جمهوری اسلامی و کنفرانس جهانی آب و هوا در پاریس

 تلویزیون راه کارگر

حضور جمهوری اسلامی همرنگ اجلاس پاریس بود. اجلاس آب و هوا در پاریس اجلاس طرح های بزرگ اما بی دندان و بدون ضمانت اجرایی بود؛ اجلاس فرار از پاسخ دقیق و روشن و کنترل پذیر به رابطه فقر روی به گسترش جهانی با تشدید آلودگی محیط زیست. جمهوری اسلامی هم درست به همین سبک حرف ها و وعده هایی در کنفرانس پاریس مطرح کرد که هیچ کدوم آنها کمترین ضمانت اجرایی ندارد. چند نکته در همین رابطه:

برابر گزارش های رسانه های خبری بیست هزار انجمن و سازمان غیردولتی در کنفرانس پاریس شرکت داشتند. اما جای خالی تشکل های مستقل زیست محیطی ایران و طرح مستقل معضلات زیست محیطی کشور ما در حاشیه این کنفرانس توسط آنها به خوبی دیده می شد. فقط سازمان های بخشا آلوده ساز دولتی  از ایران در این کنفرانس شرکت داشتند. غیبت تشکل های مستقل زیست محیطی و حتی کم توجهی حیرت انگیز به مباحث این کنفرانس از سوی این تشکل ها نقطه ضعف بزرگی است که وزن و جایگاه ضعیف تشکل های مستقل زیست محیطی کشور را نشون می دهد.

طوری که خانم ابتکار در کنفرانس مطبوعاتی اش پس از کنفرانس گفته، جمهوری اسلامی برنامه مشارکت ملی به اجلاس پاریس ارائه داد که محور آن کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بوده است. یک محور این برنامه را صادق زاده، مدیر عامل سازمان انرژی های نو ایران مطرح کرده و گفته که ایران ظرف ماه جاری داوطلبانه متعهد شده که نسبت به کاهش بین 4 تا 12 درصدی آلاینده ها اقدام کند. این تعهد به معنی احداث حداقل 7500 مگاوات نیروگاه برق از منابع تجدیدپذیر طی پنج سال آینده هست. این آمار در حالی بیان شده که کل برق تولیدی از منابع تجدیدپذیر که برای برنامه پنجم توسعه پیش بینی شده بود پنج هزار مگاوات بوده است. این در حالیست که اکنون که وارد دوره  برنامه ششم می شویم، آمار دقیقی در مورد این که حتی نصف این میزان هم برق تولید شده باشد در دست نیست. حتی در طرح برنامه ششم توسعه دولت فعلی هم تولید سالانه بین پانصد تا هزار مگاوات برق از انرژی های نو پیش بینی شده یعنی حداقل دو هزار و پانصد و حداکثر پنج هزار مگاوات ظرف پنج سال. پس چگونه و چطور تولید حداقل هفت هزار و پانصد مگاوات در اجلاس پاریس وعده داده می شود؟ آیا جز این بود که می خواستید چهره جمهوری اسلامی  رو بزک کنید؟

 البته مستقل از آمار و ارقامی که مسوولین، بسته به شرایط و اوضاع برای توجیه عملکرد خود،  یا خودشیرینی و برخوردهای دیپلماتیک می دهند، خیلی مهم است که تاکید کنیم که ایران ظرفیت های کلانی برای سرمایه گذاری بر منابع انرژی تجدید پذیر دارد که مورد توجه قرار نمی گیرد. آمارهای رسمی می گویند که سهم این انرژی ها در سبد تولید انرژی در ایران الان حدود دو و نیم درصد می باشد. حدود 84.5 درصد نیروگاه های برق ایران حرارتی و 14.5 درصد نیروگاه های برق آبی هستند. در حالی که کارشناسانی که در همین رژیم صاحب پست و مقام هستند می گویند که  ایران فقط در بخش استفاده از نیروی باد دارای ظرفیت چهل هزار مگاواتی است. سیدحامد واحدی رئیس کمیسیون انرژی اتاق تهران آمار داده که در بخش انرژی خورشیدی، ایران دارای متوسط تابش بیش از پنج کیلووات ساعت در متر مربع در روزاست که در طول سیصد روز سال و در نود درصد خاک کشور اتفاق می افتد. این یعنی بخش اصلی از سبد انرژی ایران رو می شود با انرژی های تجدید پذیر تامین کرد.

منتها در نظامی که اختلاس های چند هزار میلیاردی صورت می گیرد و رهبر هم می خواهد که ماجرا رو کش نداده و افشا نکنند، معلوم است که سرمایه گذاری اساسی و زیربنایی برای توسعه انرژی های پاک صورت نخواهد گرفت، و در نتیجه کماکان 85 درصد نیروگاههای حرارتی ایران منشا آلودگی باقی خواهند ماند. در نظامی که زمین خواری، کوه خواری، جنگل خواری و دریاخواری رایج است و عمده آنان هم اعوان و انصار رهبر هستند که دست کسی هم به ایشان نمی رسد، روشن است که برنامه ریزی زیربنایی و اساسی برای بهره برداری موثر از انرژی های پاک مورد غفلت واقع بشود. البته غفلت شاید کلمه مناسبی نباشد.

در کشوری که در پایتخت آن بنا به آمارهای رسمی روزانه به طور متوسط  صد و شصت و دو  نفر جان خود را از دست می دهند، که مرگ بیست و هشت نفر آنها ناشی از استشمام گاز سمّی منواکسید کربن، یعنی در نتیجه آلودگی هوا است ، سرمایه گذاری بر انرژی های پاک و تجهیز و نوسازی ناوگان حمل و نقل درون شهری می تواند جان هزاران انسان رو نجات بدهد؛ ولی به جای این سرمایه گذاری، در اوج رکود اقتصادی همه جور سرویس در اختیار یک مشت قشری و چماقدار قرار می دهند که کارشون سرکوب اعتراضات مردم است؛ میلیاردها تومان سرمایه مردم رو خرج مغزشویی کودکان و جوانان و زنان می کنند، سرمایه های هنگفتی خرج تبلیغات اسلامی می کنند؛ یا سر مشارکت در جنگ های کثیف نیابتی منطقه ای هدر می دهند.

خانم ابتکار که مانند تعدادی از صاحب منصبان کشورهای دیگر در کنفرانس پاریس فقط یک سری ادعا مطرح کرد، مدعی موفقیت جمهوری اسلامی در این اجلاس هم شده است. او این ادعا را در حالی مطرح می کند که این هفته آلودگی هوای تهران دوباره به حدی رسید که به بیست و دو منطقه شهر گسترش پیدا کرد. خانم ابتکار این را هم گفت که بحث دیپلماسی محیط زیست برای جمهوری اسلامی بسیار اهمیت دارد، چون تاثیرگذاری آن در حوزه های مختلف اقتصادی، اجتماعی و کشاورزی بسیار گسترده است. از این اظهار نظر می شود دید که دقیقا نه آن چه که بر سرمحیط زیست آمده است، بلکه بحث دیپلماسی محیط زیست برای خوب جلوه کردن جمهوری اسلامی در انظار بین المللی برای این رژیم اهمیت درجه اول دارد.

 به همین دلیل دیپلماتیک است، که با وجود کارنامه فاجعه بار آنها در زمینه سرمایه گذاری بر انرژی های پاک، می بینیم که روی دست برنامه دولت روحانی  و فراتر از برنامه ششم بلند شده، و در کنفرانس پاریس در زمینه مقابله با گازهای گلخانه ای وعده هائی داده است که شاید از این طریق چهره آلوده جمهوری اسلامی رو بزک کند. در حالی که مسولان نظام جمهوری اسلامی نه تنها در جهت حل  مشکلات زیست محیطی  کشور اقدامی صورت نداده اند، بلکه با بی برنامه گی، بی توجهی به فرسودگی زیرساختی، گسترش فقر و بیکاری و غارت منابع مالی کشور در تخریب محیط زیست نقش اصلی را دارا هستند.