«كَريه» اكنون صفتى اَبتَر است

چرا كه به‌تنهايى گوياى خون‌ تشنگى نيست.

بيانيه‌ى كانون نويسندگان ايران در محكوميت اعدام‌هاى اخير

آري، به‌راستى واژه‌ها از بيان اين همه زشتى و پلشتى كه پيرامون ما موج مي‌زند، ناتوان‌اند. باز هم خون و خون‌ريزي، باز هم خونْ‌تشنگي، باز هم اعدام؛ و اين بار اعدام پنج زندانى با هم: شيرين علم‌هولي، فرزاد كمانگر، فرهاد وكيلي، على حيدريان و مهدى اسلاميان.

گفته شده است كه اينان تروريست و بمب‌گذار بوده‌اند. اما نخست، به فرض صحت اين اتهام، حتى تروريست‌ها و بمب‌گذاران هم سزاوارند كه از موازين متعارف و متمدنانه‌ى محاكمه در سطح جهان برخوردار شوند، حال‌آن‌كه در مورد اين اعدام‌شدگان حتى قوانين موجود و جاري حكومت كنونى نيز رعايت نشده است. دوم، و مهم‌تر از آن، اساساً ما را با صحت و سُقم اين اتهام‌ها كارى نيست؛ دغدغه‌ى ما محكوميت پديده‌ى اعدام است و اين كه اعدام هيچ نيست جز مضاعف كردن كشتار و جنايت و بدين‌سان دامن زدن به خون‌ريزى. و درست از همين روست كه نمي‌توان هيچ شاهدى بر اين مدعا يافت كه مجازات اعدام در از ميان برداشتن جرم و حتى كاهش يا تخفيف آن تأثير‌گذار بوده است. افزون بر اين، گسترش دامنه‌ى اعدام، به‌ويژه در چند ماه اخير، اين گمان را تقويت كرده و مي‌كند كه اين اعدام‌ها در اوضاع كنونى نه به دلايل حقوقى و قضايى كه با اهداف سياسي، و به ‌طور مشخص با هدف ايجاد فضاى رعب و وحشت براى بازداشتن مردم از پي‌گيري خواست‌هاى آزادي‌خواهانه و عدالت‌طلبانه‌، صورت مي‌گيرد. به هر كدام از اين دلايل، اعدام عملى است كه هيچ انسانى نمي‌تواند خود را آزاده و آزادانديش بنامد و آن را محكوم نكند. چنين است كه هم‌اكنون مردم در بسيارى از نقاط جهان بساط مجازات اعدام را برچيده‌ و آن را به موزه‌ى تاريخ سپرده‌اند.

كانون نويسندگان ايران، ضمن محكوم كردن اعدام نامبردگان فوق، بر اين باور است كه مجازات اعدام در شأن جامعه‌ى ايرانى هم نيست و شايسته است كه در ايران نيز هر چه زودتر به عمر اين نهاد منسوخ و ضدانسانى پايان داده شود.

كانون نويسندگان ايران

21 ارديبهشت۱۳۸۹