بیانیه مشترک نهادهای چپ و دمکراتیک به مناسبت بیستمین سالگرد سرکوب معدنچیان در خاتون آباد

مبارزه معدنچیان درخاتون آباد شهربابک،

توسط طبقه حاکم در ایران به خاک و خون کشیده شد!

بیست  سال پیش، در چهارم بهمن۱۳۸۲، جامعه ما و جهان شاهد کشتار کارگران خاتون آباد به دست رژیم سرمایه داری اسلامی ایران بود.

طبقه حاکم، در دهه شصت پس از پایان جنگ هشت ساله و فرسودگی نیروهایش و سر کشیدن جام زهر توسط خمینی و وحشت از خیزش جامعه، با کشتار دسته جمعی زندانیان و آغاز دوران به اصطلاح سازندگی؛ شرایط را برای اجرای سیاست های جهانی نئولیبرالی در اقتصاد سرمایه داری ایران فراهم ساخت.

حاکمیت ایران با استفاده از نیروی سرکوبگر و ممنوعیت هر گونه تشکل و تجمع، فقر و فلاکت را به مرور بر زندگی آحاد جامعه به ویژه بر کارگران حاکم گردانید. در برابر اجرای سیاست های نئولیبرالی درایران، اعتراضات کارگری در جهت تامین امنیت شغلی وعلیه برنامه های بیکارسازی و قراردادهای موقت و نیز در طلب وصول دستمزدهای معوقه به شکل راهپیمایی و تظاهرات در خیابان ها شروع شد. کارگران صنایع نساجی و ریسندگی نیز در شهرهایی که کارخانجات در معرض بسته شدن و در حال اخراج دستجمعی بودند، دست به اعتراض زدند.

در بهمن سال۸۲ کارگران معدن مس سرچشمه خاتون آباد در استان کرمان طی چند روز اعتراض، برای تامین امنیت شغلی، لغو قرارداد موقت و بازگشت کارگران اخراجی بر سرکار و دیگر مطالبات بی پاسخ مانده، در روز۴ بهمن با خانواده هایشان به طرف فرمانداری شهر بابک راهپیمایی کردند. آنان از زمین و هوا مورد حمله نیروهای نظامی رژیم قرار گرفتند. چهار نفر از کارگران به نام های ریاحی، جاویدی، مهدوی و مومنی و یک دانش آموز به نام پور امینی  کشته شدند و بیش از دویست نفر زخمی شدند. عاملان این اقدام جنایتکارانه هرگز محاکمه نشدند و به طور آزادانه در خیابان ها و در میان مزدوران دیگر رژیم پرسه می زنند.

مگر کارگران چه می خواستند که آدمکشان رژیم در خاتون آباد، این چنین با سرکوب و گلوله پاسخ آنان را دادند؟

کارگران برای حفظ شغل هایشان دست به اعتراض زده و به خیابان ها آمده بودند. خواسته معدنچیان خاتون آباد، دفاع از تامین امنیت شغلی، مبارزه برای لغو قراردادهای موقت و سفید امضا، بازگشت بر سر کار کارگران اخراجی و بالا بردن دستمزد بود. آنان به طور کلی برای رفع دشواری کار، علیه نبود تامین سلامتی جانی در حین کار و برای دریافت حقوق های معوقه خود مبارزه می کردند.

مشاغلی که با سلطه بی رحمانه سیاست خصوصی سازی و وجود پیمانکاری ها و گسترش قراردادهای موقت و دستمزد های ناچیز بر گرده آنان مانند یوغ برده داری سنگینی می کرد.

با این که کارگران برای بردن لقمه نانی بر سر سفره خانواده های خود به شرایط سنگین و ضد بشری کارفرمایان تن داده بودند، اما سرمایه داران سود جو که مورد پشتیبانی حکومت اسلامی بودند، این لقمه نان زهرآگین را هم از آنان دریغ نموده و کارگران را دسته دسته اخراج می کردند.

رژیم اسلامی زیر سرنیزه و با دستگیری، زندان، شکنجه، کشتار، اعدام و ترور، تمامی منابع و مراکز سود دهی را، برای استثمار هر چه بیشتر کارگران و چپاول ثروت ملی کشور، در اختیار افراد و نهادهای باندهای مافیایی خویش قرارداده است. هدف بزرگ سرمایه داران، داشتن نیروی کار ارزان و حتی گاهی مفت است. بدیهی است که برای رسیدن به این هدف باید به پاسداران سرمایه تکیه کرده و اعتراضات را سرکوب و صدای کارگران آگاه و دادخواه را در نطفه خفه کنند.

باید اشاره بداریم که تاریخچه پر افتخار مبارزات کارگران ایران خونین می باشد. به گلوله بستن کارگران معترض یکی از وجوه مشترک سرکوب دو نظام پاسدار سرمایه داری، شاه و جمهوری اسلامی، در بریدن صدای اعتراضات کارگری است. جنایت حکومت اسلامی در خاتون آباد یادآور سرکوب خونین و به گلوله بستن کارگران جهان چیت در کاروانسرا سنگی در سال ۱۳۵۰ و با کشته شدن چندین کارگر در آن روز، قابل قیاس است.

علی رغم سرکوب ها، دستگیری ها و زندانی کردن، به تبعید واداشتن کارگران و ممنوعیت تجمع و تشکل یابی، مبارزات اعتراضی و مطالباتی کارگران از دهه هشتاد شمسی تا کنون همواره نمودی رو به گسترش داشته است. کارگران توانسته اند با تشکل یابی و سازماندهی اعتراضات، تا حدی شکافی در سد استبداد ایجاد کرده و گام هایی به پیش بردارند.

ما شاهدیم که خون جانباختگان کاروانسرا سنگی ها، خاتون آبادها و … نه تنها به هدر نرفته، بلکه در بسیاری از جهات به بار هم نشسته است. از آن جمله می توان از دستاوردهای زیرین نام برد:

تشکیل سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، ایجاد شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، ایجاد کمیته های هماهنگی، تنوع مبارزه جمعی به صورت اعتصاب و راهپیمایی و تجمعات و خیزش های دی ۹۶، آبان ۹۸،جنبش انقلابی «زن-زندگی-آزادی» درشهریور۱۴۰۱، خیزش تشنگان در خوزستان و اصفهان، مبارزات روستائیان برای حقابه های زاینده رود، مبارزات مردمی در زاهدان و اعتراض مداوم بلوچ های معترض به حاکمیت شیعی، رو در رویی بی وقفه کولبران در مرزهای کردستان و سوختبران در نوارهای مرزی سیستان و بلوچستان…

کارگران در بخش های مختلفی مانند معادن، حمل و نقل، کشت و صنعت نیشکر، ماشین سازی، فولاد، نفت و گاز و صنعت پتروشیمی، بخش خدمات شهرداری ها، پرستاران و امور درمانی بیمارستان ها، مراکز آموزشی و بازنشستگان به اشکال مختلف، علیه سیاست های خصوصی سازی، برای به دست آوردن تامین امنیت شغلی مناسب تر و لغو قراردادهای موقت و به دست آوردن افزایش دستمزد، تامین ایمنی شرایط کار، برای پرداخت مزدهای معوقه، بازگشت به کار همکاران اخراجی و آزادی کارگران زندانی، اقدام به سازماندهی، اعتراض و تجمع و اعتصاب کرده اند.

اعتراضات کارگران معادن، که شروع آن با راهپیمایی کارگران معدن مس سر چشمه علیه سیاست های نئولیبرالی در ایران رقم خورد، بخش عظیمی از اعتراضات کارگری در بخش های دیگر را در بر داشت. معادن آق دره، چادرملو، بافق، یورت، سونگون ورزقان و … از جمله معادنی بوده اند که کارگران در آن ها به اعتصاب دست زده و مطالبات خود را اعلام کردند.

اگر چه معدنچیان، همچون کارگران ماشین سازی و نفت و گاز و پتروشیمی، به طور دستجمعی در اعتراضات شرکت کردند و همگی در سازماندهی آن ها سهیم بودند، ولی کماکان فاقد تشکل های علنی و امکان برگزیدن نماینده های خود در مقابل کارفرماها هستند.

بازنگری به تجربه ایجاد تشکل های مستقل سندیکای کارگران شرکت واحد و  سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه نشان می دهند، علیرغم هزینه های سنگینی که تا کنون پرداخته اند، اتکا به نیروی خود و تشکل های غیروابسته به دولت، از تجارب موفق مبارزاتی کارگران ایران بوده است.

اعتصابات معلمان در اوایل دی ماه۱۴۰۰ که با سازماندهی و رهبری شورای هماهنگی تشکل های صنفی معلمان ایران، تجمع های سراسری اعتراضی داشت. ما شاهد اعتراضات وسیع تر کارگری، تجمعات، اعتراضات و اعتصابات روزانه می باشیم. بازنشستگان به طور بی وقفه در کف خیابان در روزهای متوالی تجمعات اعتراضی خود را برگزار می کنند.

ما امضاء کنندگان این بیانیه، ضمن محکوم کردن جنایت خاتون آباد، برآنیم که امروز دیگر خاتون آباد تنها نیست و مبارزه آن روز خاتون آبادی ها، همچنان ادامه دارد.

در شرایطی که طبقه حاکم در ایران منابع جامعه را غارت کرده و سودهای نجومی حاصل از نیروی کار در ایران را به جیب می زند، کارگران و توده های ستمدیده که در فقر و فلاکت به سر می برند، چاره ای جز همبستگی و اعتراض ندارند. لازمه تبدیل شدن این مبارزات به یک جنبش عظیم اجتماعی، با طرح خواست های روشن و سازماندهی مبارزات با اتکا به تشکل ها و اتحاد سراسری آنها فراهم می آید.

یاد کارگران جانباخته خاتون آباد گرامی باد!

دی۱۴۰۲ برابر با ژانویه۲۰۲۴

۱- انجمن پناهندگان ایرانی گوتنبرگ- سوئد

۲ – انجمن سوسیالیستها در سوئد

 ۳- اتحاد چپ ایرانیان – واشنگتن

 ۴ – شورای همبستگی ایرانیان با روژاوا- استکهلم                                                                                        

  ۵ – شورای همبستگی با مبارزات مردم ایران- لندن 

۶- شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران.

 ۷ – فدراسیون اروپرس – بلژیک .                                                                                          

۸- کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایران- وین

۹- کانون همبستگی با کارگران ایران – گوتنبرگ .

۱۰- کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- سوییس.                                                                  

۱۱ – کمیته همبستگی کارگران ایران و سوئد

۱۲ –   کانون همبستگی با مبارزات کارگران در ایران – فرانکفورت.

۱۳- کمیته همبستگی با مبارزات جاری در ایران – استکهلم.                                                                                                   

 ۱۴ –  کمیته همبستگی با جنبش کارگری ایران- استرالیا.

۱۵ – نهاد همبستگی با جنبش کارگری در ایران(غرب آلمان).

 ۱۶- همبستگی با مبارزات مردم ایران- سوئیس.

  ۱۷- همبستگی با مبارزات مردم ایران – لندن.

۱۸-  همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران- پاریس .