عنوان متشکل ترین و پیشروترین لایه این جنبش بدون درک این تغییر بشدت دشوار خواهد بود. در هیچ دوره ای به اندازه امروز جنبش جوانان ایران از این ظرفیت و پتانسیل برخوردار نبوده است که بتواند به جنبش کارگری نزدیک شده و  پیشروی خود در برچیدن دیکتاتوری را با حمایت از مطالبات عمومی دمکراتیک جنبش کارگری پیوند زند. بی اعتنایی به این ظرفیت، ترس و واهمه داشتن، درشت نمایی کاستی ها، علم کردن دسته بندی های جدول ضربی و قفسه بندی کردن جنبش های اعتراضی با معیارهای بسته ی شبه طبقاتی کاذب که از علائم کاملا شناخته شده فرقه گرایی چپ برای توجیه بی وظیفه گی در نبردهای نقدا موجود و رقابت های فشرده با طیف های دیگر بر سر نفوذ سیاسی در بین جوانان است، خودکشی سیاسی و تسلیم طلبی است. در دوره ای که مبارزه برای مطالبات ترکیبی فرا رسیده است حمایت از اعتراض علیه دیکتاتوری در جنبش جوانان و در میان دانشجویان، دیگرنه فقط بر ملاحظه کلی و عامی چون حمایت از "جنبش های ضد نظم موجود " که ناگزیر باید به مثابه جزئی مهم از مبارزه در مسیر تقویت نقش جنبش کارگری در جنبش ضد دیکتاتوری کنونی تلقی شود.