رسوایی برنامه های «هفته کارگر »، نماد شکست خط مصادره جنبش کارگری

هیات تحریریه سایت راه کارگر

 نگاهی به برنامه های خانه کارگر که به نام "هفته کارگر" اعلام و بخشا هم اجرا شده سه نکته اساسی را نشان می دهد: اولا مراسم روزهای "هفته کارگر" طوری تدارک شد که تنها ایادی و وابستگان این تشکل زرد وابسته به رژیم را دربرگیرد و نمایش آشکاری باشد از وفاداری آنان به دستگاه ولایت فقیه و نظام بیرحم سرمایه داری "اسلامی" به نام نماینده کارگر. در همین راستاست که از نشستن پای منبر امام جمعه ها تا غباررویی حرم و مرده پرستی تحت عنوان گرامیداشت "معنویت" در برنامه های "هفته" خانه کارگر گنجانده شد و تا اولین دقایق صبح روز ۱۰ اردیبهشت هیچ اجتماع باز و آزاد که فرصتی برای حضور مستقل کارگران کشور فراهم کند از سوی خانه کارگر برگزار نشد. ثانیا علیرضا محجوب دبیر خانه کارگر وقتی روز سوم اردیبهشت، برنامه های "هفته کارگر" این تشکل را در برابر خبرنگاران اعلام می کرد در مورد برنامه روز یازده اردیبهشت گفته بود:" این روز کارگران گردهمایی خود را در سراسر کشور برگزارخواهند کرد اما مکان و نحوه تشکیل مراسم این روز در روزهای آینده به اطلاع عموم و کارگران خواهد رسید. " جالب است که" این "روزهای آینده " تا صبح روز ۱۰ اردیبهشت هنوز فرا نرسیده و خانه کارگر هنوز مکان و نحوه تشکیل مراسم این روز را اعلام نکرده است و این دلیل خیلی روشنی دارد. خانه کارگر به عنوان یک جریان مامور منحرف کردن مبارزه کارگران و مصادره جنبش کارگری در تناقض گیر افتاده است. در حال حاضر هر اجتماع بازی که امکان شرکت در آن برای کارگران فراهم باشد با دو خطر همزمان روبروست. اول این که تعدادی از کارگران گرسنه و حقوق نگرفته کارخانه های بحران زده با حضور و شعارهای خود، هفته اعلام اخلاص و بندگی رهبران خانه کارگر در برابر بارگاه زور ولایت فقیه و "جهاد اقتصادی" اش، و سرمایه داری غارتگر اسلامی را به کام شان زهرمار کند و دوم این که بازار آوازه گری این تشکل زرد با بی اعتنایی توده کارگر روبرو شده و تعدادی انگشت شمار در آن شرکت کنند. بویژه این که فراخوان هفت تشکل مستقل کارگری با استقبال گسترده ای روبرو شده و شبکه اجتماعی جوانان فیس بوکی نیز روز جهانی کارگر را روز خشم و اعتراض به دیکتاتوری اعلام کرده است. بنابراین هر دو احتمال برای "خانه کارگر" شکست رقت باری خواهد بود و از اینجاست که تا دقیقه نود مشغول سبک و سنگین کردن هستند و در حالی که حدود چهل و هشت ساعت تا یازده اردیبهشت وقت مانده، هنوز نتوانسته اند بر سر برنامه این روز به نتیجه برسند و آن را اعلام کنند. ثالثا: این وضعیت برزخی که به خانه کارگر به عنوان اصلی ترین تشکل شبه کارگری و جریان منحرف نفوذی دیکتاتوری مذهبی  در درون جنبش کارگری حالا نه مجال عقب نشینی می دهد نه امکان پیشروی، به روشنی از یک شکست فاحش خبر می دهد: جمهوری اسلامی فعالین کارگری را دستگیر و زندانی کرد، و با همه نیروی اهریمنی خود در برابر ایجاد تشکل های مستقل کارگری مقاومت کرد. ایادی این رژیم در همین خانه کارگر زبان امثال منصور اسالو را با تیغ موکت بری به جرم خواستن حق کارگران بریدند، حالا هم او را با سه رگ بسته قلب در شرایط جهنمی در زندان نگاه داشته اند و امکان درمان نمی دهند. این رژیم هر چه امکانات مالی و تبلیغی، مکان های تجمع و وسایل ابراز وجود  بود به انحصار خانه کارگر درآورد، به این امید که مبارزات کارگران را مهار کرده و جلوی نفوذ تشکل های مستقل کارگری را بگیرد و با خیال راحت این جنبش را مصادره کند. اما با همه این ترفندها خط مصادره جنبش کارگری ایران شکست خورده است. استیصال تماشایی خانه کارگر که حالا جرات ندارد حتی یک مراسم فرمایشی در فضای آزاد برگزار کند، و در برزخ چه باید کرد دست و پا می زند؛ همچنین برنامه های تاکنون اجرا شده ی رسوایش در "هفته کارگر" تازه ترین سند این شکست است. هیچ تردیدی نباید داشت که برگزاری هر چه گسترده تر مراسم روز جهانی کارگر امسال به عنوان روز خشم و اعتراض به دیکتاتوری، شکست و انزوای خانه کارگر در میان توده طبقه کارگر کشور را آشکارتر و علنی تر خواهد ساخت.  با حضور اعتراضی هر چه گسترده تر در گردهم آیی هایی یازده اردیبهشت روز جهانی کارگر، در سراسر ایران، این روز را به نقطه عطف تازه ای در مبارزه کارگران و زحمتکشان برای احقاق حقوق اساسی و بنیادی خود و پیوند استوار جنبش کارگری و جنبش ضد دیکتاتوری تبدیل کنیم.

۹ اردیبهشت ۱۳۹۰ـ ۲۹ آوریل ۲۰۱۱