یادداشت کارگری

تحریم های مرگبار اقتصادی، گسترش فلاکت توده ای ، و ضرورت سازمانیابی

مریم محسنی

کنگره آمریکا در روز چهارشنبه 22 مه ( اول خرداد )، گام دیگری برای تحریم بیشتر ایران برداشت. کنگره می خواهد فروش نفت ایران، هرچه بیشتر کاهش یابد و دست یابی جمهوری اسلامی به منابع ارزی محدود شود. به گزارش صدای آلمان، کمیته سیاست خارجی مجلس نمایندگان طرحی را به تصویب رساند که تحریم های جدیدی را علیه جمهوری اسلامی ممکن می سازد. براساس این طرح، کشورها و شرکت هایی که خرید نفت از ایران را کاهش ندهند به فهرست سیاه  افزوده خواهند شد و مجازات های اقتصادی در انتظارشان خواهد بود. این اقدام کاهش درآمدهای ارزی ایران را هدف قرار داده است. بنا به این گزارش شرکت هایی که به بخش مالی ایران از طریق همکاری در عرصه های خودروسازی ومعدن یاری می رسانند نیز می توانند در فهرست سیاه  قرار بگیرند. در حالی تحریم های بیشتر علیه ایران در دستور کار قرار می گیرد، که هم اکنون اقتصاد ایران، زیرفشار تحریم ها، وضعیت وخیمی دارد و بنا به نظر کارشناسان اقتصادی، تقریبا تمام بخش های اقتصاد دچار وضعیت بحرانی است. ارزش ریال  نسبت به دلار طی یک سال  50 در صد کاهش یافت و بنا به گزارش مرکز آمار ایران نرخ تورم از مرز 40 در صد هم گدشت.  فروش نفت از دو میلیون بشکه در روز طی یک سال از مهر سال 90 تا مهرماه 91 ، به نهصد هزار بشکه تقلیل یافت و اکنون تقریبا  به یک سوم گذشته رسیده است.  طرح نفت در برابر غذا نیز از مدتی پیش با فروش نفت به هند و چین و وارد کردن برنج و سایر محصولات غذایی، اجرا شده و می رود که رسمیت بیشتری پیدا کند.

مایحتاج ضروری مردم در زمره کالاهای لوکس و دست نیافتنی قرار گرفته است. سفره کارگران هر روز خالی تر شده و هرروز مواد مصرفی بیشتری از سبد خانواده های کارگری حذف می شود. درماه های دی و بهمن 91 ، به قیمت برنج، مرغ وتخم مرغ 30 درصد افزوده شد. کمبود دارو و گران شدن روزانۀ قیمت آن هر روز شمار بیشتری از مردم را با مرگ مواجه می کند و پر واضح است که بیشترین قربانیان تحریم ها از طبقات محروم و پایین جامعه هستند. در حالی که مردم با  چنین فقر و فلاکتی مواجه هستند ، بخش عظیمی از درآمدها و ثروت کشور صرف تولید انرژی هسته ای شده و سیاست های ماجراجویانه جمهوری اسلامی در این رابطه تاکنون، هزینه های سنگین و غیرقابل جبرانی را بردوش  مردم ایران گذاشته است. درچنین وضعیتی است که پایان دادن به سیاست های ماجراجویانه ی رژیم درعرصه بین المللی، به خواست بخش های مختلف مردم ایران، تبدیل می شود. و شعار نان و آزادی، به شعار پایان سیاست های هسته ای و ماجراجویانه رژیم گره می خورد. جنبش آگاه کارگران نمی تواند نسبت به سیاست هایی که نتیجه اش نابودی طبقه کارگر و از دست رفتن هست ونیست این طبقه است بی تفاوت بماند .

سال هاست که دولت های مختلفی که در جمهوری اسلامی برسرکار آمده اند، چوب حراج به  صنعت و اموال و ثروت عمومی کشور زده اند وتحت عنوان خصوصی سازی، کارخانه های ریز ودرشت را میان ایادی خود تقسیم کرده یا با اعلام ورشکستگی و تعطیلی آنها هزاران کارگر را از کار بیکار کرده و خانواده های  آنان را در معرض فروپاشی قرارداده اند. اما، در اثر تحریم های افتصادی، سال گذشته صدمات جبران ناپذیری به صنعت کشور وارد آمد . مثلا صنایع خود رو سازی  که در چند دهه گذشته، به غیر از صنعت نفت، از معدود صنایعی بود که رشد داشت، در سال گذشته دچار بحران شده و نزدیک به نیمی از کارگران آن درمعرض بیکاری قرار گرفتند و دو کارخانه ی بزرگ خود روسازی کشور، ایران خودرو و سایپا، نسبت به سال نود ، 50 درصد کمتر خودرو فروختند. وهم چنین 70 درصد واحد های تولیدی از کارافتاده اند و بسیاری از واحدهای تولیدی در شهرک های صنعتی تعطیل شده و کارگران آن به خیل بیکاران پیوسته اند.

در چنین شرایطی و درحالی که تحریم های فلج کننده بیش از هر بخش، فشار خود را به طبقات محروم و پایین جامعه می آورد، بیش از هر زمان، امر سازمانیابی توده ای می بایست در دستور کار مدافعان جنبش کارگری  قرار گیرد. به طور مسلم، خواسته های بی واسطه توده ای ، می تواند  بستری ممکن برای ایجاد تشکل  قرار گیرد. و نه تنها این امر امروز بیش از هر زمان دیگری ضرورت می یابد که درعین حال  در صورت بی توجهی به امرسازمانیابی توده ای، انفجارات توده ای و شورش های کور، بستری مناسب برای آلترناتیو های ارتجاعی فراهم می آورد.

جمعه دوم خرداد نود و دو